Op vrijdag 27 juni overleed Debbie De Cauwer (51) in de armen van haar man Marino ‘Punk’ Bekaert (59) en omringd door hun dochter en drie zonen bij hen thuis in Menen. De kerstboom die Debbie elk jaareinde bij hen binnenhaalde, “niets religieus, louter voor de gezelligheid”, komt er dit jaar niet. “Ze was de lijm van ons gezin, maar ze mag gerust zijn, we laten elkaar ook nu niet los.”
Debbie en Marino ontmoetten elkaar bij toeval op een new wave-fuif in Wevelgem in het najaar van 1992. Hij probeerde een slechte relatie te boven te komen, zij verwerkte het verlies van haar moeder aan kanker. Ze geraakten aan de praat, de vonk sloeg over en ze trouwden op 4 mei 2002. Met Otto (21), Romy (23), Igor (25) en Mirko (26) kregen ze samen vier kinderen.
Debbie werd ook de motor achter Marino als accordeonist. Ze motiveerde hem om voluit voor zijn passie, muziek, te kiezen. Steeds vaker trad hij op als accordeonist op de meest diverse evenementen in het hele land en verder. Een onafscheidelijk duo, behalve om de muziek ook bekend om hun opvallende punklook en warme hart.
Ongelooflijk sterk
Vijf maanden later kijken Marino en jongste zoon Otto, die de organisatie van zijn vaders concertagenda overnam van Debbie, terug op het afscheid dat al lang was aangekondigd maar daarom niet minder hard binnenkwam. “We hebben afscheid kunnen nemen, op de manier die zij wilde: thuis, omringd door ons allemaal. Ze weigerde euthanasie, liet pas in de laatste weken pijnstilling toe. Ze was ongelooflijk sterk”, vertelt Marino. “Ze was ook niet bang om dood te gaan, wel om ons achter te laten.” Otto: “Maar ze wist ook dat alles goed zou komen.” (lees verder onder de foto)
En na Debbies overlijden werd het… druk. “De agenda stond vol optredens en Debbie wilde dat ik ze nakwam. Ik moest verder gaan met wat ik graag doe, zei ze. En optreden hield me overeind ook, om bezig te zijn, bij de mensen te zijn.” Een gevoel dat Otto herkent: “We werkten wel samen met een begrafenisondernemer, maar mama had heel zorgvuldig uitgetekend hoe ze wilde herdacht worden. Romy en ik doorzochten stapels foto’s en haar Spotify-playlist op zoek naar de nummers die ze wilde… Die dagen vlogen voorbij.”
“Ik lig ‘s nachts soms wel eens, net als de anderen ongetwijfeld, te huilen in bed”
Marino zat sindsdien niet meer stil. Als hij niet optreedt, regelt hij allerlei beslommeringen in de nasleep van Debbies overlijden en doet hij het huishouden. “Er moet eten gemaakt worden, het huis moet proper blijven. Het leven gaat door, ik kan niet anders. Ik krijg wel heel veel steun van vrienden. Ze nodigen mij uit voor een etentje of om naar een concert te gaan. In tijden als deze leer je wie je echte vrienden zijn.”
En ook Otto nam de draad weer op: hij werkt zijn laatste jaar event management aan Vives Kortrijk af. “Het lukt me eigenlijk beter dan verwacht. Ik lig ‘s nachts soms wel eens, net als de anderen ongetwijfeld, te huilen in bed. Maar we staan blijkbaar allemaal sterk in ons verdriet.”
Hecht gezin
Een hecht gezin waren ze dan ook altijd al, maar Debbie was de spreekwoordelijke lijm. “Zij beredderde hier werkelijk alles, ja. Ze was een prachtige moeder, maar ook buitenshuis enorm geliefd. Ze hielp overal waar ze kon. Ze geloofde in karma: als je goed doet, krijg je goed terug”, vertelt Marino. “En wij als kinderen dragen haar visie verder uit: luister niet naar wat anderen zeggen, maar kom op voor jezelf en volg je hart”, zegt Otto.
“Ik mis Debbie voortdurend, maar nog het meest als ik thuis kom na een optreden”
Maar ook zonder Debbie is de familie niet van plan elkaar los te laten. Ze spreken niet constant af om samen van alles te gaan doen. Ze hebben het onderling ook niet uitgebreid over hun verdriet. “We weten het gewoon van elkaar”, zegt Otto. “Ik heb het er eigenlijk vaker over met mijn vrienden dan met mijn eigen bloed.”
Ze vinden elkaar ook zonder woorden. Otto helpt zijn vader met zijn boekingen en administratie, maar leert hem ook om zelf mails te beantwoorden. Mirko brengt regelmatig een maaltijd, Igor houdt de tuin netjes, met dochter Romy ging Marino naar Alcatraz Festival. “En in september zijn we allemaal samen naar het Zwarte Woud op vakantie geweest, net zoals we dat al jaren voordien deden. We bezochten de speelparken die we destijds met de kinderen bezochten, gingen eten op vertrouwde plaatsen… Het was raar zonder haar, maar ergens deed het goed om dit te doen en ons ondanks alles toch ook te amuseren”, zegt Marino. “Ze zou trots zijn als ze ons bezig zag.”
Troost in muziek
Marino praat graag over zijn Debbie. “Ik mis haar het meest als ik thuis kom na een optreden. Vroeger vertelde ik haar dan hoe het geweest was, wie ik allemaal tegengekomen was. En zij vertelde mij haar dag. Soms belde ik haar tussen optredens door om te vragen hoe het ging of om te melden dat ik nu naar huis vertrok. Dan zei ze altijd: “Voorzichtig zijn, hé”... Ik mis de gezellige babbels met haar heel erg.” (lees verder onder de foto)
Op moeilijke dagen zoekt hij troost in zijn muziek: “Het doet goed om mensen te plezieren. Iemand die dement is plots luid de volledige tekst van Daar bij die molen horen meezingen: dat is fantastisch. Maar ook thuis op mijn accordeon spelen helpt me door zware momenten. Of ik ga zelf naar een concert, onlangs nog van Funeral Dress. Dat is dan míjn muziek natuurlijk, punkmuziek.”
Hij moet verder, zegt Marino, zo wilde Debbie het. “Vijf jaar geleden verloor ik mijn vader met wie ik ook heel close was. Hij leerde me accordeon spelen. Op optredens voel ik hem soms naast me staan, en dan geeft hij aanwijzingen. Zo voel ik nu ook Debbie vaak bij me. En dan zegt ze me wat te doen. Of niet te doen…”
De eindejaarsdagen brengt hij door bij Sylvana en José (De Cauwer, vader van Debbie, red.), bij zijn moeder en bij Debbie’s nonkel en tante. Oudejaar misschien bij vrienden. “Ik kijk niet tegen die dagen op, neen. Ik hou gewoon niet van de winter tout court, geef mij maar gauw weer zomer en zon”, glimlacht hij.
The post “Debbie zou trots zijn als ze ons bezig zag”: Marino Punk (59) en zijn gezin half jaar na verlies van vrouw en mama Debbie (51) is provided by KW.be.
