Céline D’hulst (42) moest er ruim vier jaar op wachten, maar ondertussen heeft ze een succesvolle niertransplantatie achter de rug. “Zodra ik ontwaakte, voelde ik me een ander mens. En nu is het vooral genieten van de kleine dingen.”
Céline D’hulst kreeg op haar 25ste te horen dat ze aan auto-immuniteitsziekte leed. Ze kon er mits de nodige medicatie vrij onbezorgd mee leven tot in 2021 bleek dat haar nieren nog nauwelijks werkten. Nierdialyse drong zich op. “Ik onderging 418 sessies hemodialyse in Roeselare”, becijferde ze. “Daarna 616 nachtelijke dialyses bij mij thuis, het aantal manuele spoelingen overdag heb ik niet bij gehouden. Maar op de duur was dat ook nodig om de dag door te komen.”
De normale wachttijd op een nieuwe nier is twee tot drie jaar. “Maar bij mij zal het dus vier jaar en vier maanden geweest zijn”, blikt ze terug. Céline zet zich ook nog altijd in voor de VNR (Vriendenkring Nierpatiënten Roeselare), ze richtte ook mee NierNet Vlaanderen op. Dat is een van de goede doelen voor De Warmste Week, de vereniging zet zich in voor de belangen van de nierpatiënten. “Op vrijdag 26 september was ik in functie van de oprichting van die vereniging in het UZ Gent.” Enkele uren later zou de telefoon gaan. “Inderdaad, op zaterdagmorgen 27 september om 1.45 uur kreeg ik een belletje. Ze hadden een nier voor mij, een orgaan dat met mij matchte. Mijn eerste gedacht was om mijn moeder te bellen, dat heb ik uiteindelijk niet gedaan om haar niet ongerust te maken. Ik heb wel mijn nicht gebeld die paraat stond om mij te voeren wanneer het nodig zou zijn. Ze is meteen naar hier gekomen”, zegt Céline die nu op een flat in de Ontvangersstraat woont.
Hippe muziek, chille sfeer
“Eens aangekomen op de spoedafdeling in Gent werd een longfoto genomen, ik moest een covidtest ondergaan en er werden 14 tubekes bloed afgetapt. Toen in de namiddag bleek dat de kruisproef met mijn bloed goede resultaten opleverde, werd het licht op groen gezet voor de transplantatie. Uiteindelijk duurde het nog tot 19 uur voor ik in de operatiekamer belandde, er speelde hippe muziek, de sfeer was er chill. Terwijl de chirurgen de nier aan het prepareren waren, heb ik me bij de verpleegster en twee anesthesisten verontschuldigd: ze moesten werken op een zaterdag door mij”, glimlacht Céline. “Ze vonden het niet erg, ze hadden overigens net een kindje getransplanteerd.”
De operatie gebeurde onder volledige verdoving en duurde zowat vier uur. “Toen ik zondagmorgen wakker werd, had ik meteen een ander gevoel, ik voelde me als herboren. Ik zat wel vol draden en buisjes, ondertussen was ik al aan het urineren via een sonde. In totaal vijf liter die dag. En ’s middags serveerden ze me een topmaaltijd: hesprolletjes met witloof en puree en een marmercake als dessert. Genoten dat ik heb. Later bleek dat een foutje, ik moest eigenlijk een postoperatieve dieetmaaltijd krijgen. Maar het was een lekkere vergissing en mijn lichaam heeft er ook niet verkeerd op gereageerd.”
“De eerste keer dat ik opnieuw zelfstandig kon plassen, heb ik zitten wenen op het toilet”
Op dinsdag mocht Céline naar een gewone kamer waar ze ook nog een week zou blijven. “Ik moest er ter controle blijven, maar ik voelde me dus goed, ik had meteen ook een pak meer energie dan vroeger. Ik mocht er ook voor het eerst zelf naar de wc, ik heb zitten wenen op het toilet de eerste keer dat ik zelfstandig kon plassen. Dat was meer dan vier jaar geleden.”
De bedoeling was dat Céline bij haar ontslag in het ziekenhuis bij haar ouders in Markegem zou verblijven. “Maar mijn mama kampte net met een verkoudheid, dus ben ik naar mijn eigen huisje gegaan. Mijn moeder had boodschappen gedaan en het ging eigenlijk van meet af aan goed. Het was ook zalig om weer je eigen potje te kunnen koken.”
Levenslang medicatie
Nu moet Céline nog twee keer per week naar AZ Delta in Roeselare, waar haar bloed wordt gecontroleerd en de medicatie wordt bijgesteld. “Ik moet nu nog op vijf momenten per dag medicatie nemen, daarvoor zet ik ook mijn wekker. Onder meer cortisone, medicatie om het afstoten te vermijden én om infecties af te weren. Het aantal pilletjes is al serieus afgebouwd, maar ik zal levenslang medicatie moet nemen. Voor mijn transplantatie begon ik ook met mijn hart te sukkelen, mijn hartpomp werkte niet meer naar behoren. Maar met mijn nieuwe nier is dat al een stuk verbeterd.”
In AZ Delta worden ook haar wonden verzorgd. “De nier is net boven mijn lies aan de rechterkant ingebracht”, zegt Céline, terwijl ze er even liefkozend over wrijft. Praten met ons doet ze met een mondmasker op. “Telkens als er bezoek is”, verklaart ze. “Mijn immuniteit is bewust laag gebracht, om het afstoten te vermijden. Maar daarvoor ben ik ook vatbaarder voor infecties. Ik moet nu nog enkele maanden heel voorzichtig blijven.”
Ondertussen is ze ook begonnen met spieropbouw bij een kinesist en gaat ze ook af en toe wandelen. “Ik geniet nu vooral van de kleine dingen. Eens wakker worden en niet moeten denken hoe lang je nog aan de dialyse moet. Eens douchen… Ik heb dat vier jaar niet gemogen. Ik mag nu ook veel meer eten. Fruit en groenten mochten vroeger niet, spaghetti, scampi’s en garnalen… Dat is echt genieten.”
Ze hield ook alles netjes bij in een dagboekje dat ze Mijn nierreis titelde. “Maar dat boekje is nu af, het is tijd voor de volgende stap. Ik had ook lang gedacht dat ik de nier een koosnaampje zou geven, maar dat heb ik nu bewust niet gedaan. Het voelt als een deel van mij, ik kan verder leven dankzij de nier en de nier dankzij mij.”
Wie de donor van de nier is, zal Céline nooit weten. “Je kan wel een brief schrijven naar de donor en die wordt dan via het UZ Gent aan de familie van de donor bezorgd. Maar daar ben ik nog niet aan toe. Ik trek me wel op aan de gedachte dat er niemand voor mij is moeten sterven, maar dat ik wel dankzij iemand mijn niertje gekregen heb.”
Veel steun
In dit hele traject kreeg Céline ook heel wat steun. “We hadden een WhatsApp-groepje opgericht, daar kon ik dan boodschappen in kwijt. Zo wist iedereen hoe het zat. Mijn nicht heeft dan na mijn transplantatie het goede nieuws in de groep geplaatst. Nu is dat groepje opgedoekt, nu kan ik het gelukkig zelf aan iedereen vertellen. Maar de berichtjes die ik kreeg, waren ontelbaar, het was als een warme gloed die over mij kwam. En kijk hier”, toont ze een kaart die ze van de collega’s van het stadhuis in Tielt kreeg. “Iedereen leeft mee.”
Werken is echter nog niet aan de orde. “Toch zeker de eerste maanden niet, maar ik kan al weer beginnen denken aan gaan werken. Dat zou ik dolgraag weer doen. Maar ik wil ook eens een reisje maken, misschien wel komend voorjaar. Ik kan nu weer plannen maken!” (WVS)
The post Céline D’hulst onderging een succesvolle transplantatie: “Met mijn nieuwe nier voelde ik me meteen als herboren” is provided by KW.be.
