Luc Biebouw (63) uit de Molstenstraat op de Ginste is een absoluut buitenbeentje in de gemeente. Hij combineerde zijn volledige loopbaan in de bouw met een engagement bij de Rode Kruis-afdeling van Oostrozebeke en Tielt én leeft zich daarnaast uit in de bergsport. Als wellicht enige alpinist in de gemeente is hij niet bang van zware bergbeklimmingen in de Himalaya. De avonturier is net terug van een gevaarlijke expeditie in Nepal. “Dat was mijn laatste expeditie, want dat heb ik mijn vrouw moeten beloven. Maar dat betekent niet dat ik de bergsport vaarwel zeg.”
Luc Biebouw is afkomstig uit Meulebeke, maar na zijn huwelijk met Leliane Damman kwam hij zich vestigen in de Molstenstraat op de Ginste. Hij is vader van dochters Julie en Shirly en heeft twee kleinkinderen. Beroepshalve was hij tot voor kort fulltime werkzaam in de bouw, maar hij geniet intussen van zijn pensioen.
“Hoe ik als vrijwilliger in het Rode Kruis gerold ben? Mijn stap naar het Rode Kruis is er gekomen omdat ik groepen begeleidde die hun eerste stappen zetten in de bergsport. Daarvoor moest ik zelf de nodige kennis bezitten en was ik verplicht om vijfjaarlijks mijn EHBO-brevet te hernieuwen. Dat brevet haalde ik telkens in de Oostrozebeekse Rode Kruis-afdeling en ik ben er gebleven tot op vandaag”, vertelt Luc.
Mensen helpen
“Intussen maakte ik ook deel uit van het bestuur van de West-Vlaamse bergsportvereniging en in die functie ging ik jongeren begeleiden die hun eerste stappen zetten in de bergsport. Ik zit nu 17 jaar bij de plaatselijke afdeling van het Rode Kruis als vrijwillig 112/PIT hulpverlener-ambulancier in het Sint-Andriesziekenhuis in Tielt en de Rode Kruis-afdeling Oostrozebeke. Mensen helpen zit in mijn DNA en bovendien ben ik iemand die niet kan stilzitten. Zo ben ik ook nog uitgever van verschillende heemkundige naslagwerken, organiseer ik geregeld tentoonstelling fotografie, en bergbeklimmen en wandelen zijn mijn ultieme hobby’s.”
Van Rusland tot Ecuador
“25 jaar geleden ben ik met het bergbeklimmen begonnen naar aanleiding van een reis naar Nepal. Ik had de smaak meteen te pakken en in de loop der jaren volgden beklimmingen in alle Alpenlanden, twee winterbeklimmingen in Marokko, een beklimming in Argentinië, tweemaal in Ecuador, beklimmingen in Rusland en verschillende winterbeklimmingen in Schotland. De meest memorabele onderneming was de begeleiding van een blinde vrouw naar de top van de Kilimanjaro in Tanzania.”
“Mijn meest memorabele onderneming was de begeleiding van een blinde vrouw naar de top van de Kilimanjaro”
Geen afscheid van de bergen
“Hoe lang ik nog dergelijke zware ondernemingen kan volhouden? Dit jaar heb ik mijn allerlaatste expeditie in Nepal achter de rug. Het was een prachtige, zware trekking, maar we werden overvallen door slecht weer. De cycloon Montha komende uit de Golf van Bengalen, raasde door de Himalaya met een enorme sneeuwval tot gevolg. Er werden verschillende repatriaties uitgevoerd in het gebergte met daarbij zelf enkele dodelijke slachtoffers.”
“Tijdens mijn laatste expeditie, eerder dit jaar in Nepal, zaten we drie dagen en vier nachten vast op 5.000 meter hoogte”
“We zaten drie dagen en vier nachten vast op 5.000 meter hoogte, juist onder het basiskamp dat echter helemaal verwoest werd. De weg naar boven was versperd, maar ook de wegen naar onder waren gevaarlijk. Dit was zoals ik al zei mijn laatste beklimming, als een belofte aan mijn vrouw. Dat betekent echter niet dat ik afscheid neem van de bergen. Trekkings behoren nog tot de mogelijkheden.”
Vrije tijd
“Of ik dit gat met een andere hobby ga opvullen? Vooreerst blijft mijn inzet voor het Rode Kruis doorgaan. Daarnaast wil ik nu een beetje werken als freelance fotograaf en ik ben ook al vrijwillig fotograaf bij ‘Boven de Wolken’. Na mijn zware expeditie in Nepal, waarbij ik heel wat kilo’s verloor, neem ik nu een beetje de tijd om het wat kalmer aan te doen, maar van echt rusten is zeker geen sprake.” (CLY)
The post Alpinist en Rode Kruis-vrijwilliger Luc Biebouw (63) stopt met klimexpedities: “Een belofte aan mijn vrouw” is provided by KW.be.
