Karl Vannieuwkerke schrijft elke week een brief. Deze keer richt hij zich tot jeugdvoetballer Ward Nollet (15), die op 14 november overleed aan kanker. Reacties zijn welkom op [email protected].
Beste Ward,
Afgelopen vrijdag is voor altijd de dag waarop jij de wereld verliet. Ongewild. Je verloor een ongelijke strijd tegen een agressieve kanker. Strijd is een verkeerde woordkeuze, Ward. Je had geen schijn van een kans en werd door het verkeerde lot weggehaald bij familie en vrienden. Hartverscheurend. Vijftien jaar oud. Een mens denkt, overschouwt, piekert, redeneert, maar komt er niet toe om de gedachten deftig te ordenen en alles op een rijtje te krijgen. Schrijven helpt dan, een beetje. Vijf-tien. Het is een leeftijd waarop je hoort te dromen in groothoek, de toekomst breed uitgesmeerd voor je. Een leeftijd waarop alles nog mogelijk is op een veld zonder lijnen. Maar het leven speelt niet altijd volgens een reglement, hoe graag we dat soms ook willen geloven. Het begon met rugpijn. Zo alledaags en banaal dat niemand kon vermoeden dat daar een storm achter schuilging. Een nietsontziende tornado die iedereen in je omgeving met de voeten van de grond tilde en jou uiteindelijk zou meesleuren naar een plek waar je op jouw leeftijd niet hoort te zijn.
Je broer opende de score nadat er nog maar net was afgetrapt, alsof hij dat sterretje aan de hemel meenam op het veld
Een brute stilte viel vrijdag over Hooglede, lieve Ward. Een stilte die enkel kon worden gevuld door de herinneringen aan de sportieve kerel die jij was opnieuw tot leven te wekken. Je ging over de tongen in de gemeente en langs voetbalvelden in de buurt. Je grote broer Thijs, die net als jij bij Eendracht Hooglede speelt, stond erop om op vrijdagavond met de U21 in actie te komen. Thuis tegen Wevelgem. Verdriet een plaats geven in een veilige omgeving, in de cocon waar hij zich goed voelt onder een warm deken van empathische ploegmaats en trainers. Voetbal heeft het wonderlijke vermogen om te verbinden, zelfs – en misschien vooral – in verdriet. Je weet perfect wat het is, Ward. Je speelde het spelletje al tien jaar en spendeerde een groot deel van je jonge leven op die veldjes in de Oude Rozebekestraat. Het resultaat van die match van het ploegje van Thijs vrijdagavond doet er helemaal niet toe. Er vielen negen doelpunten, maar er was er maar eentje van tel: het eerste. De symboliek en de kracht van een goal is zelden groter geweest. Je broer opende de score nadat er nog maar net was afgetrapt. Een jongen die zijn verdriet omzet in beweging. Alsof hij dat sterretje aan de hemel meenam op het veld.
Je bleef naar verluidt positief, beste Ward. Dat geloof ik graag. Je ziet het vaak bij jongeren als jij: een vastberaden glimlach die weigert te wijken, zelfs wanneer de aarde rondom hen verschuift. Dapper en moedig. Je genoot nog van wat er op je afkwam. Barcelona-Olympiakos in de Champions League met het hele gezin dankzij Make A Wish. De Blaugrana maakten er een doelpuntenfestival van. 6-1, alsof ze wisten dat ze jou nog een mooi cadeau konden geven. Dat prachtige moment was jammer genoeg een lichtpuntje in een veel te donkere tunnel. Toen het bericht kwam dat je was uitbehandeld, restte alleen nog het maken van extra herinneringen. Dat heb je gelukkig nog gedaan. Zondag kwamen tientallen jeugdspelers van Eendracht Hooglede bijeen. Jongens en meisjes met wie je lachte, trainde en allicht ook al eens ruzie maakte over wie er de kantjes van afliep. Dat hoort erbij. Ze vormden een erehaag voor je, Ward. Een tunnel van liefde en vriendschap. Voor de mensen in jouw omgeving staat de wereld momenteel scheef en niemand weet hoe hem weer in de juiste richting te laten kantelen. Dat moet ook niet meteen. Rouwen is een proces. Zaterdag zal je gezin voelen hoe het door een hele gemeenschap wordt gedragen. Door mensen die jou nooit zullen vergeten. Hopelijk biedt dat troost, want vrijdag 14 november staat als een litteken in de agenda van je familie. En ook al ben je er niet meer. Je blijft. In harten. In herinneringen. In alles wat je losmaakte.
Rust zacht, kerel.
The post Karl Vannieuwkerke schrijft een brief naar de betreurde jeugdvoetballer Ward: “Zaterdag zal je gezin voelen hoe het door een hele gemeenschap wordt gedragen” is provided by KW.be.
