Het nieuwe jachtseizoen draait stilaan op volle toeren. Het contingent jagers in West-Vlaanderen blijft de laatste jaren nagenoeg stabiel. Momenteel zijn er 2.451 jagers in onze provincie actief, vorig seizoen waren dat er 2.503. Een van hen is Heleen Goethals (25). “Dit is in sneltempo tot een echte passie uitgegroeid.”
Het gaat goed met de jacht in West-Vlaanderen, zo blijkt uit cijfers van de Hubertus Vereniging Vlaanderen, zeg maar de belangenvereniging van de jagers. 1.242 West-Vlamingen zijn aangesloten bij de groepering, bijna 200 meer dan tien jaar geleden.
“Voor dit jachtseizoen hebben we momenteel 2.451 jachtvergunningen uitgereikt, maar dat cijfer zal nog stijgen”, stelt woordvoerder Christophe Rutsaert. “Vorig seizoen hadden 2.503 West-Vlamingen een geldige Vlaams vergunning. Het aantal blijft dus stabiel, maar heel wat West-Vlaamse jagers zijn ook in Wallonië actief. Het cijfer zal in de praktijk dus nog een stuk hoger liggen.”
Boerenbuiten
Opvallend: slechts 5,5 procent onder hen is vrouw. “Jagen blijft een overwegend mannelijke aangelegenheid, maar we zien stilaan een instroom aan enthousiaste jongedames. Zij zijn meer dan welkom.”
Een van hen is Heleen Goethals (25) uit de Beernemse deelgemeente Oedelem. De architecte is net haar tweede volwaardig jachtseizoen gestart. “Ik ben officieel in het bezit van een jachtverlof sinds september 2024”, klinkt het niet zonder trots. “Ergens stond het in de sterren geschreven dat ik ooit zou jagen, want zowel mijn vader als broer zijn gepassioneerd door het wereldje.”
“Bij ons thuis is het vlees in de diepvries gelabeld met wie het geschoten heeft en op welke datum dat gebeurde. Zo beleven we die momenten nog eens opnieuw”
“Ik ben opgegroeid op de boerenbuiten. Mijn opa kweekt zelf kippen, schapen en kalkoenen heeft een grote moestuin en serre vol groenten. Toen ik 6 jaar oud was, begon mijn vader te jagen. Als kind vergezelde ik hem af en toe, terwijl mijn broer echt altijd meeging met hem.”
“Ik heb de microbe pas echt te pakken gekregen tijdens mijn laatste jaar aan de unief. Ik zat op kot in Gent en voelde de stad steeds dichter op me afkomen. Mijn thesis bezorgde me ook vrij veel stress, iets wat mijn vader opviel. Waarom ga je niet eens mee naar de jacht, zei hij me. Na een tripje richting de Ardennen was ik volledig verkocht. Ik beleefde een fantastische dag en kwam terecht bij een warme groep mensen.”
Uitlaatklep
Na haar studies besloot Heleen een jachtopleiding bij het Instituut voor Jachtopleiding te volgen. Vorig jaar mocht ze haar diploma in ontvangst nemen.
“In 2023 trok ik al mee als tracker (opdrijven van dieren, red.). De opleiding zelf was stevig. Je leert heel wat kenmerken en details over allerhande dieren, maar er was ook een groot praktisch luik en veiligheid kwam eveneens uitgebreid aan bod.”
Best intensief, geeft ze toe. “Maar ik ben zeer blij dat ik de stap heb gezet. Ik zou het echt niet meer kunnen missen. Het is mijn grote uitlaatklep, een manier om even te ontsnappen aan de ratrace van elke dag. En als kers op de taart leerde ik tijdens mijn jachtopleiding ook mijn vriend kennen.”
“Bij bepaalde diersoorten, zoals everzwijnen, helpen we mee om de populatie onder controle te houden”
Haar eerste zelfgeschoten wild was een reebok. “In Florenville in de provincie Luxemburg”, glundert ze. “Een magisch moment, zeker omdat mijn vriend en papa me net flankeerden. Ik had in Oedelem eerder al een eendje geschoten, maar dit was toch van een andere orde. Na het strekken van een dier voel je je pas echt ingewijd in het jager zijn, zeker omdat ik het dier ook ter plekke kon ontweiden (organen weghalen, red.) en schoonmaken.”
Dit seizoen heeft Heleen al een viertal jachtweekends achter de kiezen. “Het is soms een uitdaging om de puzzel met werk en andere sociale verplichtingen te leggen, maar jagen is een echte passie geworden. Voor mij staat het synoniem met vriendschap, het ontmoeten van gelijkgestemde zielen, je hoofd even leeg maken en liefde voor dieren.”
Lijden vermijden
Dat laatste lijkt een contradictio in terminis, maar is het hoegenaamd niet, benadrukt Heleen. “Diervriendelijkheid staat altijd voorop. We proberen ervoor te zorgen dat het nooit hoeft te lijden. Bovendien hebben ze hun hele leven in de vrije natuur doorgebracht en kenden ze nooit stress.é
“Bij bepaalde diersoorten, zoals everzwijnen en vossen, helpen we ook om de populatie mee onder controle te houden. Op die manier vervullen we ook een maatschappelijke functie. Net daarom zal ik altijd heel open over mijn hobby communiceren.”
Voor Heleen is het duidelijk: de jacht zit voor de rest van haar leven in het bloed. “Je wordt gewoon een met de natuur en deint mee op de elementen. “
“En niets mooier dan met de familie of vrienden een stukje wild bereiden en serveren dat je zelf geschoten hebt. Bij ons thuis is het vlees in de diepvries gelabeld met wie het geschoten heeft en op welke datum dat gebeurde. Zo beleven we die mooie momenten nog eens opnieuw.”
The post Jachtseizoen op kruissnelheid, aantal jagers in West-Vlaanderen blijft stabiel: “We hebben een maatschappelijke functie” is provided by KW.be.
