Iedereen die mij kent, weet dat ik een grote foodie ben. Nieuwe eetplekjes uittesten, kookboeken verzamelen als sport en zelf urenlang in de keuken vertoeven: daar leef ik voor. Achteraf gezien stond het ook in de sterren geschreven.
Ik was twaalf toen het eerste seizoen van ‘Mijn Restaurant’ op televisie verscheen, en ik was meteen verkocht. ‘Geobsedeerd’ is misschien een correcter woord. Ik smeekte mijn ouders om eens een uitstapje naar Hasselt te doen, met de ijdele hoop dat ik ooit een voet zou kunnen binnenzetten in Exquisa, het aardappelrestaurant van winnaars Stephanie en Yanaïka. Een jaar later speelde ik mijn gsm-privileges kwijt, omdat ik tijdens de finale stiekem met een betalend berichtje had gestemd voor Claudio en Gaëlle van het Kortrijkse Dell’Anno. Elk seizoen volgde ik op de voet. Het introliedje in mijn geheugen gegrift. Ik was een dromer, zij mijn idolen. “Later als ik groot ben en zelf centen heb, schuif ik eens mijn voeten onder tafel bij een deelnemend koppel”, preekte ik toen.
Intussen ben ik groot en is mijn bankrekening net iets meer gevuld dan toen ik twaalf was. Heel wat West-Vlaamse namen die deze week in de nieuwe Gault&Millau-gids staan zijn mij niet onbekend, mijn smaakpapillen werden doorheen de jaren al goed verwend. Maar gaan eten in een ‘Mijn Restaurant’-zaak? Dat is een bucketlist-puntje dat ik nog nooit kon afvinken.
Gaan eten in een ‘Mijn Restaurant’-zaak staat al meer dan 15 jaar op mijn bucketlist
Met even veel kinderlijk enthousiasme als al die jaren geleden lees ik nu in onze krant hoe mijn stadsgenoot Wim Opbrouck zijn rol in deze culinaire comeback uit de doeken doet. Elke dinsdag en donderdag vat ik post in mijn zetel om opnieuw te aanschouwen – op een iets scherper beeldscherm weliswaar – hoe koppels soms krampachtig hard trouw willen blijven aan hun concept, wanhopig zoeken naar geschikt personeel en de jury proberen te overtuigen met een ondermaatse cuisson en bedjes van een te weinig gezouten zalfke. What a time to be alive.
In een periode vol oorlog, klimaatrampen en deprimerende krantenkoppen, is de bloei van onze bourgondische cultuur een smakelijke afleiding. Ik denk dat ik dan maar eens ga reserveren, even die kinderdroom waarmaken. Het leven is nu al veel te kort.
Reageren? [email protected]
The post OPINIE – In tijden van oorlog en miserie is lekker eten een smakelijke afleiding is provided by KW.be.
