Torhoutenaar Patrick Adam (67) heeft een lange carrière achter de rug als onderwijzer en directeur in het basisonderwijs. Hij pleit al jarenlang voor solidariteit en verdraagzaamheid. “De verzuring is pijnlijk”, zegt hij.
Hoe zou je jouw band met Torhout omschrijven?
“Torhout is een stad op mensenmaat. Op wandelafstand kun je naar het openbaar vervoer, goed onderwijs, theater, het bos of het park, een boek ontlenen, een terrasje doen, sporten en noem maar op. Als het wat moeilijker wordt, vind je er een ziekenhuis en een rusthuis. We moeten het geluk van die vele mogelijkheden en kansen wat meer uitstralen. Door mijn stad lopen of fietsen betekent voor mij: mensen groeten, een babbeltje slaan, ervaren dat de stad in beweging is en ook mijmeren bij plaatsen die geschiedenis geworden zijn.”
Wat is de mooiste jeugdherinnering aan je stad?
“Ik heb veel mooie herinneringen. Onder meer aan voetbalclub KM Torhout, waar wijlen jeugdtrainer Hector Tanghe met zijn enthousiasme en inzet een voorbeeld was voor mijn latere vrijwilligerswerk. Ook de oprichting van jeugdhuis d’Elleboghe op de hoek van de ’s Gravenwinkelstraat met de Fraeysstraat was betekenisvol. Met de jeugdraad konden we in 1979, het Jaar van het Kind, een tentoonstelling organiseren met kindertekeningen in confrontatie met werken van Cobra-kunstenaars. De waardering die ik daarvoor kreeg, was een stimulans om later diverse onderwijsprojecten op te zetten.”
Wat is je favoriete plek in Torhout?
“Er gaat geen dag voorbij of ik wandel of fiets door de parken van ‘t Ravenhof, ’s Gravenwinkel of de Brouckere. In die groene en rustige oases valt er altijd wat te beleven. Geen wereldschokkende zaken, maar alledaagse dingen zoals de kleuren van de bomen in de herfst, de fluitende vogels in de lente en het praatje met Torhoutenaren op een bankje.”
Welke lokale horecazaak raad je iedereen aan en waarom?
“We gaan niet zo vaak op restaurant en al zeker niet naar een McDonald’s. We kiezen liever voor plaatselijke horecazaken. Eethuis De Verleyding in de Oostendestraat en Pavi op de wijk Don Bosco zijn aangename plaatsen om rustig te eten en te praten.”
Wat is je favoriete winkel in Torhout?
“We proberen de lokale handelszaken te steunen. Een product kunnen zien en voelen in combinatie met het vertrouwen in de plaatselijke handelaar vind ik noodzakelijk voor een goede aankoop. We hopen dat bekende winkels zoals Spectra Bourgeois, Trio Fashion, Elektro Hemeryck, bakkerij Stefaan en apotheek Decorte nog lang blijven bestaan. Mijn favoriet is de Oxfam-Wereldwinkel in de Hofstraat, gerund door vrijwilligers en met een aanbod aan eerlijke producten.”
Wat is er het meest in Torhout veranderd sinds je jeugd?
“Het valt op dat de stad verkleurd is door meer vreemde mensen die hier zijn komen wonen. Niet alleen mensen met een ander kleurtje, maar ook inwijkelingen uit andere provincies. Ons dialect wordt minder gesproken en je voelt dat de stad moeite heeft om zich aan te passen aan die nieuwkomers. Dat vrijwilligers nu tweemaal per week in de bib een groep kinderen met een andere thuistaal helpen lezen of huiswerk maken, is hartverwarmend en heel erg nodig.”
“Ons dialect wordt minder gesproken”
Wat zou je graag anders zien in je stad?
“De verzuring ten aanzien van de politiek, de instellingen en vreemde mensen is pijnlijk. Veel stuurlui staan aan wal en roepen maar wat naar zij die hun verantwoordelijkheid willen opnemen in een complexe wereld. Dat een kwart van de jongeren een alleenheerser verkiest boven democratisch verkozen bestuurders, getuigt van weinig kennis van de geschiedenis. Democratie is een botsing van meningen en hopelijk mag dat zo blijven.”
Als je één ding voor je stad zou mogen realiseren, wat zou dat zijn?
“We mogen fier zijn op onze stad, ook al bestaat de perfectie niet. Ik vind het altijd fijn als ik groepen toeristen in de stad zie. Hopelijk kan het stadsbestuur straks het oud stadhuis op de Markt, dat nu Vrijetijdshuis is, invullen als een aantrekkingspunt voor Torhoutenaren en toeristen, zodat velen mogen ervaren hoe rijk de geschiedenis van Torhout is en hoe gastvrij we zijn.”
Welke lokale persoon of vereniging verdient er meer erkenning?
“Een pluim voor de vele vrijwilligers die zich inzetten voor hun vereniging. De kracht van die mensen is onbetaalbaar en zorgt voor een warme verbinding. Al die vrijwilligers verdienen meer erkenning.”
Zou je in Torhout oud willen worden?
“Ja, maar ook niet té oud. Op een bepaald moment houdt het op, omdat de kwaliteit van leven er niet meer is. Misschien zal onze generatie er dan vlugger de stekker uittrekken. Als je wat ouder wordt, besef je dat je geen tijd moet verliezen aan mopperen, zagen en klagen over wat er wel of niet was. Beter investeer je tijd in hartelijk leven en waardig ouder worden. Ik mag heel dankbaar zijn dat ik op deze plaats, in deze stad, geboren ben. Die gedachte draag ik mee nadat ik verschillende malen met onze vzw Banglabari door Bangladesh mocht fietsen.”
Voorvechter van solidariteit en vrede
Patrick Adam (67) woont met zijn vrouw Marleen Haelewyn (67) in de Langepijpestraat. Ze hebben een zoon Jeroen (44), een dochter Eline (39) en twee kleinkinderen: Elise (13) en Suzie (8). Patrick is in 1978 voor drie jaar als onderwijzer gestart aan vbs De Revinze op Don Bosco, heeft van 1981 tot 1996 lesgegeven aan de basisschool van Edewalle en is in 1996 teruggekeerd naar de vertrouwde Revinzeschool. Daar was hij onderwijzer in het zesde leerjaar en vanaf 1 september 2003 directeur tot aan zijn pensioen op 1 augustus 2018. Zijn hele leven al is hij een voorvechter van solidariteit en vrede. Hij organiseerde diverse totaalprojecten voor kinderen en kreeg voor zijn inzet de Prijs Koningin Paola voor het Onderwijs 1997. Hij is voorzitter van de vzw Banglabari, die ijvert voor de bevolking van Bangladesh. Recent was hij een van de schragende krachten van het vredesproject Ode aan de V.
The post “Laten we geen tijd verliezen aan mopperen, zagen en klagen” is provided by KW.be.
