De topscorer van de Jupiler Pro League is momenteel een middenvelder: Jeppe Erenbjerg, de frêle nummer tien van de West-Vlaamse promovendus SV Zulte Waregem nog wel. “Dat de ploeg het zo goed doet, laat toe om individueel uit te blinken”, aldus de fijnbesnaarde Deen. Een interview over zijn atypisch parcours en… de krabbendans.
Hij groeide op in een land waar mensen buitengewoon gelukkig zijn, volgens het World Happiness Report op Finland na zelfs het gelukkigst van de hele planeet, én zo ziet hij er ook uit. Reden tot klagen heeft Jeppe Erenbjerg dan ook in België niet: met zeven doelpunten is de Deen momenteel topscorer van de Jupiler Pro League.
Behalve zijn techniek en zijn spelinzicht valt ook de viering van zijn doelpunten op. Tegen AA Gent leek hij na de 4-1 een Scandinavische versie van de vogeltjesdans tot uitvoering te brengen. “Ik noem het de krabbendans”, lacht hij. “Ploegmaat Ementa doet het altijd wanneer hij wint in het kaarten.”
Je kan jouw keuzes op elk moment wijzigen door onderaan de site op “Cookie-instellingen” te klikken.”
Op Anderlecht vierde hij de 2-3 in de toegevoegde tijd dan weer door met gekruiste armen over zijn bovenarm te wrijven – alsof hij het koud had, hoewel het 27 graden was. “Cole Palmer deed het in de Premier League en Serxho (Ujka, red.) had mij gevraagd om het ook eens te doen. Het is gewoon plezier maken met ploegmaats, meer zit er niet achter hoor.”
Dit is pas je eerste seizoen in de eerste klasse, op je 25ste: waarom gaat het nu zo goed met jou?
“Dat de ploeg het zo goed doet, laat toe om individueel uit te blinken.”
Wat is het verschil met vorig seizoen in de tweede klasse?
“Alles gaat veel sneller, dus je moet sneller denken, sneller beslissen en sneller handelen; én je moet meer lopen en dat aan een hogere intensiteit doen, misschien ook omdat we nu minder de bal hebben. Ik heb mij snel kunnen aanpassen aan het hogere niveau.”
Vorig seizoen scoorde je vooral van op afstand, nu doe je het ook van in de zestien meter. Hoe komt dat?
“De coach wees er mij in de voorbereiding op dat ik met mijn goeie linker niet alleen vanop afstand kan scoren en dat ik meer in de zestien meter aanwezig zou moeten zijn. Daar werkten we veel op.”
“Mijn bijzondere manier van doelpunten vieren? Dat is gewoon plezier maken met de ploegmaats”
Welke evolutie maakte je sinds je hier vorig jaar aankwam?
“Ik ben nog altijd dezelfde speler die ik was in de derde en de tweede klasse in Denemarken, maar ik heb alles meer ontwikkeld. Hier trainen we twee keer zoveel als in mijn vorige club, Boldklubben 1893, dus zeker op fysiek vlak heb ik een aanpassingsperiode nodig gehad.”
Ook nooit veel krachttraining gedaan?
“Toch wel hoor. Ook bij mijn vorige club wezen ze er mij op dat dat nodig was om hogerop te kunnen geraken, zelfs al is in mijn spel het fysieke aspect niet het belangrijkste. Je had mij vier jaar geleden moeten zien. Ik was nog magerder, ik woog toen zeker tien kilo minder. Nu word ik niet meer zo makkelijk weggeduwd, kan ik meer aan in trainingen en in wedstrijden en ben ik ook minder geblesseerd. Ik weet dat ik nooit de sterkste zal zijn, maar ik denk niet dat ik een betere speler zou zijn, mocht ik twintig kilo meer wegen. Ik heb kwaliteiten die anderen misschien niet hebben, kleine, snelle bewegingen tussen de linies. Mijn spel is: een manier vinden om veel duels te vermijden, ruimte zoeken en aanspeelbaar zijn om te doen wat ik het best kan. Ik heb altijd geweten dat het nooit mijn spelstijl zal zijn om drie verdedigers omver te duwen om te kunnen scoren.”
“Ik was fysiek laat rijp en bij de U17 had ik het één à twee jaar moeilijk omdat de anderen groter, sterker en sneller waren, waardoor ik niet meer mocht meedoen met het beste elftal van mijn leeftijdscategorie. Maar achteraf bekeken was dat het leukste seizoen ooit, omdat de focus daar lag op plezier beleven aan trainingen en wedstrijden.”
Nooit getwijfeld?
“Neen. Ik maak me niet snel zorgen. Ik neem het zoals het komt en als er problemen komen, zoek ik een oplossing. Uiteindelijk maakte ik toch al op mijn 17de mijn debuut bij de eerste ploeg in de derde klasse en werd ik op mijn 18de definitief doorgeschoven. Echt doorgebroken ben ik pas op mijn 21ste onder de leiding van een trainer die vanaf dag 1 zo in mij geloofde dat hij zei dat ik altijd zou spelen en dat als ik mij zou blijven ontwikkelen ik bij grotere clubs terecht zou komen.”
Wanneer heb je het meest afgezien?
“Op school, toen ik 13, 14, 15 jaar was. Ik was enorm bezig met voetbal, maar kon die interesse en investering niet delen met klasgenoten, omdat zij bezig waren met uitgaan en met andere dingen te ontdekken. Dat waren moeilijke jaren. Ik ben mij pas weer beginnen amuseren op school toen ik op mijn 16de op een andere school in een sportklas ben terechtgekomen.”
Je groeide op in de buurt van het stadion van de Deense topclub FC Kopenhagen. Waarom ben je daar niet terechtgekomen?
“Ik ben er op test geweest toen ik een jaar of veertien was, maar niet iedereen was overtuigd. Ook andere grote clubs als FC Nordsjaelland en Brondby toonden interesse, maar ik was gelukkig in de omgeving waar ik was. Ik genoot er van het voetbal, dus: waarom dan veranderen? Sommigen willen soms te snel gaan op die leeftijd. Ik ben blij met mijn parcours. Achteraf bekeken, zou ik er niets aan veranderen.”
“Mijn grootste droom? Voor de Deense nationale ploeg spelen, maar daar ben ik niet zo mee bezig”
Kom je uit een voetbalfamilie?
“Ja, mijn vader en mijn oudere broer houden van voetbal en voetballen trouwens nog altijd – met vrienden. Er bestaan veel foto’s van mij van toen ik nog heel klein was met een bal. Mijn ouders hebben mij nooit gepusht of geblokkeerd. Ze lieten mij doen wat ik graag deed. Toen ik 10, 11, 12 jaar was, zorgde een coach ervoor dat ik echt van voetbal ben beginnen houden door de manier waarop hij vond dat voetbal gespeeld zou moeten worden. Daardoor ben ik veel wedstrijden van Barcelona beginnen bekijken en is Messi mijn favoriete speler geworden.”
Nooit in aanmerking gekomen voor een nationale jeugdploeg?
“In Denemarken beginnen ze daarmee bij de U16 en in het begin ben ik er een paar keer bij geweest, maar daarna werd ik niet meer opgeroepen. Er waren betere spelers dan ik, zoals Jesper Lindstrøm, die nu voor Wolfsburg speelt, maar anderzijds: er waren er toen die wel nog geselecteerd werden, maar nu op een lager niveau spelen of zelfs helemaal niet meer voetballen.”
Nooit een beroep gedaan op een mental coach?
“Daar ben ik pas dit seizoen mee begonnen, een idee van mijn zaakwaarnemer om mijn niveau te verhogen. Mijn grootste werkpunt was om op een bepaalde manier egoïstischer te worden, om mijn sterke punten nog meer te gebruiken, mijn schot en mijn creativiteit. Ik heb ook geleerd om kleine, alledaagse dingen rond mij meer te appreciëren. Om niet alleen uit doelpunten vertrouwen te putten, maar ook uit een goeie pass en een goeie actie. En om wanneer het niet goed gaat in het voetbal, erbuiten manieren te vinden om in mezelf te geloven. Met ouder te worden, realiseer ik mij meer dat het leven buiten het voetbal ook belangrijk is. Dat het geen 24 op 7 voetbal moet zijn.”
Waar haal je buiten het voetbal voldoening uit?
“Ik ben graag bij mensen van wie ik hou en vorig seizoen ben ik begonnen met golfen – dat is nu ook een grote hobby van mij.”
En na de wedstrijd uitgaan?
“Uitgaan is een groot woord. Ik hou van sociaal contact en dat is ook voor een team belangrijk, om na een lange week eens iets te gaan drinken of te gaan eten of gewoon bij iemand thuis te zitten praten. Ik denk dat het goed is om dan niet meteen alleen naar huis te gaan.”
Wat heb je gedaan na de 4-1-overwinning tegen AA Gent, waarin je met twee keer scoorde man van de match was?
“Ik ben met Jakob (Kiilerich, red.), Ementa, Serxho (Ujka, red.) en Jozef (Opoku, red.) iets gaan eten hier in Waregem – wat praten en nagenieten van de zege.”
Jouw vriendin, Justine Funch, is profvoetbalster bij FC Nordsjaelland. Hoe is het om als koppel gescheiden te leven?
“We streven allebei onze droom na en ons voordeel is dat het dezelfde droom is en we elkaars gevoelens en doelstellingen begrijpen. In België komen spelen, is voor haar geen optie, omdat het niveau van de vrouwencompetitie én het financiële aspect hier aanzienlijk lager zijn dan in Denemarken.”
Wat is jouw grote droom?
“Mijn grootste droom is voor de Deense nationale ploeg spelen, maar daar ben ik niet zo mee bezig. Als ik daar te veel aan denk, krijg ik stress. Het is te ver vooruit kijken. Ik doe het rustig aan en kijk wat er gebeurt.”
The post “Ik moest egoïstischer worden”: Jeppe Erenbjerg, de verrassende sterkhouder van Zulte Waregem is provided by KW.be.
