Hij is al jaren de meesterknecht van Jasper Philipsen en Mathieu van der Poel bij Alpecin-Deceuninck. Zij is een gewezen hordeloopster die bij de jeugd tot de Europese top behoorde. Intussen vormen Jonas Rickaert (31) en Katrijn Boone (33) al dertien jaar een tandem. “Het is er niet velen gegeven om met een topsporter samen te leven.”
De 3,5 jaar oude Billie Lou is de gemeenschappelijke factor die Jonas Rickaert en Katrijn Boone sinds april 2022 met elkaar verbindt. “Sindsdien is er vooral voor mij veel veranderd”, glimlacht Katrijn. “Toen Jonas vroeger van training thuiskwam, stond alles voor hem bij wijze van spreken klaar, maar met een kind in huis weet je dat er soms onvoorziene omstandigheden zijn. Zij is prioriteit nummer één, Jonas prioriteit nummer twee. (lacht) Ook voor hem is wel wat veranderd. Hij kan nu minder lang slapen.”
Een knipoog volgt. “Gelukkig sliep Billie Lou vrij snel goed door”, vervolgt Jonas. “Op dat vlak moeten we niet klagen. Maar het klopt dat ik minder rust heb. Als ik van training thuiskom, is er altijd iemand die wil spelen. Soms denk ik: laat me nu even met rust, want papa is moe. (lacht) Het is een aanpassing, maar ik denk dat Katrijn en ik daar elkaar goed in vinden.”
Is Katrijns verleden als competitiesportster een voordeel?
Jonas: (knikt) “Ze beseft wat topsport inhoudt. Het is er niet velen gegeven om met een topsporter samen te leven. Ik ben heel vaak van huis, waardoor Katrijn er meestal alleen voor staat. Daar ben ik haar heel erg dankbaar voor.”
Katrijn: “Allez, merci. (glimlacht) Het kan in beide richtingen een voordeel zijn. Als Jonas het moeilijk heeft, weet ik dat ik beter niets zeg en hem even laat sudderen. Eenmaal hij zelf begint te praten, kan ik alles vragen. Dan komt alles eruit. En daarna is bij hem ook alles meteen afgesloten.”
“Jonas kloppen? In een spurt van 400 meter zou dat misschien nog lukken”
Jonas: “Ik moet alles eerst zelf kunnen verwerken, terwijl Katrijn meteen iemand nodig had om haar frustraties tegen uit te spreken.”
Katrijn: “Ik dacht te veel na en zocht altijd naar een reden. Maar soms is die er niet en heb je gewoon een mindere dag. Dat heb ik van Jonas geleerd. Hij heeft het dan weer soms moeilijk om aan een zware training te beginnen. Dan durf ik te zeggen dat hij moet beseffen hoe mooi zijn leven is. Ik trainde ook zes dagen op zeven, maar ik werkte fulltime (als leerkracht Nederlands voor anderstaligen in het Centrum voor Volwassenenonderwijs Creo in Roeselare, red.) en werd er niet voor betaald. Hij moet ervan genieten zolang het kan.”
Mis je het topsportleven niet?
Katrijn: “Ja, toch wel. Ik heb wonder boven wonder geen heimwee naar competitie, maar wel naar het sociale contact. En ik zou graag nog eens goed afzien, voelen hoever mijn lichaam nog kan gaan. Ik merk dat het snel achteruitgaat.”
Op de Europese Jeugdolympiade in 2009 in Finland werd je vijfde op de 400 meter horden en vierde met de 4×100 meter-ploeg. In 2011 mocht je naar het EK voor junioren in Estland. Had er voor jou een profcarrière ingezeten?
Katrijn: “Ik denk het wel, alleen was ik heel blessuregevoelig. Dat heeft me genekt. Het ging ook telkens om serieuze blessures die maanden aansleepten. De sprintnummers zijn heel belastend voor het lichaam en de horden nog veel meer. (korte stilte) Het is niet altijd even gemakkelijk geweest.”
Je liep samen met Cynthia Bolingo, Camille Laus, Imke Vervaet, Rani Vincke… Die waren bijna allemaal aan de slag op het recente WK atletiek in Tokio. Kost het soms moeite om hen bezig te zien?
Katrijn: (knikt) “Op de Europese Jeugdolympiade bestond de 4×100 meter-ploeg uit Camille, Imke, Cynthia en ik. Ik ben de enige die er nu niet meer bij is. Ergens piekt dat wel. Ik heb het niet zover kunnen schoppen, terwijl ik ooit één van hen was en ook mee op buitenlandse stage ging.”
Vergelijk eens jullie sport met elkaar.
Katrijn: “De 400 meter horden duurt amper een minuut.”
Jonas: “Wat Katrijn deed, kun je nog het best vergelijken met wat ik vroeger als baanwielrenner deed: korte, krachtige inspanningen. De weg is veel meer op duurvermogen gericht.”
Katrijn: “We hebben vroeger in Frankrijk eens uitgetest wie er van ons het snelst een rondje op de piste kan lopen. Als ik op training twee keer 300 meter maximaal liep, geloofde Jonas niet dat ik helemaal kapot was. Hij zei: als wij op de piste een omnium rijden, hebben we ook maar een halfuur tot het volgende onderdeel. Daarop reageerde ik: oké, laat het ons uittesten.”
Jonas: “Ik dacht dat ik op het einde dankzij mijn uithouding het verschil zou kunnen maken.”
Ik voel een maar komen…
Katrijn: (grijnst)
Jonas: “… maar na tien meter had ik bij wijze van spreken al tien seconden achterstand. (kurkdroog) Na 50 meter ben ik gestopt.”
Zou je hem nog altijd verslaan?
Jonas: “Het moment om het nog eens te proberen, is stilaan gekomen, denk ik. (grijnst) Vroeger liep ik nooit. Nu doe ik dat wekelijks. Niet lang, hoor. Een halfuurtje. Maar ik ben er goed mee en doe het enorm graag. Katrijn en ik lopen geregeld samen.”
Katrijn: “Op vlak van duurvermogen is hij nog altijd de betere, wat soms frustrerend is. Dan heb ik eens iets waarin ik beter ben… Maar zo’n sprint van 400 meter zou misschien nog altijd lukken.” (lees verder onder de foto)
Jonas, jij hebt de voorbije twaalf jaar bij de profs ook al jouw deel van de pech gehad.
Jonas: (knikt) “Je sleutelbeen breken kan eens gebeuren. Maar ik onderging twee keer een serieuze knieoperatie en zeker die onwetendheid met de vernauwde liesslagader was een zware periode. Ik wist dat er een probleem was, alleen wisten we niet wat het was. Eerst dachten ze aan een zenuw. De zoektocht bleef maar duren, tot er op een bepaald moment precies geen hoop meer was.”
Katrijn: “Op den duur werd je ook niet meer geloofd…”
Jonas: “… en begon ik te denken dat het aan mezelf lag.”
Katrijn: “Stoppen leek de enige oplossing. Het duurde maanden vooraleer men de oorzaak vond.”
Jonas: “Ik ben de dokter in Aalst, die de tweede operatie uitvoerde, eeuwig dankbaar. Die man verdient een standbeeld.”
Toen je deze zomer in de Tour na jouw monsterontsnapping met Mathieu van de Poel het podium op mocht als meest strijdlustige, was de voldoening immens groot?
Jonas: “Het was een heel speciale dag, al was er ook ontgoocheling omdat Mathieu nog teruggegrepen was. Maar het hele verhaal rond die etappe was speciaal. Katrijn en Billie Lou waren er die dag bij in Frankrijk. Voor de start vroeg Mathieu aan Billie Lou wie de etappe zou winnen. Ze zei: papa.”
“Het moment om het nog eens te proberen, is stilaan gekomen, denk ik”
Katrijn: “Normaal zegt ze altijd de naam van Mathieu of Jasper (Philipsen, red.). Mathieu en Jasper zijn spontaan beginnen te lachen en zeiden: zet straks maar vlug de tv op. Dat vond ik vreemd. Ze hadden me niet ingelicht over hun plan.”
Jonas: “Het was mijn droom om ooit op het Tourpodium te staan. Dat kon alleen op die manier.”
Je kende al veel pech, maar toch speelde je de voorbije zeven jaar vaak een cruciale rol in de successen van jouw kopmannen Tim Merlier, Mathieu van der Poel en Jasper Philipsen. Welke zege blijft jou bij?
Jonas: (denkt even na) “Doe dan maar Brugge-De Panne in 2023. Jasper won, ik werd zesde. Het was één van mijn eerste wedstrijden na mijn tweede operatie. Eerst trokken we een waaier en in de finale kon ik Jasper helpen met afstoppingswerk. Voor mij was het de bevestiging dat de operatie geslaagd was en ik nog mijn oude niveau kon halen. Daarnaast schat ik mijn aandeel in de Tourritzeges van mijn ploegmaats hoog in. Tegenwoordig word ik het vaakst ingezet als de op twee na laatste man, van 1 kilometer tot 500 meter van de finish. In mijn ogen is dat een heel cruciale rol, maar veel mensen onderschatten dat. Toch haal ik er veel voldoening uit.”
Al in mei raakte bekend dat jouw contract tot eind 2028 verlengd is. Duidelijker kan een blijk van vertrouwen niet zijn.
Jonas: “Mijn werk wordt gewaardeerd en na zeven jaar voelt de ploeg als een familie. Ik kom goed overeen met Christoph en Philip (Roodhooft, red.). Ik kan hen alles vragen en zij sturen geregeld om te vragen hoe het met me gaat. Ik ben 31 jaar en zit goed waar ik zit. Ik zag geen enkele reden om te vertrekken.”
The post Meesterknecht Jonas Rickaert en ex-hordeloopster Katrijn Boone, het snelste koppel van West-Vlaanderen: “Ooit durfde Jonas mij uit te dagen om 400 meter te sprinten. Slecht idee” is provided by KW.be.
