Dubbel feest ten huize Feryn op zaterdag 25 oktober. Yanne, Mira en Lize vieren dan de tiende verjaardag van hun nochtans nooit geplande handtassencollectie. Bovendien beloven Lize en sportjournalist Aster Nzeyimana elkaar die dag de eeuwige trouw die al tijdens een van hun eerste ontmoetingen in de sterren werd geschreven. En alles komt mooi samen in een wit handtasje… “Het wordt een mooie en emotionele dag.”
Atelier Feryn viert tien jaar ambacht. Al hadden de zussen achter het handtassenlabel dat doel eigenlijk nooit voor ogen. Yanne (38), Mira (37) en Lize (32) knutselden zich altijd al doorheen een zorgeloze jeugd in de ouderlijke woning in Deerlijk. Samen met hun moeder een cursus volgen om leer te leren bewerken, deden ze om alweer iets nieuws in de vingers te krijgen. Vier jaar avondschool in Lokeren schrok hen daarbij niet af.
En toen liep het naar eigen zeggen een beetje uit de hand. “Ik volgde samen met mama in Lokeren al een opleiding tot schoenmaker”, vertelt Mira. “Maar in de aanpalende klas ging het er in de cursus handtassen maken zó gezellig aan toe, dat we mijn zussen warm maakten om met ons mee te gaan. Pas vier jaar later, met ons getuigschrift in handen maar ook veel enthousiaste reacties op de tassen die we maakten, groeide het idee om er ook echt iets mee te doen.”
Het opstarten van een eigen, handgemaakt tassenlabel gaf de zussen nieuwe professionele zuurstof. In de tuin werd hun atelier gebouwd. Yanne en Mira wonen er met hun gezinnen naast, net als hun vader. En daar tekenden ze eindeloos veel modellen, schrapten en selecteerden, zochten ze het ideale leer uit en zetten ze zich aan hun naaimachines. Met intussen 15 collecties als resultaat, waar ze met trots op terugkijken. “We hebben nooit iets uitgebracht dat we nu niet meer mooi vinden.”
Daar kwamen tijdens corona hebbedingen bij. Want het leer uit Italië geraakte niet tot bij hen, dus deden ze het met wat er nog in voorraad was: te weinig om tassen van te maken, genoeg voor sleutelhangers, portemonneetjes en armbandjes. Waarin ze persoonlijke boodschappen graveerden, zodat mensen er elkaar mee konden verrassen in een moeilijke periode. De hartverwarmende postpakketjes bleken een doorslaand succes.
Het atelier bleef al die tijd het hart van hun bedrijfje. Waar ze naaien en verven, bestellingen versturen, nieuwe projecten bedenken en klanten ontvangen. Twee jaar geleden besloten ze dat laatste op te waarderen: de Feryn-site kreeg er – mee door de uitbreiding van hun aanbod met juwelen – een door de zussen zelf ingerichte, warme en stijlvolle winkel bij.
Waar ook een nieuw logo bij hoorde: een gestileerde nachtvlinder die hen terugvoert naar een jeugd waarin ze met hun ouders – “type bergschoenen en stevige jas, allesbehalve chique sjakossen” – natuurreizen maakten. Maar die voor hen ook een spirituele betekenis heeft, als knipoog naar hun eind 2015 overleden moeder. “Alsof ze zich af en toe nog eens laat zien. Een verhaal dat voor ons drieën honderd procent klopt. Ook al zag onze pa er, toen hij het logo voor het eerst te zien kreeg, een ordinaire mot in”, lachen ze.
Tien jaar samenwerken als zussen: hoe harmonieus verloopt zoiets?
Lize: “Toen we besloten hadden om de stap te zetten, was mama er niet gerust in: we zouden niet de eerste familie zijn die ruzie krijgt om geldzaken. Maar we kunnen met de hand op ons hart zeggen dat het op dat vlak nog nooit fout ging. We zijn zussen, natuurlijk maken we wel eens ruzie. Maar dat deden we voor we samen een bedrijf begonnen ook al. (gelach) En net omdat we zussen zijn, kennen we ook elkaars pijnpunten. Als we dus al eens ruzie maken, doen we ook dat met liefde. Maar het klopt dat zo’n onderneming riskant is, en ik ben blij dat we elkaar na die tien jaar nog altíjd zo graag zien.”
Yanne: “Als mama terug zou keren, zou ze versteld staan van wat we gerealiseerd hebben.”
“Voor ons is Lize onze zus, geen bekende Vlaming”
Zaten jullie ook creatief altijd op dezelfde lijn?
Mira: “Toch wel, we geraken het altijd wel eens. Bij de vijfde verjaardag van ons label hebben we elk een tas ontworpen, die volledig ons eigen ding was. Het was wel cool om te zien dat dat drie duidelijk verschillende collecties werden, ook al zagen anderen in elk ervan de Feryn-touch.”
Yanne: “Iemand beschreef dat een tijdje geleden als ‘een mooie combinatie van verschillende texturen’. Daar hadden we zelf nooit eerder bij stil gestaan! Maar het klopt wel.”
Staan jullie vandaag waar je wil met Atelier Feryn?
Mira: “We blijven overeind, ja. De ene collectie loopt al beter dan de andere. Daar leren we uit, al zijn we die tien jaar altijd trouw aan onszelf gebleven. Maar elke zelfstandige zal beamen dat we onszelf ook moeten blijven heruitvinden. En dat lukt tot nu toe, ook al doordat we het onder ons drie houden en daardoor kort op de bal kunnen spelen. “
Yanne: “Het blijft weliswaar een luxeproduct. Als mensen het financieel moeilijker hebben, wordt de aankoop van een duurdere tas als eerste uitgesteld natuurlijk. Daarom hebben we nu ook juweeltjes en kleine lederen hebbedingen, die geen grote hap uit het budget nemen.”
Er is bovendien geen gebrek aan exclusieve, hoogwaardige handtassenlabels. Hoe onderscheiden jullie je in die markt?
Lize: “Vooral door de persoonlijke gravures die mensen erin kunnen laten aanbrengen. Om een boodschap over te brengen, iets liefs te zeggen. Zelfs een huwelijksaanzoek in de flap van een handtas is zo al de revue gepasseerd.”
Mira: “We werken ook met heel gelimiteerde oplages: vijf tot tien stuks, soms iets meer. De kans dat je er op een feestje een tweede ziet opduiken, is klein. Maar ook de vertrouwdheid van een label als dat van ons speelt een belangrijke rol. Wie een dure tas koopt, weet graag waarmee en hoe die gemaakt is. Je kan dat hier gewoon zelf zien, en dat slaat aan: mensen komen soms van ver. En zelf vinden we het nauwe contact met onze klanten ook heel fijn. Op die manier houden we voeling met letterlijk elke stap die ons product aflegt.”
Yanne: “We proberen eigenlijk een plek te creëren waar mensen graag komen. Zo kun je er ook een gaatje in je oren laten schieten, omdat we ook juweeltjes hebben.”
Lize: “Want iedereen herinnert zich dat eerste gaatje voor een oorring toch? Wij kregen ze bij onze plechtige communie, ik vergeet dat moment alleszins nooit meer. Ja, het doet een beetje pijn, maar je voelt je als kind daarna zó volwassen! (lacht) Door dat hier te doen, in een mooie, rustige omgeving, hopen we zo ook een leuke herinnering te maken voor anderen.”
Mira: “Wie de gaatjes maakt? Wij alle drie! Onze tante heeft een juwelenwinkel in Gent, waar we vroeger gaatjes schoten als vakantiejob. En blijkbaar zijn we er heel goed in om mensen – zeker kinderen – daarbij helemaal op hun gemak te stellen.”
Op welke manier heeft tien jaar samenwerking jullie onderlinge relatie veranderd?
Lize: “Ik denk dat die eigenlijk meer veranderd is doordat we kort na de opstart van het atelier mama verloren. Voordien waren we gewoon goeie zussen. Nadien werden we elkaars eerste contact in gelijk welke nood. We bespreken alles met elkaar, onze WhatsApp-groep staat werkelijk nooit stil. Wat op den duur zo onoverzichtelijk werd, dat we er twee hebben moeten aanmaken: een voor zussen zakelijk en een voor zussenbabbels.” (gelach)
Yanne: “Werk en privé zijn voor ons de voorbije tien jaar helemaal verweven geraakt. Toen de kinderen van Mira en mij jonger waren – samen hebben we er zeven – deed het atelier ook dienst als crèche. En ze beschouwden ons eigenlijk alle drie als hun mama. En toen onze mama net gestorven was, was het ook een plek waar elk van ons gewoon kon zijn. Wij, papa, maar ook de zus van mama, een vriendin… We konden er praten over haar, maar het hoefde niet. Je kon er ook een uur stil zitten wezen, terwijl de anderen doorwerkten. Het atelier heeft ons allemaal goed gedaan in die moeilijke jaren.”
Wat vinden jullie elkaars sterke kanten?
Lize: “Als Yanne iets wil, dan gebeurt het. Een koppigheid die meestal positief uitdraait, al zorgt het er soms ook voor dat ze een onuitvoerbaar idee moeilijk kan loslaten. En ik ben het tegenovergestelde.”
Mira: “Helemaal niet. Als Lize iets wil, dan zal ze ook hemel en aarde verzetten om het gedaan te krijgen.”
Lize: “Da’s eigenlijk ook wel waar. Twee koppigaards dus.” (gelach)
Mira: “En ik zit er tussenin. Dat is altijd zo geweest. Ik ben ook de middelste zus, en ken eigenlijk geen extremen. En daar voel ik me ook het best bij.”
Lize: “Na al die tijd kennen we elkaar zo goed, weten we hoe we iets best aanbrengen bij de ander… Als het vroeger al eens botste, was dat omdat we een opmerking persoonlijk namen terwijl die niet niet zo bedoeld was. Dat soort gevoeligheden hebben we allemaal wel gehad intussen. En heeft ervoor gezorgd dat we elkaar nóg beter leerden kennen dan voordien al het geval was.”
Lize is als actrice wel wat media-aandacht gewend. Maar hoe gaan jullie als haar zussen daar mee om?
Yanne: “Ik vind het soms vervelend voor haar: mensen die een selfie willen op restaurant, of een babbeltje komen doen. Wij krijgen wel vaak de vraag hoe het is om een bekende zus te hebben. Ik snap die vraag niet. Voor ons is ze onze zus, geen bekende Vlaming. Maar al bij al valt het allemaal wel mee.”
“Voor mama overleed, waren we gewoon zussen. Nadien werden we elkaars eerste contact in gelijk welke nood”
Lize: “Ah, vroeger trok ik me alles meer aan. Wat zouden mensen wel niet denken over wat er over mij geschreven werd? Ik heb geleerd om het los te laten. Zo belangrijk zijn we niet, een dag later heeft niemand het er nog over.”
Mira: “Het is wel grappig om te zien hoe onze kinderen zich nu wel bewust worden van hun bekende tante. Zeker bij hun deelname aan The Masked Singer hadden ze plots door dat Lize en Aster bekende mensen zijn. En hun klasgenootjes hadden het ook gezien!” (lacht)
Wat is de grootste misvatting over Lize die jullie al hoorden?
Mira: “Ik krijg het moeilijk als wildvreemden iets zeggen over haar uiterlijk. Hoezo hebben ze daar een mening over? Ze kennen haar niet eens! Mensen, denk toch eens na voor je iets schrijft of zegt.”
Lize: “Relativeren, Mira. (lacht) Ik hoef maar naar Brussel te gaan en daar kent niemand me nog.”
Zien jullie jezelf nog andere samenwerkingen aangaan als zussen?
Yanne: “Waarom niet? We hebben al een paar keer samen een woning ingericht, om die dan te verkopen. Heel prettig was dat, én geslaagd. Ook onze winkel hebben we volledig zelf ingericht. Dus, wie weet?”
Lize: “Workshops zie ik ons ook nog wel organiseren, gezien onze gedeelde liefde voor het ambacht. Een basiscursus lederbewerking bijvoorbeeld? Aan ideeën geen gebrek, maar voorlopig ontbreekt het ons een beetje aan tijd.”
Hebben jullie ook ‘zussengewoonten’?
Mira: “Als een van ons jarig is, wordt ze door de twee anderen ontvoerd. En dan moet de jarige alles laten vallen en onmiddellijk mee op stap. Wat soms echt slecht uitkomt. Vorig jaar had ik net een vriendin op bezoek, die heb ik dus gewoon terug naar huis moeten sturen.” (gelach)
Lize: “Maar we hebben ook gewoontes samen met papa. Dan komen we samen in wat we het Feryndorp noemen, waarvan papa de burgemeester is en wij de schepenen. Als we dan bijvoorbeeld een etentje met hem plannen, zetten we dat in onze agenda’s als gemeenteraad. Onlangs nog vroeg iemand die mijn agenda als model en actrice bijhoudt waar dat eigenlijk voor staat, die gemeenteraad. En in welke gemeente ik dan wel in het bestuur zit.”
Hoe kijkt hij naar wat zijn dochters uitvoeren als onderneemsters?
Lize: “Hij is onze grootste supporter. En een gedroomde ambassadeur voor onze fanny pack! Zeven jaar geleden hebben we hem voor Vaderdag zo’n heuptas uit onze collectie gegeven. Hij doet het niet meer uit sindsdien.” (gelach)
Maar 25 oktober is ook de dag waarop Lize trouwt met Aster. Bijzondere plannen?
Lize: “Mira heeft voor die dag een heel bijzonder, wit handtasje voor me gemaakt. Waarin een klein zonnebloemetje gegraveerd staat, de lievelingsbloem van mama. En ook mijn jurk heeft een verhaal: die wordt gemaakt door tante Leen, zus van papa, die in het atelier werkt van Eva Janssens, bekend ontwerpster van bruidskledij. Het wordt een mooie en emotionele dag…”
Is het belangrijk voor je, ‘echt’ getrouwd zijn?
Lize: “Ik kijk daar naar uit, ja. Naar de dag zelf, maar zeker ook naar het getrouwd zijn nadien. Ik was nooit zo’n meisje dat zichzelf al heel vroeg in een bruidsjurk zag, en was daar eigenlijk ook niet mee bezig. Maar toen ik Aster ontmoette, hadden we het na drie weken al over trouwen en kindjes maken. We waren smoorverliefd, het moest er gewoon van komen… En dan heeft het toch nog langer geduurd dan verwacht, maar goed: straks is het zo ver. En je weet nooit hoe het uitdraait, dat weet ik ook wel. Maar op een bepaald moment uitspreken dat je voortaan met die ene persoon verder wil in het leven: dat vind ik zo schoon. En dan word ik mevrouw Nzeyimana! Heerlijk toch!”
The post Zussen Feryn vieren huwelijk van Lize én 10 jaar samen handtassen maken: “Zelfs ruzie maken doen wij met liefde” is provided by KW.be.
