Karl Vannieuwkerke schrijft elke week een brief. Deze keer richt hij zich tot Florian Vermeersch. De kersverse wereldkampioen gravel mag altijd antwoorden: [email protected].
Beste Florian,
Je klikte het linkerbeen op een vlotte manier manier uit het klikpedaal. Het ging omhoog in een hoek van negentig graden en je wees naar je dij met de wijsvinger van je linkerhand. Op de Groene Loper in Maastricht waren we getuige van een triomf, besprenkeld met zweet en tranen. In februari van vorig jaar brak je in de Ronde van Murcia je dijbeen. Tien dagen ziekenhuis en een lange revalidatie stonden je te wachten. Ik herinner me een video van je toenmalige ploeg Lotto-Dstny waarin je voor de deur stond van een revalidatiecentrum in Antwerpen. Je vierde je vijfentwintigste verjaardag met een sessie masochisme. Je haalde moed uit een extra trede op een metalen trap. Kleine winst, groot genoegen.
Iets meer dan anderhalf jaar ging erover tot je nog eens het zegegebaar kon maken. Zondag dus. Bijna zeshonderd dagen van revalidatie en training tot alle puzzelstukken in elkaar klikten. Als een seigneur zweefde je over Limburgse gravelwegen. Na vroege pech trok je ten aanval. Wat op dat moment een kamikazepoging leek, mondde uit in de grootste triomf van je carrière. Na bijna vijf stoffige uren in het zadel reed je in Maastricht je eigen wielerhemel binnen. Daar waar je wees naar je dijbeen is voor eeuwig de symboolplek van een geslaagde comeback gevestigd.
Anderhalf jaar geleden besliste een fractie van een seconde dat je dromen op pauze moesten worden gezet
José De Cauwer keek me aan, ik hem. Je katapulteerde ons terug in de tijd, Florian. We konden niet anders dan terugdenken aan een legendarische editie van Parijs-Roubaix van vijfentwintig jaar geleden. Toen wees Johan Museeuw op de velodroom naar zijn linkerknie. Naar een been dat bijna geamputeerd moest worden na een val op La Trouée d’Arenberg twee jaar eerder. Museeuw wees niet naar een lichaamsdeel, maar naar een strijd. Naar een buiten de koers gewonnen gevecht. Jij deed zondag exact hetzelfde. Allebei op een Colnagofiets. De 93-jarige Ernesto moet in Milaan ongetwijfeld een déjà vu hebben gekregen. De foto van Museeuw hangt al jaren aan de muur van zijn kantoor, die van jou komt ernaast.
Anderhalf jaar geleden besliste een fractie van een seconde in een banale koers die op de kalender weinig voorstelt dat je dromen op pauze moesten worden gezet. De wielersport kan meedogenloos zijn. De volledigheid heeft wel haar rechten. Twee jaar geleden (voor de val) en vorig jaar (na de val) werd je al twee keer tweede op een wereldkampioenschap gravel. Het is niet zo dat het een jaar heeft geduurd voor jij opnieuw topprestaties kon leveren. Je talent was Team Emirates ook niet ontgaan. Ze namen het risico om je een mooi contract voor te schotelen.
Na Gianni Vermeersch, Matej Mohoric en Mathieu van der Poel staat nu ook Florian Vermeersch in sierlijke letters op de erelijst
Je overwinning van zondag is trouwens een overwinning van Team UAE en niet van de Belgen. Jullie hadden dit WK gravel deftig voorbereid. Samenhokken in een huisje in Zuid-Limburg. Plezier maken, parcours verkennen en plannen smeden. Nils Politt als brommer mee in de vlucht met vier, Tim Wellens als waakhond met dienst bij de achtervolgers, jij als laatste vuurpijl met een lading dynamiet in de benen. Een kleine ploeg van vastberaden bondgenoten. Politt en Wellens offerden zich op alsof er geen eigen ambities bestonden. Ze reden gaten toe, ze maakten tempo, ze deden wat ploegmaats op perfecte dagen doen: werken voor een idee, voor een kopman, voor een droom. Het plan was perfect en werd tot in de kleinste puntjes uitgevoerd. Jullie hielden er overigens duchtig rekening mee dat het zou werken.
Supporters trokken vlak voor de aankomst geprefabriceerde T-shirts aan waarop stond: Florian Vermeersch wereldkampioen! Het was geen arrogantie, maar rauw geloof in de poulain. Mooi. Na twee tweede plaatsen ben jij de vierde wereldkampioen gravel. Na Gianni Vermeersch, Matej Mohoric en Mathieu van der Poel staat nu ook Florian Vermeersch in sierlijke letters op de erelijst. Het is je van harte gegund. Geniet ervan, Florian.
Met warme groet,
Karl
The post Karl Vannieuwkerke schrijft een brief naar Florian Vermeersch: “Als een seigneur zweefde je over Limburgse gravelwegen” is provided by KW.be.
