Lien Vansteenbrugge vertelt over haar leven in Tielt.
Enkele dagen geleden bezocht ik Bokaal, op zoek naar gedroogde pruimen. Die hadden ze niet, dus ik sprong binnen bij de buren van de Oxfam-Wereldwinkel. Daar vond ik wel het wondermiddel voor mijn hardnekkig constipatieprobleem, waarover ik hier niet al te veel wens uit te weiden. Ik sloeg een praatje met een medewerker, daarvoor dienen winkelbezoeken nu eenmaal ook: het sociaal weefsel verstevigen en mee blijven met de laatste Tielt-weetjes.
De dame bleek een halve buur van me te zijn, dus kletsten we wat over de buurt en al de veranderingen. Of ik al wist dat De Stalen Greep zou verhuizen? Ik viel compleet uit de lucht. Echt, serieus? Ik was een week op reis geweest en daarna ziek geworden: zowel het wereldnieuws als de lokale geruchtenmolen waren al even volledig aan me voorbij gegaan.
“Geen sociaal weefsel zonder goede geruchten”
Thuisgekomen begon ik, kauwend op de pruimen, te mijmeren. De Stalen Greep verhuist? Dan kan ik niet langer te voet mijn grasmachine binnenbrengen voor haar jaarlijks onderhoud. Anderzijds, misschien zou de Lidl er dan wel een ruimer pand kunnen neerpoten en dat is dan wel weer leuk. Toch even checken, dacht ik. De dame aan de lijn wist me duidelijk te vertellen dat er geen sprake is van een verhuis. Een lamp, vijs of verfkwast kan ik dus nog altijd met de benenwagen blijven halen. Het gerucht sterft een stille dood.
Nooit gedacht dat gedroogde pruimen me een column zouden opleveren. De geruchten over andere bijwerkingen zijn helaas ook niet bevestigd.
The post Gedroogde pruimen is provided by KW.be.
