Er zou vrede in de lucht hangen, maar Israël blijft vooralsnog Gaza onophoudelijk onder vuur nemen. Exact twee jaar geleden brak een vreselijke oorlog uit die intussen al tienduizenden levens geëist heeft. Mohanad Albelbeisi (38), een Belgische Gazaan, leefde acht maanden met zijn echtgenote en piepjonge dochter in de hel die Gaza heet. Daar schreef hij nu een boek over. “Het is een mirakel dat we levend uit Gaza zijn geraakt.”
“Je moet het met eigen ogen gezien hebben om écht te beseffen wat daar gebeurt.” Mohanad Albelbeisi (38), een trotse Gazaan én Belg, kiest zijn woorden zorgvuldig terwijl hij in hartje Brugge van zijn koffie nipt.
De burgerlijk ingenieur kwam in 2016 als vluchteling in België aan, vond in Brugge een nieuwe thuis en kreeg uiteindelijk ook de Belgische nationaliteit. “Ik ben geboren in Jeddah, een stad in Saoedi-Arabië, maar mijn beide ouders zijn Palestijn”, legt hij uit. “Daarom wilde ik naar Gaza terugkeren.” In 2014 brak er echter oorlog uit. “Ik zocht en vond een nieuwe toekomst in België.” Hij kon aan de slag bij het studiebureau Jonckheere in Brugge en integreerde zich razendsnel in zijn nieuwe thuisstad. “Met dank aan Koen Jonckheere, mijn toenmalige baas”, wil hij nog kwijt. “Een gouden man. Ik beschouw hem als mijn Belgische broer.”
“We hebben ons geen seconde veilig gevoeld in Gaza. Dat mag je letterlijk nemen. Die hele periode was een aaneenschakeling van moeilijke en mensonwaardige momenten”
Maar op 7 oktober 2023 werd Mohanads leven compleet door elkaar geschud. Zeven jaar nadat hij zijn geliefde Gaza gedwongen had moeten verlaten, wilde hij eindelijk terugkeren naar zijn familie. “Een droomvakantie moest het worden”, omschrijft hij de trip. “Mijn echtgenote Zainab (30) en dochtertje Elia (3), toen bijna één jaar oud, waren er al. Ik zou eindelijk ook mijn ouders weer in de armen kunnen sluiten. Ik was op weg naar het paradijs, dacht ik. Maar belandde in de hel.”
Luide knallen
Op 25 september 2023 kwam Mohanad in Gaza-stad aan. “Ik voelde me de gelukkige persoon ter wereld”, zegt hij. “Eindelijk herenigd met de belangrijkste mensen in mijn leven. Én ik kon voor het eerst mijn dochter knuffelen. Mijn vrouw was naar Gaza vertrokken toen ze zwanger was, maar kon wegens visumproblemen niet meer terugkeren. Elia is in Gaza geboren, op mijn verjaardag – 31 oktober. Maar het duurde bijna een jaar voor ik haar in levende lijve zag.”
Op zijn werk had Mohanad iedereen uitgewuifd met de belofte dat hij binnen drie weken terug op post zou zijn, maar toen kwam die verdoemde 7 oktober. “Mijn vrouw en ik werden rond 6 uur ’s ochtends gewekt door enkele luide knallen. Zainab en Elia waren in paniek, maar ik suste hen. Bominslagen in Gaza gebeuren wel vaker. Maar deze keer hielden ze niet op.”
Liefst acht maanden zaten Mohanad en zijn gezin vast in Gaza. Zijn hallucinante verhaal heeft hij nu in een boek gegoten, met hulp van de Belgisch-Palestijnse journalist Montasser AlDe’emeh. Ik zag de hel, heet het werkstuk. “Want dat wás het ook”, benadrukt hij. “Misschien zelfs erger, we hebben ons geen seconde veilig gevoeld. Dat mag je letterlijk nemen. Die hele periode was een aaneenschakeling van moeilijke en vaak mensonwaardige momenten, maar het lastigste was om te zien dat onze dochter geen zorgeloze kindertijd kon doorbrengen.”
“Eén moment zal ik nooit vergeten. Toen we in een tentenkamp in Rafah – aan de grens met Egypte – verbleven, vlogen drones over die constant de boodschap brachten dat we niet op straat mochten komen. Tussen 21 en 6 uur viel een voortdurende bommenregen neer. Toen hebben we letterlijk doodsangsten uitgestaan. Achteraf bekeken is het een mirakel dat we levend uit Gaza zijn geraakt.”
Overlevingsmodus
In Ik heb de hel gezien beschrijft Mohanad hoe hij elke dag op zoek moest naar water en voedsel, hoe ze constant op de vlucht waren, moesten schuilen in ziekenhuizen.. “Ik ben in die acht maanden veel harder geworden”, zegt hij met stille stem. “Je leert enorm veel incasseren en schakelt over op overlevingsmodus. Ik had maar één doel: mijn gezin in veiligheid brengen.”
“Maar onderweg is mijn hart duizend keer gebroken. Vanuit België had ik voor mijn familie heel wat geschenken mee. Vooral kledij. Maar we hebben alles halsoverkop moeten achterlaten toen we op de vlucht sloegen. In die acht maanden in Gaza heeft mijn dochter geen enkele keer schoentjes kunnen dragen. Stel je voor dat hier over de Grote Markt van Brugge een peuter zonder schoenen zou wandelen. Of dat je je een maand lang niet kan douchen. Dan zou je toch meteen hulp bieden? Alleen was die in Gaza niet voorhanden…”
Stel je voor dat je hier over de Grote Markt van Brugge een peuter zonder schoenen zou zien wandelen. Dat zou je toch meteen helpen? Alleen was dat in Gaza niet mogelijk”
Met het boek wil Mohanad de bittere realiteit in Gaza weergeven. “De lezer verdient om te weten hoe het er écht is”, klinkt het vastberaden. “Buitenlandse journalisten mogen er nog steeds niet binnen, want zij zouden de waarheid brengen. En dat wil Israël niet.”
“Er zijn ook al meer dan tweehonderd Palestijnse journalisten om het leven gebracht. Daarom beschouw ik het als mijn plicht om mensen te informeren en de gewone Palestijn een stem geven. Zij kúnnen hun verhaal niet brengen, daarom doe ik het.”
Verrader
Vandaag woont Mohanad” met zijn dochter en vrouw in Hoboken. “Eind april 2024 konden we de grens met Egypte oversteken en terugkeren naar ons tweede vaderland. Al moet ik toegeven dat ik me toen een verrader voelde. Ik kon mijn gezin in veiligheid brengen, maar moest mijn ouders achterlaten. Dat wrong enorm. En nog steeds.”
“Ik heb hen trouwens al vijf dagen niet meer gehoord, kan hen op geen enkele manier bereiken. Ik vernam dat hun woning tijdens een aanval verwoest is, maar weet niet hoe het met hen gaat. Om gek te worden. Ik kan alleen maar hopen, maar bereid me tegelijk voor op het ergste. Ik had hen zo graag naar België gehaald, maar dat is helaas niet mogelijk. Ik kon dankzij mijn Belgisch paspoort de oversteek maken.”
Toen Mohanad voor de tweede keer voet op Belgische bodem zette, volgde nog een stevige ontnuchtering. “Bleek dat mijn appartement in Brugge verhuurd was aan andere mensen. Vanuit Gaza kon ik geen contact opnemen met de eigenaar, die dacht dat ik verdwenen was. Gelukkig vonden we een plek in Antwerpen, maar we willen naar West-Vlaanderen terugkeren. Zo snel mogelijk, zelfs. Hier hebben we ons hart verloren. En willen we een nieuwe toekomst uitbouwen.”
Zoontje op komst
Vandaag gaat het relatief goed met zijn gezin, zegt Mohanad. “Mijn vrouw moet binnen een maandje bevallen van ons tweede kindje”, glundert hij. “Een zoon. We zullen hem Jamal noemen, als eerbetoon aan mijn broer die door de Israëlische bezetter vermoord is. Ik hoop ook zo snel mogelijk een nieuwe job te vinden en wil met Ik heb de hel gezien de Gazaanse nachtmerrie in Europa mee onder de aandacht houden. De wereld kijkt toe hoe Israël een genocide aan het uitvoeren is, maar grijpt niet in. Onbegrijpelijk.”
“Mijn vrouw moet volgende maand bevallen van onze zoon. Die zullen we Jamal noemen, als eerbetoon aan mijn broer die door de Israëlische bezetter vermoord is”
“Ik prijs me ergens wel gelukkig dat ik mijn verhaal heb kunnen doen. Bij Montasser heb ik mijn hart gelucht, mijn ziel blootgelegd. Dat heeft me geholpen om die acht vreselijke maanden te kanaliseren. Al blijft het bevreemdend om in een veilige omgeving te leven. We waren er ergens aan gewoon geraakt dat de dood om elke hoek kon loeren, hier ervaren we vrijheid. Geloof me, dat gevoel is onbetaalbaar.”
“Pas nu besef ik hoe belangrijk de kleine dingen zijn. Water uit de kraan, altijd en overal elektriciteit, brood op tafel… En mijn dochter die naar school kan gaan. In Gaza krijgt geen enkel kind nog onderwijs. Terwijl zoiets dé hoeksteen van elke samenleving is. Zonder onderwijs geen toekomst.”
Mosselen in Brugge
Ondanks alles houdt Mohanad er de moed in. “Een andere keuze hebben niet”, zegt hij met een kleine glimlach op het gelaat. “We kunnen enkel hopen. En duimen dat de vredesdeal van Donald Trump en Benjamin Netanyahu ook effectief zal worden uitgevoerd. Al heb ik daar stevige twijfels bij. Ik vrees dat de aanvallen gewoon zullen doorgaan, wanneer alle gijzelaars vrijgelaten zijn. Netanyahu heeft het al vaak gehad over de totale vernietiging van Palestina. Waarom zou hij daar nu plots van afstappen? Hij is een oorlogsmisdadiger. Punt.”
“Je kan een volk alles afnemen, maar zijn identiteit blijft altijd overeind. Ooit zal de vredevolle Palestijnse staat een feit zijn”
Tegelijk blijft hij ervan overtuigd dat een vredevolle Palestijnse staat ooit een feit zal zijn. “Je kan een volk alles afnemen, maar zijn identiteit blijft altijd overeind. Er bestaat zoiets als het recht op zelfbeschikking en aanspraak maken op het land dat je toekomt. Ik hoop dat mijn dochter ooit Palestina als beloofde land zal meemaken. En dat ze kan opgroeien in een wereld zonder oorlogsgruwel.”
Zelf wil Mohanad een nieuw leven in België opbouwen. “Binnen tien jaar spreken we opnieuw af”, knipoogt hij. “Dan heb ik een mooie carrière als ingenieur, werkt mijn vrouw opnieuw als radiopresentatrice en eten we samen met mijn kinderen een dampende pot mosselen in de schaduw van het belfort van Brugge. Dáár droom ik van.”
‘Ik zag de hel’ is uitgegeven bij Borgerhoff&Lamberigts, telt 208 pagina’s en kost 24,99 euro.
The post “Ik was op weg naar het paradijs in Gaza, maar belandde in de hel”: Bruggeling Mohanad (38) zat acht maanden met gezin vast in oorlog is provided by KW.be.
