Op de hoek van de Moorselestraat en de Kijkuitstraat in Wevelgem ligt bakkerij Debal. 32 jaar lang een baken voor liefhebbers van vers brood, lekkere pistolets en heerlijke patisserie. Op vrijdag 26 september sloten Carl Debal (60) en Dorine Cocquyt (59) de deuren.
Carl Debal en Dorine Cocquyt hadden allebei al van jongs af voeling met de bakkerijstiel. Zeker Carl. “Mijn vader, Marc, bakte zelf en verkocht het brood op de markt. Het atelier stond hier zes huizen vandaan, in de Moorselestraat. Hij deed dat samen met nonkel Werner. Ma was kapster. Dus ik kreeg het met de paplepel mee. Ik leerde er bakken en ging toen zelf in Brugge naar Ter Groene Poorte. Daarna heb ik negen jaar voor een baas gewerkt.”
Dorine woonde in Kortrijk, in de Markesteenweg. “Mijn pa was paswerker. Hij maakte mallen, voor Savic in Heule. Dat was precisiewerk. Mijn ma was huisvrouw. Na school startte ik in een douaneagentschap. Ondertussen werkte ik tijdens de weekends in bakkerij Teirlynck, op de hoek van de Markesteenweg. Daar leerde ik brood snijden, een taart in dozen steken en pistolets verpakken. Waar we elkaar leerden kennen? In Vanwonterghems, de dancing. Dat was toen mode in die tijd. Carl kon alleen maar op zondag uitgaan.” Carl sluit aan: “Ik hoorde dat die mooie jongedame bij een bakker werkte en ben eens gaan babbelen.”
Stap voor stap
Carl en Dorine gingen samenwonen in een appartement boven de BBL, op ‘Wevelgem Platse’ en gingen op zoek naar een geschikte bakkerij. Eddy Durnez had een bakkerij op deze plek. Carl had er nog gewerkt.
“We zijn in 1993 begonnen met enkel een keukentje en een bureau om te wonen. Veel materiaal was er niet in het atelier, maar zo zijn we gestart. Toen waren er ook nog niet zoveel verschillende producten: een wit, bruin en volkoren brood, wat pistolets, enkele koeken en de traditionele taartjes. Weet je nog dat de badkamer buiten was?”, lacht Carl. “Het was de bedoeling dat ik het vuurtje aanzette ‘s morgens, maar Dorine heeft regelmatig staan bibberen. Drie jaar later zijn we begonnen met de verbouwing. Eerst de toonzaal en het atelier want bij de start konden er maar vijf mensen binnen staan. We investeerden in een nieuwe winkel, in nieuwe machines maar dan duurde het nog enkele jaren voor het appartement klaar was. Alles stap voor stap. Het kwam niet uit de lucht gevallen.”
“We hopen nog op een jonge durver. Alles werkt nog. Je kunt hier direct beginnen” – Carl en Dorine
Bakker zijn vraagt wel een en ander. Tijdens de week startte Carl ten laatste om 2 uur, vrijdag en zaterdag was dat ’s avonds al, rond 20 uur. Tijdens de week met twee, in het weekend met vier. “We zijn blij dat we op enkele mensen hebben kunnen rekenen die vele jaren tijdens weekend kwamen meewerken. Voor vele bakkers is dit op vandaag een grote zoektocht. Gelukkig was dit voor de meisjes in de bakkerij geen probleem”, vult Dorine aan. “Wat we deden tijdens het verlof? Op reis gaan met onze kinderen Niel en Milo. Er is ook een vriendenkring gegroeid met andere bakkers die ook op maandag sloten. Zo konden we op zondagavond eens iets gaan eten.”
Belegde ovenkoeken
Carl en Dorine kenden geen grote tegenslagen. Eens een diefstal, maar ze bleven gespaard van grote ‘malheuren’. De laatste jaren kozen ze bewust voor iets meer kwaliteit. Om het nog enkele jaren vol te houden werden keuzes gemaakt: een extra rustdag tijdens de week, enkele weken extra vakantie. Ook in de feestdagen werd gesnoeid. “Dat was een hele zware periode. Om Kerst en Nieuwjaar rond te krijgen, kostte dat alle vrije tijd vanaf november. Het vereiste een supervoorbereiding en we hadden soms geen plaatsje meer vrij in onze keuken om alle bestellingen een plaats te geven.”
Ondertussen waren de eetgewoontes veranderd. In een volle toog lagen 36 soorten kleine gebakjes, er waren vijftien soorten pistolets, tien verschillende broden en dan nog de koeken. “En we zagen de verandering. Van iedereen met een boterhamdoos voor het werk of school naar broodjes, slaatjes, en take-away. We zijn wel een beetje trots voor onze keuze voor belegde ovenkoeken. Stokbrood was overal, maar hiermee waren we toch een beetje apart. Het belangrijkste is eigenlijk dat we altijd zijn blijven kiezen voor kwalitatieve producten. En de tevredenheid kregen we terug van onze klanten. Een positief commentaar deed telkens deugd. Zeker de reactie van de buren toen we sloten. Zoveel volk, zo’n mooie sfeer. Zo was er deze week een dame die stopte. Ze wil zelf haar brood bakken. Ik heb haar enkele bakvormen gegeven. Hoe mooi is dat.”
Overname?
En nu is het tijd voor meer tijd met familie, voor een beetje reizen, een weekend links of rechts. Al dan niet met de Ducati Multistrada. Al hopen ze nog op een jonge durver. “Alles werkt nog. Je kunt hier direct beginnen”, besluiten Carl en Dorine.
The post Carl (60) en Dorine (59) stoppen na 32 jaar met bakkerij Debal: “We zijn altijd blijven kiezen voor kwalitatieve producten” is provided by KW.be.
