“Met de boerenpaplepel meegegeven, zit hard werken in zijn genen.” Het zijn niet onze woorden, maar die van Wouter Deboot. In het boek ‘Forza Lampaert’ vertelt de televisiemaker het verhaal van Yves Lampaert, de boerenzoon uit Ingelmunster die met zijn hoog flandriengehalte en eenvoud alle harten in het peloton – en ver daarbuiten – veroverde. Incluis dat van de auteur. “Yves is een van de schoonste mensen die ik in mijn leven heb ontmoet. Dat meen ik oprecht.”
De parking van het D-Hotel in Marke, op een boogscheut van het Kortrijkse stadscentrum. Wielerploeg Soudal Quick-Step heeft er zijn tenten opgetrokken om de laatste najaarskoersen op Vlaamse bodem af te werken. Yves Lampaert (34) heeft er net een trainingsrit opzitten wanneer hij, handen cool in de zakken, Wouter Deboot (42) met een brede glimlach begroet. De oe is ’t moatje en vint, gie stoa skerp’s vliegen in het rond – de twee zijn duidelijk blij elkaar terug te zien.
Vijf jaar geleden leerden de van Meulebeke afkomstige televisiemaker en Ingelmunsterse profrenner elkaar kennen, vandaag zijn ze vrienden voor het leven, zeggen ze zelf. “We hebben een onbreekbare band”, luidt het haast in koor. “Doodcontent dat we elkaar hebben ontmoet.” Daarover later meer, eerst het hoofdgerecht. Deboot werkte de voorbije twee jaar aan Forza Lampaert, een boek over het leven en werk van Lampie dat woensdag op de wereld wordt losgelaten. “De zwangerschap was een lang proces, maar de geboorte verliep vlot. Nu is het tijd voor de babyborrel!”
Een boek over jou, Yves. Hoeveel keer heb je jezelf al in de arm geknepen?
Yves: (lacht) “’t Is zot, hé? Daar had ik aan het begin van mijn carrière echt geen rekening mee gehouden. Normaal wordt enkel van veelwinnaars en echte kampioenen het levensverhaal opgetekend. Remco, Tadej, Wout… Maar van mij? Ik heb ook wel een tijdlang de boot afgehouden toen Wouter met het voorstel op de proppen kwam.”
Wouter: “De boot… Kèn hem, wi. Ik ben heel blij dat mijn ei gelegd is. Het zaadje werd eigenlijk geplant door het management van Yves, aan mij om het te verkopen. Ik keek meteen verder dan de atleet en het louter sportieve. Ik wilde zijn volledige verhaal brengen, de mens achter de coureur. Het is een boek over vriendschap, over het leven, over vallen en opstaan.”
Yves: “Het feit dat Wouter aan de knoppen zat, boezemde me meteen veel vertrouwen in. Iemand anders zou dit boek nooit mogen – en kunnen – schrijven van mij. Het was Wouter of niemand.”
“Ik ken maar weinig mensen die zo goed kunnen luisteren als Wouter. Er is een goeie psycholoog aan hem verloren gegaan” – Yves Lampaert
Hoe hebben jullie elkaar eigenlijk leren kennen?
Yves: “Alles is gestart met een Instagrambericht dat ik naar Wouter heb gestuurd. Op 6 juli 2020, om hem te feliciteren met zijn reeks Dwars door Oceanië. En nu zitten we hier.” (grijnst)
Wouter: “Ik heb Yves en Astrid toen op een lezing in Harelbeke uitgenodigd, maar meer dan een leuke ontmoeting was dat niet. Toen Yves in het najaar van 2020 de Driedaagse Brugge-De Panne won en er zich aan de finish een geanimeerd gesprek met Tim Declercq en Bert Van Lerberghe ontspon – ge goa moetn beln noa Patje wi – ging er bij mij een lichtje branden. Op 24 december van datzelfde jaar videobelden we en werd de basis voor De Weg naar Roubaix in Iedereen Beroemd gegoten. Vijf jaar later zijn we héél goeie vrienden.”
Hoe zouden jullie elkaar omschrijven?
Yves: “Ik kijk echt op naar Wouter. Een vakman, iemand die zich altijd voor tweehonderd procent gooit. Hij ziet er misschien wat nonchalant uit, maar mispak er je niet aan. Zijn baggy broeken zijn slechts een vermomming. Als hij begint te vertellen, hang ik aan zijn lippen. De levenswijsheid en mensenkennis die in die gast zit, niet te doen.”
Wouter: “Vint toch, wat een lofzang, zeg. Ik ben acht jaar ouder dan Yves, maar dat leeftijdsverschil heb ik nog nooit gevoeld. Yves is in mijn ogen een uniek mens. Authentiek is een duur woord geworden, maar in zijn geval klopt het helemaal. Hij is altijd en overal zichzelf. Goudeerlijk ook, ik heb hem nog nooit op een leugen betrapt. Ik ben gezond jaloers op de rust die hij uitstraalt. Naast de fiets is hij niet op te jagen. Yves en zijn horloge, het zijn niet de beste vrienden. Hij verschijnt bijna altijd wat te laat op de afspraak, maar daar ambeteer ik me niet meer aan. Yves is een van de schoonste mensen die ik al heb ontmoet. Dat meen ik oprecht.”
Zouden jullie elkaar kunnen bellen wanneer je in het holst van de nacht met een lekke band op de E40 staat?
Yves: “Vaneigens. Ik zou meteen in de auto springen voor hem. ’t Mag zelfs verder dan de E40 zijn.”
“Ik wilde Yves zijn volledige verhaal brengen, de mens achter de coureur” – Wouter Deboot
Horen en zien jullie mekaar regelmatig?
Wouter: “De laatste maanden héél veel. Dankzij dit boek. Maar we willen ook gewoon weten hoe het met de ander gaat. We kunnen goed ventileren bij elkaar. Onze gesprekken overstijgen al lang de koers en mijn job. Die gaan over het leven, in de breedste zin van het woord.”
Yves: “We gaan af en toe ook samen fietsen. Wouter is, buiten het peloton, mijn favoriete trainingsmaat.”
Op wiens tempo rijden jullie dan?
Wouter: “Als Yves aan het vertellen is, op mijn tempo. Maar als hij versnelt, voel ik het melkzuur rap naar boven komen. Het zijn altijd machtige tochtjes.”
Yves: “Ik kan daar echt naar uitkijken.”
Wouter, in je dankwoord van ‘Forza Lampaert’ zeg je dat het vertrouwen van Yves en Astrid cruciaal was om dit boek te maken. Hoe zou je jullie vriendschap typeren?
Wouter: “Eentje die op wederzijds respect is gebouwd. We weten perfect wat we aan elkaar hebben.”
Yves: “Wouter is een vriend des huizes geworden. Hij mag langs de achterdeur binnen, ja. (schatert) Ook mijn ouders, broer en zus hebben hem in de armen gesloten. Hij is familie, vind ik. Ook mijn fanclub is intussen zot van Wouter. (zwijgt even) Die kerel hier naast mij is een verrijking voor mijn leven. Ik ken maar weinig mensen die zo goed kunnen luisteren als hij. En hij weet ook nog altijd de juiste dingen te zeggen. Er is een goeie psycholoog aan Wouter verloren gegaan.”
Wat maakt Yves uniek in het peloton?
Wouter: “Voor mij viel de puzzel samen tijdens zijn vrijgezellenweekend. We waren met een man of twintig op pad, gasten van alle slag. Familie, vrienden, (ex-)coureurs, mensen van zijn fanclub… Met Yves als de lijm, de colle die alles bij elkaar bracht. Van kliekjes was geen sprake. Dat is ook zo in de koers. Op zijn velo is hij dezelfde als voor de camera. En ook dezelfde als bij zijn vrienden.”
Yves: “Binnen de ploeg doe ik daar effectief moeite voor. Zorgen dat iedereen met elkaar praat en overeenkomt. Typisch Vlaams, zeker?”
Jullie zijn ook buurjongens: de ene groeide op in Ingelmunster, de ander in Meulebeke. Hielp dat om een band te scheppen?
Wouter: “Goh… Je hebt ergens wel een gemeenschappelijke achtergrond, maar ik zou die toch liever verbreden naar ons West-Vlaams DNA. We begrepen elkaar meteen. Letterlijk en figuurlijk.”
Yves: “Neem nu De weg naar Roubaix. Ik kon daar gewoon mijn streektaal praten. Dat scheelt toch wel, hoor.”
Wouter: “De rubriek is niet voor niets uitgegroeid tot een van de meest geapprecieerde in de dertien jaar dat het programma liep.”
“Yves is een zeer goeie verteller, maar geen grote tafelspringer. Ik heb hem met plezier dat zetje gegeven” – Wouter Deboot
Even terug naar het boek: hoe trots ben je dat je straks jezelf in je boekenkast zal zien staan prijken, Yves?
Yves: “Ik vind het een eer. Voor mijn zoontjes Aloïs (4) en Lucien (5 maanden) zal het fantastisch zijn om daar binnen pakweg tien jaar in te kunnen bladeren. Wouter heeft een stuk van mijn familiegeschiedenis in boekvorm gegoten. Ik kan hem daar alleen maar dankbaar voor zijn.”
Kennen jullie elkaar nu door en door?
Yves: “Wouter mij zeker, aangezien we voor dit boek úren hebben gepraat. Maar ik ken hem stilaan ook op nen draad, denk ik. We voelen elkaar zeer goed aan. Weet je wat ik zo tof vind aan Wouter? Hij is altijd optimistisch. Maar dan ook écht altijd, hé.”
Wouter: “Twee zielen in een zak.”
Hoe was het trouwens om je ziel bloot te leggen, Yves?
Yves: “Dat ging als vanzelf. Meer nog, we hebben regelmatig tegen elkaar gezegd: dit verhaal gebruiken we niet.”
Wouter: “Het boek is geen langgerekt hoera-verhaal, ook mindere momenten komen aan bod. We tackelen af en toe, maar altijd op de bal. Nooit op de man. ik wilde ook het sportieve overstijgen. Laat een typische sportbiograaf op Yves zijn verhaal los en je krijgt een totaal ander resultaat.”
Yves: “En dat wilde ik niet.”
Wouter: “Yve is trouwens een zeer goeie verteller, maar geen tafelspringer. Ik heb hem met plezier dat zetje gegeven.”
“Dit boek is ook een ode aan mijn fanclub, Forza Lampaert. Mijn twaalfde man, mijn gouden randje tijdens de koers” – Yves Lampaert
Wat hopen jullie dat de lezer uit ‘Forza Lampaert’ meeneemt?
Wouter: “Dat hij of zij tijdens het lezen een paar keer goed gelachen heeft. Ik kan je verzekeren, de keren dat wij dubbeltoe lagen tijdens de vele gesprekken voor dit boek, zijn niet te tellen. Als de lezer nog maar de helft van onze leute zal hebben, zit het goed.”
Yves: “Ik hoop vooral dat ze ons verhaal met plezier zullen lezen. Met een lach, zoals Wouter zegt, maar ook met een traan.”
Wouter: (knikt) “Dit is ook een coming of age-verhaal. Er is een serieuze ondertoon, maar met humor kan je veel verpakken en overbrengen.”
Yves: “Ik wil de jongere lezer ook duidelijk maken dat je altijd voor je doel moet gaan. Of dat nu in de (top)sport is of een andere sector, gebruik er elke vezel van je lijf voor.”
Is de titel van het boek ook een ode aan je fanclub?
Yves: (kordaat) “Zeer zeker. Die kerels zijn een bijzonder belangrijke factor in mijn carrière. Het Belgisch kampioenschap in 2018, het BK tijdrijden in 2021: het zijn twee overwinningen die ik zonder hen niet zou hebben binnengehaald. Om het in voetbaltermen te zeggen: ze zijn mijn twaalfde man.”
Wouter: “Forza Lampaert is waanzinnig. Uniek in de internationale koerswereld, zelfs. Er zijn veel renners met een grote supportersschare, maar die zijn nooit zó georganiseerd als de troepen van Yves.”
Yves: “Ze zijn mijn gouden randje.”
Stel dat jij morgen een boek over Wouter mag schrijven, Yves, hoe zou je die titelen?
Yves: “Jawadde, wat een vraag. (denkt diep na) Neem maar Wouters wereld. Die vlag dekt ook de lading, hé. Hij heeft al de halve wereld gezien, is op plekken geweest waar wij nooit zullen raken. En zijn wereld wordt alleen maar groter.”
Wouter: “Goeie werktitel, Yves. (glimlacht) Ik vond het in elk geval een eer om jouw verhaal neer te pennen.”
En nu? Wat staat er nog op de bucketlist? Samen op vakantie?
Yves: “Wanneer ik met koerspensioen ben, zal dat er sowieso van komen.”
Wouter: “Waarom geen nieuw verhaal schrijven, Yves? Samen trips organiseren: jij het parcours, ik de verhalen onderweg. Fietsreizen Lampaert-Deboot, dát zou nog eens wat zijn!”
‘Forza Lampaert’ verschijnt op 8 oktober bij Uitgeverij Pelckmans, telt 272 pagina’s en kost 24,50 euro. Bestellen kan nu al via standaardboekhandel.be.
The post “Yves is een van de schoonste mensen die ik in mijn leven heb ontmoet”: Wouter Deboot schrijft pakkend boek over zijn ‘copain’ Yves Lampaert is provided by KW.be.
