Ian Bonduelle verblijft al 130 dagen in UZ Gent. Hij woont in Ieper, maar groeide op in Watou – waar zijn vader café De Kikker uitbaat. Ian heeft acht operaties achter de rug en komende maandag staat nog één op de agenda. Een acute infectie, veroorzaakt door de pneumokokkenbacterie zette begin mei zijn leven volledig op zijn kop. De strijd heeft Ian gewonnen, maar de prijs is bijzonder hoog. Hij verloor zijn beide onderbenen, twee vingers aan zijn linkerhand en een stukje van zijn neus. Zijn omgeving heeft een steunactie opgezet om hem de nodige steun en moed te geven om de verdere uitdagingen aan te gaan met revalidatie, hulpmiddelen en woningaanpassingen. “Toch voelt het alsof ik aan de laatste tien meter van de sprint bezig ben. Ik zie het glas altijd halfvol, niet half leeg”, zegt Ian.
“Het leven van mijn broer Ian nam enkele maanden geleden een stevige wending. In het ziekenhuis stonden ze eigenlijk ook voor een mysterie”, vertelt zijn zus Nina Bonduelle. “Op zaterdag ging ik nog naar een minivoetbaltornooi in Watou dat we ook gewonnen hebben, zondagavond had ik griepachtige symptomen, op maandag ging ik werken maar kreeg ik rond de 40 graden koorts, dinsdagavond liet ik me opnemen in het ziekenhuis waar ik vijf seconden een hartstilstand had en woensdagavond werd ik in een kunstmatige coma gehouden. Daarvoor had ik niets van gezondheidsklachten. Sepsis kennen mensen niet goed, ik kende het ook niet”, vertelt Ian vanuit het UZ Gent. Ian woont in Ieper, maar hij groeide op in Watou – waar zijn vader café De Kikker uitbaat. Enkele jaren geleden won hij de freestyle rapbattle De Bestn vant Westn.
Sceptische shock
Het leven van Ian Bonduelle werd op 8 mei volledig op zijn kop gezet door een acute infectie. “Veroorzaakt door de pneumokokkenbacterie. Iets waarvoor ze oudere mensen nu vaak vaccineren”, zegt zijn zus Nina. “De bacterie zorgde er op zeer korte tijd voor dat Ian zijn eigen immuunsysteem heftig reageerde dat het zijn lichaam onomkeerbare schade begon toe te brengen. Tot de laatste week van mei verbleef Ian in het Jan Ypermanziekenhuis, tot hij stabiel genoeg was om hem over te brengen naar het UZ Gent. Gelukkig kon snel achterhaald worden wat er precies aan de hand was.”
“Door de coma heeft mijn lichaam de shock kunnen opvangen, met alle gevolgen van dien natuurlijk…”
Via een kunstmatige coma werd de toestand van Ian stabiel gehouden. “Mijn sceptische shock gebeurde toen ik in coma was, moest ik wakker geweest zijn, had ik het niet overleefd. Door de coma heeft mijn lichaam de shock kunnen opvangen, met alle gevolgen van dien natuurlijk”, zegt Ian. De strijd heeft Ian gewonnen, maar de prijs is bijzonder hoog. Hij verloor zijn beide onderbenen, twee vingers aan zijn linkerhand en een stukje van zijn neus. Verder is er beperking van de motorische functies in zijn vingers en handen. Met intensieve kinesitherapie zou deze volledig terug kunnen keren.
(lees verder onder de foto)
Experimentele ingreep
“De realiteit kwam heel snel binnen. Ik wou de amputatie ook zo snel mogelijk doorvoeren. Ik kon moeilijk geloven dat het zo snel gebeurd was, maar ik had ook wel het gevoel dat die ledematen niet meer tot mijn lichaam behoorden. Vandaag, 2 oktober en dat is ook mijn 34ste verjaardag, stond een operatie op de agenda in de nasleep van wat er gebeurd is. Aan mijn linkerhand heb ik nog drie vingers. Ter hoogte van mijn middelvinger is er een open wonde die blootligt, maar die werd nu tijdens een operatie proper gemaakt. Komende maandag zullen ze mijn linkerhand vastnaaien aan mijn rechterlies zodat de wonde kan dichtgroeien, een experimentele ingreep. De artsen schatten de kans op slagen op 97 à 98 procent, dus dan neem je weleens die kans”, vertelt Ian.
“We zijn op de goede weg: de grootste gevaren zijn achter de rug. Maar de revalidatie wordt nog zware koek”
Revalidatie
“Ik verblijf al 130 dagen in het ziekenhuis en dat zal nog wel even zo zijn. Ik kan pas naar huis wanneer ik minder afhankelijk ben, dus moet ik nu op de campus blijven. De operatie van maandag betekent vier weken stilliggen, daarna volgt het leren wandelen met prothesen en opnieuw zelfstandig leren leven. Weer de normale dingen leren doen”, vertelt Ian. “Ik ben blij dat ik vroeger veel geïnvesteerd heb in vrienden, daar ben ik enorm dankbaar voor. Ook de verpleegkundigen van UZ Gent, het brandwondencentrum en de dienst UGP verdienen een grote bedanking. We zijn op de goede weg: de grootste gevaren zijn achter de rug. Maar de revalidatie wordt nog zware koek. Toch voelt het alsof ik aan de laatste tien meter van de sprint bezig ben”, legt Ian uit.
Crowdfunding
“Het helpt om positief te blijven en ik ben blij dat ik altijd die houding heb gekozen. Ik ben van nature positief ingesteld, al was dat na het overlijden van mijn mama even wat minder. Maar ik zie het glas altijd halfvol, niet half leeg.” Ian zijn omgeving heeft een steunactie opgezet om hem de nodige steun en moed te geven om de verdere uitdagingen aan te gaan met revalidatie, hulpmiddelen en woningaanpassingen.. Het budget zal hij kunnen gebruiken om aanpassingen aan zijn woning door te voeren zoals een traplift om alle verdiepingen bereikbaar te maken, een badkamer met inloopdouche, maar ook voor protheses, psychotherapie, ergonomische matras, elektrische rolstoel, aangepaste wagen… “Na minder dan een dag staat de teller op meer dan 10.000 euro. Het is overweldigend, want ik aanvaard niet graag hulp. Mijn neef Ibo heeft de crowdfunding opgestart voor mij en kaartjes met een QR-code laten maken. Dat doet deugd.”
Ian steunen kan via deze link.
The post Ian (34) verlies onderbenen en vingers na sepsis: “De grootste gevaren zijn achter de rug” is provided by KW.be.
