Elfi Vandenabeele (43) geeft op 16 oktober, de ‘Dag tegen Kanker’, haar debuutroman ‘Niets verloren’ in eigen beheer uit bij uitgeverij Skribis. Het verhaal is een mix van autobiografie en fictie en komt voort uit het dagboek dat ze bijhield toen haar dochter Mona (15) op zesjarige leeftijd leukemie kreeg. Om de publicatie mogelijk te maken, houdt ze een crowdfunding.
“Ik kreeg daar een erg positieve reactie op. Sommige mensen uit mijn persoonlijke netwerk weten al van dag één dat ik hieraan werk. Dat zijn ook heel wat mensen die ik tijdens de behandeling van Mona leerde kennen. Dat was van 2016 tot 2018. Daarna duurde het lang voor ik zelf klaar was om mijn dagboek uit die periode te lezen. Tijdens die woelige maanden in het ziekenhuis kwam er heel veel op ons af. Op dat moment is er geen tijd om met die gevoelens aan de slag te gaan, dus pende ik ze neer en stopte dat dan weer weg. Als je dat herleest, ga je terug door die gevoelens”, vertelt Elfi. “Ik heb vaak al huilend aan mijn roman geschreven. Toch was dit proces louterend en maakte het voor mezelf heel wat duidelijk.”
“Het was een louterend proces dat voor mezelf veel duidelijk maakte”
Reflexmatig
“Ik gaf het een plek door erover te schrijven. Ik begon mijn dagboek eigenlijk reflexmatig, maar ik herinner me nog goed hoe een andere ouder in het UZ Gent me aanmoedigde. Zij vertelde me hoe veel je toch weer vergeet. Die weerslag hebben, is goed om alles uiteindelijk een plaats te kunnen geven”, herinnert ze zich. Ze verweeft twee verhaallijnen in de roman: “Het ene deel speelt zich in het verleden af, in het ziekenhuis. De andere, fictieve verhaallijn, in het heden, is deels gebaseerd op mijn scheiding, een paar jaar nadat Mona genezen was. Scheiden is ook een vorm van rouw en afscheid nemen. Dit proces vertoonde emotioneel veel gelijkenissen met de rollercoaster waar ik doorheen ging toen Mona ziek was.”
Symbolische tekening
Dochter Mona tekende het ontwerp voor de cover. “Het is een symbolische tekening. Vanuit mijn kamer hadden we een uitzicht op de parking van het ziekenhuis. Daar zagen we telkens eksters. Voor ons zijn ze het symbool geworden van hoop. Ik tekende alles in zwart-wit behalve de Kanjerketting. Deze kleurige kralenketting krijgen alle kinderen op de afdeling. Bij elke behandeling of onderzoek kreeg ik een nieuwe kraal om aan het koord te rijgen”, legt ze uit. “De beetjes kleur en hoop die er toen toch waren, komen zo dus weer op de cover.”
The post “Zo kan ik het een plek geven”: Elfi’s debuutroman ‘Niets verloren’ verwerkt periode leukemie dochter is provided by KW.be.
