Pakt Remco Evenepoel, na de Spelen in Parijs, ook op het WK wielrennen in Rwanda zowel tegen de klok als in de wegrit het goud? Daarvoor rekent de ‘Kleine van Schepdaal’ ook op een 33-jarige West-Vlaamse superknecht: Xandro Meurisse. “Remco en ik kunnen het goed met elkaar vinden.”
Een donderdag aan de Spaanse Costa Blanca. Tien dagen voor het WK op de weg in Rwanda heeft Xandro Meurisse een rustige trainingsdag achter de rug wanneer we hem vanuit Finestrat aan de lijn krijgen. “Samen met Eli (Iserbyt, red.) heb ik een uurtje gefietst en zijn we een koffietje gaan drinken, want gisteren fietste ik nog zes uur, een groot stuk daarvan met Remco (Evenepoel, red.). De vermoeidheid na de trip naar Canada, waar ik de GP Québec en GP Montréal reed, zit er nog goed in. Zeker zondag in Montréal was ik moe en nadat ik dinsdag vanuit Canada via België naar Spanje was gevlogen, ben ik woensdag door mijn wekker geslapen. (glimlacht) Mijn vrouw Steffi belde me gelukkig wakker. Een half uur later zat ik al op mijn fiets en 57 minuten later stond ik in Calpe, waar ik met Remco had afgesproken. (grijnst) Ik was gelukkig maar zeven minuten te laat.”
Deze zomer werd je in de Tour beste Belg op de 22ste plaats. Is dit de allerbeste Xandro Meurisse ooit?
“Sinds de Dauphiné beleef ik een van mijn beste jaren ooit. In de Tour kon ik de eerste cols overleven in de groep van de gele trui, wat in het verleden moeilijker was. Ook in eendagskoersen kom ik met een veel beter gevoel dan vroeger in de finale. Alleen jammer dat het voorjaar niet bracht wat ik er zelf van verwacht had. Door een val in de Strade Bianche, waarbij ik een diepe snijwonde in mijn heup opliep, zijn de klassiekers in het water gevallen.”
In Rwanda mag je in het truitje van de Belgische ploeg uitkomen. Hoe speciaal is dat voor jou?
“Ik ben dankbaar dat ik dit mag meemaken. Er zijn maar een paar renners in België voor wie een WK-selectie een evidentie is. Bij mij is dat niet het geval. Net daardoor moet ik mezelf toch wat extra in de arm knijpen en bewust zijn van wat ik meemaak. Ik ben 33 jaar, maar als ze mij bellen om te zeggen dat ik naar het WK mag, voelt dat nog altijd als een kerstcadeau. Het is heel speciaal.”
Weet je nog wat jij op 1 november 2009 in Hoogstraten deed?
(knikt) “Die dag reed ik het EK veldrijden bij de junioren, mijn eerste selectie voor de nationale ploeg. Een Fransman won, al kan ik niet meer op zijn naam (Emilien Viennet, red.) komen. Ik herinner me dat Laurens Sweeck als eerstejaars een enorm sterke cross reed en tweede werd. Het was mijn eerste kampioenschap als crosser, maar het is bij die ene keer gebleven. Uiteindelijk werd Innsbruck negen jaar later pas mijn eerste WK, meteen bij de profs dus. In 2018 reed ik ook een sterk EK in Glasgow, waar ik in dienst van Wout van Aert zesde werd.”
Is er een groot verschil tussen koersen in teamverband en met de nationale ploeg?
“Niet echt. Je moet binnen een ploeg ook voortdurend schakelen. Het enige verschil is dat er op een WK geen oortjes toegelaten zijn. De onderlinge communicatie moet dus goed zijn. Via bordjes langs het parcours probeert de bondscoach met de renners te communiceren, maar makkelijk is dat niet. Voor het EK in Glasgow had Kevin De Weert alles neergeschreven op een blad. Bijna 100 procent van wat daarop stond, is uitgekomen. Ook nu zal er een tactiek zijn. Onlangs hadden we daarover al een videomeeting met Serge Pauwels, al denk ik dat er op dit WK weinig problemen zullen zijn. We hebben één kopman.”
Toen jij in 2018 aan het WK deelnam, was Serge Pauwels er ook bij als renner. Hoe goed kennen jullie elkaar?
“Ik was nog een groentje en dus wat zenuwachtig. Serge reed zelf niet zijn beste koers, maar hij was wel degene die na afloop chapeau zei voor wat ik gedaan had. Serge is altijd rustig, een belangrijke eigenschap. Je kan niet ontkennen dat zo’n WK, zeker in een land als België en met een renner als Remco, veel stress met zich meebrengt. Er zal altijd commentaar zijn, of hij nu wint of niet. Het is dus belangrijk dat we een bondscoach hebben die in eender welke situatie kalm blijft.”
Toen ik Pauwels in januari interviewde, noemde hij je naam al voor dit WK en EK.
“Daar wist ik niets van. Eerlijk? Ik hield geen rekening met een tweede WK-deelname. Tot een paar weken geleden wist ik niet eens dat ik kans maakte. Dat maakt het des te mooier.”
Remco Evenepoel was er in 2018 ook bij in Innsbruck, als junior. Kende je hem al?
(knikt) “In de aanloop naar dat WK trainde ik in La Gleize, waar de nationale juniorenploeg ook vertoefde. Ik heb één keer meegereden en sprak toen even met Remco.”
Jullie gingen deze zomer in Livigno samen trainen. Hoe is jullie contact?
“Sinds 2022 horen we elkaar geregeld. Toen hij zijn eerste Luik-Bastenaken-Luik won, verbleven we na de Brabantse Pijl beiden in La Gleize. Trainen deed hij alleen, omdat hij zo gefocust was op Luik. Maar ’s ochtends heeft hij een paar keer met mij en Steffi ontbeten. Sindsdien horen we elkaar geregeld. Als we samen in koers zitten, gebeurt het zelden dat we geen praatje doen. Toen ik in Livigno zat, stuurde hij een bericht dat hij ook kwam en we een paar keer samen konden fietsen. Het is dus niet zo dat wij afspreken om samen op stage te gaan. Maar als het past, zoals in Livigno of Calpe, trainen we samen. We kunnen het goed met elkaar vinden. In zijn eerste jaren als prof kwam Remco soms wat verkeerd over in de pers. Hij was nog jong. Maar zelf heb ik hem op een andere manier leren kennen dan hoe vele mensen over hem denken. Remco leeft 100 procent voor zijn vak en weet wat hij kan.”
“Al de hele zomer beleef ik een van mijn beste jaren ooit”
Een beetje zoals jij dus.
(lacht) “Laat ons stellen dat Remco wel dubbel zoveel talent heeft. Maar hij is inderdaad ook iemand die weet dat hij er keihard moet voor werken en de voetjes op de grond houdt.”
Je hebt al met veel toppers samengewerkt. Wat maakt Evenepoel zo speciaal?
“Het is een karakterkop. Hij weet wat hij wil en durft af en toe zijn frustraties te tonen. Remco kende al veel tegenslag. In België hemelt men iemand snel op, maar men is ook heel kritisch en men boort iemand snel de grond in. Als topper moet je in ons land mentaal supersterk staan. Remco heeft al vaak bewezen dat hij dat kan. Als hij een doel voor ogen heeft, ontgoochelt hij zelden.”
Rwanda is zo’n doel. Wat is het ideale wedstrijdscenario?
“Onze grootste sterkte is dat we dit jaar met één absolute kopman aan de start verschijnen. Pogacar is topfavoriet, maar we mogen niet alleen met hem rekening houden. De Fransen met Sivakov, Alaphilippe en Madouas. Carapaz. De Amerikanen met Simmons. De Zwitsers met Schmid. De Australiërs met Plapp. Ook de factor-UAE verliezen we beter niet uit het oog. Maar om op dit parcours te winnen, spreken we over de grote motoren en kom je uit bij Remco en Pogacar. Er zijn veel scenario’s mogelijk. Wordt er van ver gekoerst of krijgen we een uitputtingsslag? Ik denk dat Remco op alles voorbereid is.”
Een week na het WK is er al het EK. Waar heeft België de grootste winstkansen: in Rwanda of Frankrijk?
“In beide. De Ardèche is nog meer op klimmers gericht, terwijl het WK-parcours eerder voor klassieke types is weggelegd. Los daarvan hebben we met Remco twee keer iemand die kans maakt op goud.”
Iets helemaal anders: heb jij in Canada jouw laatste wedstrijd voor Alpecin-Deceuninck gereden?
(schudt het hoofd) “Na het EK rijd ik nog vier Italiaanse najaarsklassiekers: Tre Valle Varesine, Ronde van Lombardije, Giro del Veneto en Veneto Classic.”
Je verlaat een fantastisch team.
(knikt) “Ik heb vijf jaar in dienst gereden van een van de beste sprinters ter wereld en van de, in mijn ogen, beste klassieke renner. Twee keer reed ik de Tour met een geletruidrager in de ploeg. Vorig jaar won ik de puntentrui met Groves in de Vuelta. Ik won mooie wedstrijden met Merlier als sprinter. Met Philipsen won ik Milaan-Sanremo, met Van der Poel Sanremo, Strade Bianche en Ronde van Vlaanderen. Ik maakte echt veel mooie momenten bij deze ploeg mee. Vijf jaar is niet niets. Je wordt een soort van vriendengroep en bouwt een band met het personeel op. Met ploegleider Gianni Meersman kan ik het heel goed vinden. Het lijkt misschien niet zo, maar ik ben daar vaak mee bezig. Er komt voor mij een einde aan een heel mooie periode, al kijk ik ook uit naar het nieuwe avontuur.”
Wat verwacht jij van de komende twee jaar bij Q36.5 Pro Cycling Team?
“Ik ben veel gewoon bij Alpecin-Deceuninck, maar als je ziet hoe Q36.5 presteert, zal de structuur en performancewerking ook op punt staan. Ik zie het dus zeker niet als een stap terug. Ik zal vaak in dienst van Tom Pidcock koersen, maar zelf zal ik ook geregeld mijn kans mogen gaan.”
Je wordt herenigd met Kurt Bogaerts, die je nog kent van jouw profdebuut in 2015.
(knikt) “Kurt was de manager van An Post. Dat eerste jaar was op mentaal vlak niet evident voor mij. Onlangs had ik het er nog over met Niko Eeckhout, die toen ploegleider was. Kurt is hard, maar rechtvaardig. Dat eerste seizoen onder hem heeft me gevormd en harder gemaakt. Voor mij was An Post het begin van alles. En nu zullen Kurt en ik opnieuw samenwerken.”
De cirkel is rond.
“Voor mij nog niet. Ik kijk nog altijd uit naar elke koers en bijna elke training. Bijna! (grijnst) Ik heb nu een contract voor twee jaar. Kan er daar nog eens twee jaar bij komen? Graag. Maar we zien wel. Het hangt af van het niveau dat ik tegen eind 2027 nog haal.”
The post Xandro Meurisse moet Remco aan nieuwe dubbel helpen: dit is de West-Vlaamse superknecht op WK in Rwanda is provided by KW.be.
