Hoe we eruit zien, is het enige wat telt. Dat is natuurlijk niet echt zo, waar dat wordt ons wel nog bijna dagelijks wijsgemaakt via allerhande kanalen. En er goed uitzien wordt al snel gelinkt met een stevig dieet, liefst met zoveel mogelijk restricties om zo snel mogelijk gewicht te verliezen. Geen wonder, dat er nog steeds zoveel mensen worstelen met eetstoornissen.
Hun verhaal is heel herkenbaar, en helaas van alle tijden. De moedige getuigenis van Veerle Hegge, de vrouw van onze premier, over haar strijd als volwassen vrouw met de weegschaal. Maar ook die van Lies Gallez, die het verhaal op papier zette maar ook worstelt met anorexia.
Want wie denkt dat die ongezonde obsessie met ons gewicht slechts een product van de huidige Instagrammaatschappij is, heeft duidelijk enkele trauma’s van de jaren 90 en 2000 weten te ontlopen. Als prille 30-jarige groeide ik namelijk ook op in een wereld met weinig tot geen sociale media, en toch werd ik zowel op grote en kleine schermen als daarnaast geconfronteerd met schoonheidsidealen waar we voor de rest van ons leven aan moeten proberen te voldoen.
“De propaganda van de dieetindustrie is terug van nooit weggeweest”
‘Nothing tastes as good as skinny feels’ herhaalde supermodel Kate Moss meermaals in interviews, Bridget Jones was volgens filmmakers met haar maatje 36 lachwekkend dik en met het modewoord heroin chic werden we ervan overtuigd dat de uitgemergelde look helemaal in was. Als jong meisje had je maar beter een paar kilo zelfvertrouwen op overschot, als je niet wou bezwijken aan de propaganda van de dieetindustrie. Want die is terug van nooit weggeweest, en daar ontsnapt niemand aan.
Dat brengt ons meteen bij het grote pijnpunt in deze discussie. Zolang we niet erkennen dat eetstoornissen geen geïsoleerd probleem van onzekere tieners zijn, blijft het taboe bij volwassenen die hieraan lijden bijzonder groot. Nochtans kennen we ze allemaal, de generatie moeders en tantes die tijdens onze kindertijd verknocht ‘Weight Watchers’-punten bleven tellen, geen enkele fitnessvideo van Jane Fonda oversloegen en maaltijdshakes of voedingssupplementen doorslikten in plaats van een boterham.
“Iedereen kent de generatie moeders en tantes die verknocht Weight Watchers-punten bleven tellen”
Moedig is het, om openlijk te durven spreken over deze innerlijke gevechten. Want de demonen schuilen overal. De oorlog tegen koolhydraten woedt onverbeterlijk verder, of zijn het nu de zaadoliën die we moeten schrappen uit ons menu? De term bodypositivity heeft z’n weg naar de marketingbureaus gevonden maar nog voor tijdschriften een plussize model op hun voorpagina kunnen publiceren, hebben zelfverklaarde voedingsdeskundigen alweer twijfel gezaaid op TikTok.
Wat zou ik graag willen dat lekker eten voor iedereen een feestje is. Wat zou ik graag willen dat ons lichaam geen trend meer is waar geld aan te verdienen valt. Wishful thinking of manifesteren? Wie zal het zeggen…
The post OPINIE – Wat zou ik graag willen dat ons lichaam geen trend meer is waar geld aan te verdienen valt is provided by KW.be.
