Trui Victoor (72) helpt elk jaar ‘s werelds grootste vredesvlag ontvouwen. Nu deed ze dat voor het eerst vanuit een rolstoel door een recente aanrijding. “Ik moet hopen, ook al is het moeilijk.”
“Ik werd enkele maanden geleden omvergereden op mijn fiets. Het verdict was zwaar”, vertelt Trui Victoor (72) die door het ongeval in een rolstoel belandde. “Heel mijn linkerkant is geraakt.” Er volgde een ingrijpende operatie. “Ik had twee breuken in mijn benen, een spierscheur in de hand, een ernstige blessure aan de schouder… Het was allemaal kapot. Rechtstaan doet veel pijn. Vandaag heb ik voor het eerst gevoeld dat ik zelf kan duwen met mijn wielen.”
Vandaag is vrijdag, de dag van massale vredesacties in de Westhoek. Trui zit in haar rolstoel klaar op de Grote Markt van Ieper om samen met 1.200 enthousiaste kinderen de grootste vredesvlag ter wereld te ontvouwen. “Ik ben een geboren en getogen Ieperse en fier op mijn vredesstad. Het is een traditie geworden om op elke Dag van de Vrede deze grote vlag te helpen ontvouwen. Normaal gebeurt dit door een kleinere groep, maar nu waren alle scholen aanwezig.”
Hoop
Tussen het jonge geweld doet Trui haar best om haar steentje bij te dragen en een stukje van de vlag stevig vast te houden. Na het zingen van het nieuwe vredeslied, de kinderlijke toespraken en het trommelgeroffel blijft de rol als een van de laatste helpen met het terug dichtvouwen van de vlag. “Dat ongeval houdt me niet tegen”, verzekert ze. “Ik blijf buitenkomen.”
“Waarom ik me telkens inzet voor de vredesvlag? Alle beetjes helpen. Zeker in deze tijden is het nodig dat we samen staan. Met mijn man reisde ik de wereld rond. We zijn onder meer in Iran geweest en ontmoetten er heel wat vriendelijke, lieve mensen. Als je dat nu allemaal op televisie ziet… het is om te huilen. Ik wil meer vrede in de wereld. Ook al is dat heel moeilijk, ik moet hopen.”
Peace!
“Ook voor haar herstel blijft Trui hopen. “Hoop doet leven. Ik moet een revalidatie doorstaan van zes tot twaalf maand. Ik geloof erin dat het bijna helemaal goed komt. Bij elke kleine stap ben ik content. Ik wil terug kunnen rijden met mijn fiets. Dat is het belangrijkste.” De vrouw leerde ook relativeren. “Vanuit mijn rolwagen zag ik al beelden van mensen in oorlog. Zij hebben geen rolwagens of comfort zoals wij in dit rijke landje.” Trui vormt het vredesteken met haar rechterhand, haar goede kant. Peace! (TP)
The post Trui (72) belandt in rolstoel na aanrijding, maar blijft grootste vredesvlag ontrollen: “Dat ongeval houdt me niet tegen” is provided by KW.be.
