Silke Thorrez (35) en Julie Delrue (36) schitteren in ‘Chantal’ en zijn niet alleen leeftijdsgenoten, maar ook theaterliefhebbers pur sang en ‘echte topgrieten’, dixit Maaike Cafmeyer. Wij brachten de twee samen voor een amusant gesprek over hun rol, uitdagingen en de toekomst. “Op de set van ‘Chantal’ staan was puur genieten.”
In het derde seizoen van Chantal gaat juf Els aan de slag op het politiekantoor in Loveringem, terwijl haar liefdesleven voer voor speculatie is en ook de relatie van Sylvie onder druk komt te staan. De personages van respectievelijk Julie Delrue en Silke Thorrez kregen een pak meer vlees, en zijzelf ook meer bekendheid. Zo maakte Julie indruk met de theatervoorstelling Mamamanie, over de kraambedpsychose die ze doormaakte door en na haar bevalling en is Silke ook een vertrouwd gezicht in Nonkels. De liefde voor acteren ontstond voor de leeftijdsgenoten op dezelfde plek, en zowel scenarist Mathias Sercu als hoofdrolspeelster Maaike Cafmeyer hebben niets dan lof over de authenticiteit, goesting en liefde voor het vak van de twee. Hoog tijd om ze samen te zetten dus!
Kenden jullie elkaar al vóór ‘Chantal’?
Julie: “We zaten allebei bij de jongerenwerking van Antigone in Kortrijk, de plek waar je voor het eerst écht van theater kon proeven. Dat was ongelooflijk tof. Onder meer Dominique Van Malder en Joris Hessels hebben mij begeleid. Silke zat er eerder dan ik.”
Silke: “Het was de eerste keer dat ik kennismaakte met zo’n professionele context en ik wist ook meteen: ik wil niets anders dan dit. Julie en ik kenden vooral elkaars werk. Het langste gesprek dat we voerden, was meteen tijdens haar eerste draaidag dit seizoen – toevallig ook de eindscène. We praatten toen onder meer over onze gedeelde liefde voor sociaal-artistieke projecten.”
Julie: “Op de set staan was voor mij puur genieten. Je krijgt vaak een masterclass vanop nauwelijks een meter afstand. Maaike bijvoorbeeld: hoe zij speelt met het verschil in cameralenzen, dat is indrukwekkend. Maar ook bij jou, Silke, dacht ik vaak: ‘Kijk eens hoe vrij zij speelt.’ Dat soort ervaringen vind ik ongelooflijk inspirerend.”
Silke: “Dit seizoen waren er meer groepsopnames. Tot dan stond ik vooral tegenover Mathias, Maaike en Dries (Heyneman, ‘de sheriff’, red.). Nu stond ik ook met heel wat anderen op de set, van wie je veel leert. Fictie is echt iets anders dan theater, en ik voel dat ik daar nog effectief veel kilometers te gaan heb. Maar ik voel gelukkig wel dat er na drie seizoenen Chantal en twee Nonkels wel wat finesse in sluipt.”
Julie: “Ik kan letterlijk zien aan een aflevering of het vroeg of laat in de draaiperiode was. Maar we waren wel verwend. Als je twijfelde, dan was iemand als Maaike heel zorgzaam.”
Silke: “Zeker. Net als Jeroen (Dumoulein, regisseur, red.) en Mathias. Dat is echt een schatje.”
Hoeveel zit er van jullie in je personage?
Silke: “Ik moet niet diep graven. Sylvie zit megahard in mij, maar ik denk veel meer na over de dingen. Als ik mij echt goed en veilig voel, dan komt er wel een soort Silvie naar boven. (snel) Maar wel met iets meer empathie, tact en IQ.”
Toch is het ook geen dom personage, bij wijze van spreken.
Julie: (droog) “Zeggen wat je denkt, staat ook niet gelijk aan dom zijn. Het gaat eerder over een soort energie.”
Silke: “Tijdens de lezing voor het eerste seizoen, heb ik ook gezegd dat het geloofwaardig moet zijn. Ze is een meisje van de Westhoek, geen poppemie. Weet je, ik ging voor een gastrol, maar ik had net een euh… Silvie-dag. Ik was te laat en de flapuit kwam in mij naar boven. Jeroen en Mathias zaten er, en ik was al snel op mijn gemak, vandaar…”
Julie: “Vlak voor mijn auditie zei Mathias dat hij de rol had geschreven met mij in het achterhoofd. Mo ja how!” (lacht)
Mathias zei dat jouw grootste talent is dat je humor en tragiek ‘moeiteloos hand in hand laat gaan’.
Julie: “Een heel mooi compliment. Ik denk dat juf Els vol goeie bedoelingen zit en wil zorgen voor andere mensen. Daar herken ik wel mezelf in, alleen heeft zij niet door hoe benepen ze kan zijn.”
Met elk nieuw seizoen, wordt het succes van ‘Chantal’ ook groter. Hoe gaan jullie om met die aandacht?
Silke:“Ik vind het bij momenten zeer overweldigend. In het begin was dat nog tof, maar nu vind ik het moeilijk om op pakweg Sinksen zorgeloos te staan dansen. Ik ben ook toegankelijk, bij wijze van spreken, omdat mijn personages dat in zekere zin ook zijn.”
Julie: “Wanneer voelde je dat switchen?”
Silke: “Na het tweede seizoen van Nonkels.”
Julie: “Bij mij was dat dit voorjaar, toen dit seizoen op Streamz verscheen. Sindsdien word ik echt elke dag wel aangesproken of herkend door fans. Met Mamamanie zijn het heel vaak vroedvrouwen of experten. Voorlopig voel ik vooral de positieve kant en had ik de laatste tijd al veel geestige gesprekjes met mensen die mij komen aanspreken. Het is wel wennen als ze plots sturen dat ze je zonet gezien hebben.”
Silke: “Ik had dat ook. Dat was heel raar. Was jij dat, stuurden ze. ‘Ja, ik was daarstraks in de Euroshop’, dacht ik. ‘En dan nog in mijn sleppen!” (lacht)
Julie: “De volgende keer moet je sturen: ‘Nee, dat was Julie Delrue.” (lacht)
Silke: “Weet je wat het is? We hebben al een druk leven, dus als ik ergens ben, is dat meestal privé en wil ik gewoon wat babbelen met mijn lief en maten. Ik vind het niet zo erg en bij momenten ook charmant, maar je moet niet zozeer heel je leven komen vertellen tegen mij.”
Julie: “Of soms róépen ze gewoon. Dat is euh, nieuw.”
Silke: “Misschien heeft het ook te maken met het feit dat ik het soms moeilijk kan geloven, of dat ik te weinig ruimte durf innemen.”
Julie: “Het is vooral raar dat het niet zozeer in verhouding staat. Chantal draai je meestal in een aantal dagen, terwijl we aan een theatervoorstelling maanden werken.”
Silke: “Ja! Je merkt het ook als mensen komen vragen met wat je bezig bent, en als het dan over theater gaat, beginnen ze snel weer over Nonkels.”
Het is geen geheim dat tv het lastig heeft, maar bij theater is het al langer bikkelen.
Silke: “De koek is ook steeds minder groot. Daar lig ik soms van wakker.”
Julie: “Je moet zot zijn om dit te doen. Echt zot. Programmatoren krijgen een overvloed aan aanvragen en het is geen eenvoudige opdracht om er echt uit te springen. Bovendien worden de theaterzalen steeds vaker ingenomen door comedy. Je voelt ook dat veel sociaal-artistieke projecten in vraag worden gesteld.”
Silke: “Dat vind ik heel lastig. Over verpleegsters gaat nooit iemand twijfelen of ze belangrijk zijn. Als Zuhal Demir dan zegt dat kunst op school ‘geen toegevoegde waarde’ is, dan kan ik daar echt woest van worden. Ik ga mijn zonnebril neerleggen of ik ga hem kraken.” (lacht)
Waar proberen jullie voldoening uit te halen, of moed om verder te doen?
Julie: “In het plezier van samen spelen.”
Silke: “Daar gaat het om: délen. Ik kan echt tot tranen toe bewogen zijn, om te zien hoe zo’n groep ontstaat en vast te stellen dat cultuur wél verbindt en oplossingen biedt. Ik kan weken teren op dat gevoel.”
Julie: “Het proces is soms veel belangrijker. Bij die eerste samenkomst zijn er mensen die niet eens durven lezen, en op het einde steken ze dan een monoloog af… Waw. Daarom is het vaak ook ingrijpend als zo’n project ten einde komt. Voor veel mensen is er dan een zwart gat, want die repetities zijn vaak een houvast en brengen structuur. Wij zijn het intussen al gewoon dat dit een deel is van onze job: je werkt heel intens samen, deelt lief en leed, en dan stopt het weer. Maar voor niet-professionele spelers is dat niet altijd evident. Ik vraag mij vaak af of wij nog meer aan nazorg kunnen doen, en op welke manier.”
Hoe motiveren jullie jonge makers?
Silke: “Wees maar ambitieus en naïef, denk ik dan. Zo zijn wij ook begonnen. Dat is de beste houding die je je kan aanmeten.”
Julie: “En zodra je dat voelt bij gasten, die drive, dan zeg ik: je moet er niet over babbelen, begin er gewoon aan. Toen ik vertelde aan Wouter Deprez dat ik een voorstelling wilde maken, dachten we allebei dat dit pas over een jaar of twee zou gebeuren. Maar de volgende dag belde hij: ‘Let’s go’. Zo simpel kan het zijn soms.”
Silke: “Het helpt enorm als er iemand in jou gelooft, dat ook.”
Kunnen jullie zelf dat naïef enthousiasme behouden?
Silke: “Ja. Waar ik veel moeite mee heb, is dat alles instant moet zijn. Het is net eigen aan het artistieke om ruimte te hebben om even te prutsen. Als je te veel bezig bent hoe je je boterham gaat verdienen, dan staat het soms de kwaliteit in de weg. Ik zie soms voorstellingen waarbij ik denk dat er te weinig tijd was voor die prutsfase en de spielerei om te groeien.”
Julie: “Ik zag onlangs op Facebook dat een bekende acteur een oproep deed omdat hij geen werk had. Al die topacteurs die daarop reageerden dat het herkenbaar was. (blaast) Maar zij hebben vakmanschap dat moet doorgegeven worden! Dat mogen we niet vergeten.”
Dus ik hoef niet zozeer de vraag te stellen waar jullie binnen tien jaar willen staan?
Silke: “Dat mijn huis afgewerkt is, zou al mooi zijn. (lacht) Als ik kan blijven op het elan van nu, ga je mij echt niet horen klagen. Ik droom wel nog van een voorstelling waar dat muzikale luik naar boven komt. Anderzijds zou ik ook heel graag mijn tanden willen zetten in een filmrol. En toch… hoe cliché het ook is, een goeie gezondheid en lieve mensen rond je is al heel veel waard.”
Julie: “Ik heb geen plan, ik leef mijn droom nu. Ik voel ook dat ik met Mamamanie de smaak te pakken heb, dat ik nog lang niet uitverteld ben. En mocht het op mijn pad komen, dan zou ik ook heel graag meeschrijven aan een televisiereeks.”
Waar zien jullie je personages uit Chantal in de toekomst?
Julie: “Ik zou heel graag aan mijn desk blijven. Dat was écht tof.”
Silke: “Misschien een seksscène met de sheriff?” (giert het uit)
Julie: “Dat is het eerste dat in u opkomt?!” (lacht)
Silke: “Stel je voor dat hij zijn snor afdoet en ze plots een vonk voelt. Of een megakinderwens heeft!”
Over toekomst gesproken, waar zien we jullie straks nog?
Silke: “Er zijn de opnames voor Nonkels en vanaf oktober brengen we De Intrede in Roeselare. Vanaf januari doe ik mee als actrice in een nieuwe voorstelling van Antigone, wat ik heel spannend vind.”
Julie: “De komende weken ga ik op tournee met de voorstelling SKETCH! en in december pakken Janne Desmet en ik uit met een voorstelling die we maken met jongeren verbonden aan het psychiatrisch ziekenhuis Sint-Jozef in Pittem. Volgend voorjaar ga ik weer spelen met Mamamanie. En ondertussen heb ik enkele zotte plannen met Another Hero, mijn vzw die ik heb opgericht in Brugge samen met Ilse de Koe. En ze hebben mij ook gevraagd om in november een lezing te geven voor psychiaters uit Vlaanderen en Nederland, omdat ze meer willen inzetten op mentale gezondheid rond de geboorte. Met mijn voorstelling willen ze dat ik mee op de kar spring. Fantastisch dat theater echt een impact kan hebben.”
Wie zei daar weer ‘geen toegevoegde waarde’?
(Beiden in koor): “Exact.”
The post Silke Thorrez en Julie Delrue,de jonge sterren van ‘Chantal’: “Mensen roepen nu somsnaar ons. Dat is nieuw” is provided by KW.be.
