Davy Billiau, een 33-jarige duiker-ontmijner bij DOVO in Zeebrugge, is erin geslaagd om de volledige Belgische kustlijn van 67 kilometer af te zwemmen. Na 18 uur en 48 minuten bereikte hij de kust van Knokke-Heist. Hij is, na Mathieu Bonne uit Bredene en Marieke Blomme uit Torhout, nog maar de derde zwemmer die hierin slaagde.
Davy Billiau begon vorig jaar te trainen voor deze uitdaging, maar in april kwam het plan in een stroomversnelling. Vijf jaar na zijn moeder overleed ook zijn vader en hij wilde iets doen om hen te eren. Daaraan koppelde hij ook de actie Wave of Hope, waarmee hij geld inzamelt voor de Wens?ambulance, een vzw die dromen in vervulling brengt van mensen die terminaal zijn.
Hoe waren de omstandigheden op de dag van je uitdaging?
“De stroming, het getij en de wind waren perfect. Ik moet daarvoor mijn collega’s bedanken, die me hielpen op het gebied van logistiek. Zo bekeken de officieren de stromingsgetijdentabellen en berekenden voor mij wanneer de beste zwemdag zou zijn. We hebben ook samengewerkt met het organisatieorgaan van de scheepvaart binnen Belgische wateren.”
Heb je tijdens je tocht gedacht dat het niet zou lukken?
“Toch wel. Tussen Oostende en Zeebrugge had ik het verschrikkelijk koud. Mijn collega’s op de boot bleven op mij inpraten, mij motiveren en aanmoedigen om toch zeker door te gaan tot op de plaats in Zeebrugge waar de as van mijn ouders in zee werd gestrooid. Daar heb ik bloemen gelegd. Mijn ma koos die plek omdat ze wist dat ik als duiker altijd dicht bij haar zou zijn. Leuk was ook dat op de meeste passages de strandredders mij in hun Zodiac kwamen aanmoedigen.”
En daarna moest je nog volhouden tot in Knokke-Heist…
“Ja, maar ik ging echt door een hel. Ik wilde voortdurend stoppen, maar ik wilde ook zeker niet falen. Ik zou mij daar niet goed bij gevoeld hebben, zeker ten opzichte van iedereen die in mij geloofde. Als ik mij voor honderd procent achter iets zet, dan ga ik er voor. En ik ben daar al altijd in geslaagd. Met uitzondering van één ding, waar ik alles op gezet had: een kwalificatie voor de Olympische Spelen in 2016. Er waren tien plaatsen op het WK, tien in een kwalificatie en dan nog één per continent. Ik was tweede Europeaan, terwijl er maar één mocht gaan. Dat was een grote ontgoocheling. Na diepe gesprekken met Brian Ryckeman heb ik mij er uiteindelijk bij neergelegd. Het heeft me tot de zwemmer gemaakt die ik nu ben.”
Wist je bij je aankomst wat je gepresteerd had?
“Neen. Ik was nog bij bewustzijn, maar had geen enkel idee van wat ik had gedaan. Enkele collega’s herkende ik zelfs niet meer. Toen de nacht viel, ben ik in een soort trance gegaan. Bij daglicht heb je een focus, maar ’s nachts niet en dan ben ik beginnen weg te glijden. Tijdens mijn laatste zwemmeters werd mij wel verteld dat ik naar de lichtjes op de zeedijk moest kijken. Eens die er niet meer waren, was ik aangekomen. Dat is het laatste wat ik mij toen herinnerde.”
“Ik sluit niet uit dat ik ooit voor het record ga”
Je bent echt wel ver over je limiet gegaan, lijkt me?
“Ja, maar ik besef het niet. Fysiek had ik het niet zwaar. Ik had geen krampen of verzuring. Ik zwom constant op zeventig procent van mijn kunnen, om energie te sparen. Mentaal had ik het wel enorm moeilijk. Niet omwille van de duur, maar urenlang heb ik gevochten tegen de kou. Mijn voorbereiding was in orde, mijn organisatie was dankzij mijn collega’s ook tot in de puntjes geregeld. Het was mijn voeding voordien die mij heeft genekt. Ik had niet voldoende vet om aan een uitdaging met die afstand, of bijna negentien uur zwemmen, te beginnen. Ik zat door het vele trainen twee kilo onder mijn gewicht. Ik moest er eigenlijk vier boven gezeten hebben.”
Je moest opgenomen worden in het ziekenhuis. De eerste maal dat de artsen je lichaamstemperatuur maten, was dat amper 27,8 graden.
“Mijn collega’s hebben me zo veel mogelijk proberen op te warmen, met dekens en warmwaterkruiken. Pas in de spoed ben ik wakker geworden. Er zat vocht in mijn longen, mijn saturatie of zuurstof in mijn bloed was maar 80, terwijl dat tussen 95 en 100 moet zijn. Ik had hartritmestoornissen. Na zes, zeven uur op spoed was mijn hartslag nog altijd 140… Er werd een echo genomen en blijkbaar sloeg mijn linkerkamer dubbel zo snel. Ik moest een elektrische shock krijgen om mijn hart opnieuw te neutraliseren en kreeg een massa’s aan baxters. Met die parameters raken de meeste mensen comateus of overleven ze het zelfs niet. Maar twee dagen na mijn opname wandelde ik al weer door de gang. Dat heb ik volgens mijn trainer Luc Van Lierde aan mijn sterke conditie te danken. Mijn lichaam weet door de jaren heen wanneer en hoe het zich moet herstellen.”
Wat heeft je uitdaging voor de Wensambulance opgebracht?
“Ik wil in de eerste plaats iedereen bedanken die een bijdrage heeft geleverd. De teller staat nu op 10.635 euro. We zijn nu nog een aftermovie aan het maken, die zal worden afgespeeld op NAVY TECHNOFest 2025 op 4 en 5 oktober. Daar zal er ook een collectebus staan. Maar het zijn niet alleen de euro’s die belangrijk zijn. Door mijn uitdaging kreeg de Wensambulance diverse nieuwe aanvragen van mensen die nog een laatste wens hadden. In dat opzicht hebben we voor naambekendheid gezorgd en hebben er zich nieuwe vrijwilligers aangeboden.”
Wat zijn je toekomstplannen?
“Die tijd knaagt nog aan me. Ik zat drie uren boven het bestaande record van Marieke Blomme. In Zeebrugge ben ik uit het water gekomen om de haven over te steken en toen zat ik drie minuten onder het record. Dan ben ik gecrasht. Iedereen weet hoe ik in elkaar steek. Ik ga nog geen uitspraken doen, maar ik sluit niet uit dat ik ooit voor het record ga.”
(Alain Creytens)
The post “Mijn lichaamstemperatuur bedroeg nog slechts 27,8 graden”: Davy Billiau (33) mag ziekenhuis verlaten nadat hij de hele Belgische kustlijn afzwom is provided by KW.be.
