‘El tractor’ is bijna met koerspensioen. Tim Declercq (36), de wielrenner die de rol van meesterknecht tot een kunstvorm heeft verheven, hangt tijdens een criterium op zaterdag 1 november in zijn eigen Hooglede de fiets definitief aan de haak. Maar eerst volgt er nog een uitgebreide afscheidstournee. Eerste halte: Izegem Koers, in de stad waar hij is opgegroeid. “Weet je wat ik nog het meest zal missen aan de koers? Het sociaal contact. Ik heb er vrienden voor het leven gemaakt.”
Toen hij in 2012 op zijn 23ste bij Topsport Vlaanderen-Baloise zijn eerste profcontract tekende, had Tim Declercq nooit durven dromen dat hij veertien jaar lang het profpeloton mee kleur zou geven. “Het is fantastisch geweest”, mijmert de van Izegem afkomstige Hoogledenaar, terwijl we op zijn zonovergoten terras zijn rijkgevulde carrière in ogenschouw nemen. De Zweede herdershond Brangie kijkt goedkeurend toe.
“Maar de beslissing om er straks een punt achter te zetten, heb ik niet over één nacht ijs genomen. Ik heb het nieuws pas eind juli wereldkundig gemaakt, maar het zaadje had zich al begin mei in mijn hoofd genesteld. Bij Lidl-Trek (zijn huidige ploeg, red.) waren ze erg tevreden over mijn prestaties, maar mijn leeftijd speelde niet echt in mijn voordeel. Ik moest voor volgend seizoen een nieuw team vinden. Ik zou nog wel een plek gevonden hebben, maar ik had niet echt nog zin in die zoektocht. Makkelijk was het niet, maar nu heb ik de kans om op een mooi moment afscheid te nemen. En mijn houdbaarheidsdatum niet te overschrijden, want daar ben ik als de dood voor.”
Je beleeft je laatste weken en maanden dus met veel goesting?
“Het zal wel zijn. Net nadat ik de knoop had doorgehakt, had ik even een dipje. De motivatie was wat weg, maar die is intussen helemaal terug. Ik heb nog veertien wedstrijden voor de boeg. Daar wil ik elke keer nog tot het gaatje gaan, alsof het mijn allereerste koersen zijn.”
Het einde van je actieve koersloopbaan staat nu echt wel voor de deur. Zet dat je aan het nadenken?
(zwijgt even) “Ik zie nog altijd even graag af in de koers, daar niet van. Maar ik laat straks wel een en ander achter, hé. Weet je wat ik het meest zal missen? Het sociaal contact met de andere renners. Zo deelde ik tijdens de Tour of Britain de hele week de kamer met Bauke Mollema. Het drong heel goed tot me door dat ik zoiets straks niet meer zal meemaken. Ik ben nu heel bewust aan het fietsen. Ik geniet van elk moment dat ik nog mag meemaken.”
Te beginnen met Izegem Koers, in de stad waar je je hele jeugd hebt doorgebracht.
“Het wordt de max. Ik ben geboren in Leuven, maar wel getogen in Izegem. Met mijn vrouw Tracey en onze kinderen Marilou (5) en Alfie (9 maanden) ben ik intussen goed ingeburgerd in Sleihage, maar in Izegem liggen mijn roots. Izegem Koers is altijd een beetje thuiskomen. Ik kon nog maar een vijftal keer deelnemen, maar het is elke keer weer kicken.”
“Net nadat ik de knoop had doorgehakt, had ik even een dipje”
Je zal er zonder twijfel het luidst van alle renners toegejuicht worden.
“Daar ben ik me van bewust, ja. Ik heb de organisatoren wel gevraagd om het huldigingsmoment na de koers te plannen, want ik wil me kunnen focussen. Zo’n kermiskoers, dat is knallen vanaf de eerste meters. Terwijl ik meer een diesel ben en graag een stevige helling van tien kilometer heb. Ze zullen de Izegemse centrumbrug niet wat langer maken, zeker? (grijnst) Ik ben trouwens niet de persoon die graag in het middelpunt van de belangstelling staat, maar ik vind het wel mooi. Jammer genoeg kunnen Tracey en onze kinderen er niet bij zijn, maar mijn ouders (cabaretier Karel Declercq en Karolien Depuydt, red.) wel. Papa moet nochtans optreden in Eernegem, maar hij heeft het zo kunnen plannen dat hij Izegem Koers kan meepikken.”
Hoe belangrijk zijn zij voor je?
“Zonder mijn ouders was ik vandaag geen coureur. Mijn vader heeft me echt overal rondgevoerd. Van fietstechniek had hij geen kaas gegeten, daarvoor was ik op mezelf aangewezen. Maar hij heeft wel het standaardwerk Moderne training voor wielrenners van Cees Vermunt van buiten geblokt om me op fysiologisch vlak te kunnen bijstaan. Dat zegt veel over zijn engagement. Maar ook Tracey heeft een sleutelrol gespeeld. Als rennersvrouw sta je er vaak alleen voor en moest ze veel zaken zonder mij zien te regelen. De kinderen, het huishouden… Ik ben haar echt dankbaar voor de ruimte die ze me gegeven heeft.”
Zal je straks je schade inhalen, in de ‘ménage’?
(lacht) “Oh, ik doe mijn deel, hoor. Ik kook heel regelmatig, doe de boodschappen… Ik heb al die jaren wel nooit ’s nachts moeten opstaan wanneer onze kinderen wakker werden. Voor een profatleet van goudwaarde.”
Blik eens achterom: heb je alles uit je carrière gehaald?
“Ik vind van wel. Als meesterknecht heb ik meer niet dan wel voor eigen rekening kunnen rijden, maar ik beschikte ook niet over die pure killersmentaliteit om het in de laatste kilometer(s) af te maken. Maar me afbeulen en volledig leegrijden ten dienste van de ploeg, dat ging me zeer goed af. Sommigen stijgen boven zichzelf uit wanneer ze de meet zien, ik tijdens de rest van de koers. Cyclingnews.com heeft tijdens de Covid-19-periode eens een enquête afgenomen bij alle profrenners en daaruit bleek dat zij me als de beste helper ter wereld zagen. Een prachtige erkenning. Een kassei van Parijs-Roubaix zou ook wel mooi geweest zijn, maar ik besef goed dat die onbereikbaar was.”
Welke momenten zal je nooit vergeten?
(blaast) “Er zijn er zoveel. De Driedaagse Brugge-De Panne van 2020 springt er wel uit. Mijn beste copain Yves Lampaert wint, ik word tweede. En dan volgde ons legendarische gesprek in het West-Vlaams, live op televisie. Beln noar Patje, hé. (schatert het uit) Het WK in Leuven in 2021 was ook zeer mooi. Hoe een hele natie zich toen achter ons schaarde… En de Ronde van Vlaanderen van 2018 zal ik ook niet snel vergeten. We hebben die hele koers gedomineerd én ook afgemaakt met Niki Terpstra. Het zijn er echt te veel om op te noemen.”
“Mijn bijnaam vind ik echt sjiek. El tractor… Het past ook bij me: betrouwbaar, altijd klaar voor het zware werk en consistent”
Wat vind je trouwens van je bijnaam, El tractor?
“Machtig, toch? Ik vind het sjiek. Het past ook volledig bij me. Betrouwbaar, altijd klaar voor het zware werk en consistent. Ik kan me daar wel in vinden. En dat allemaal dankzij enkele Argentijnse televisiejournalisten die me in 2017 aan het werk zagen.”
Je laatste officiële koers wordt de slotrit van de Ronde van Nederland, op zondag 20 oktober. Ben je je al mentaal aan het voorbereiden?
“Het zal wel even slikken worden. Daar zullen mijn ouders, vrouw en kinderen ook aanwezig zijn. Een dikke week later neem ik symbolisch afscheid met een criterium in Hooglede, op zaterdag 1 november. Daar zullen alle mensen die me dierbaar zijn, aan de start staan. Lampie uiteraard, maar ook mensen als Bert Van Lerberghe, Tim Merlier, Jordi Warlop en vele anderen. Wout van Aert, met wie ik een goeie klik heb, heeft ook beloofd om erbij te zijn. En ook mijn vader, schoonvader, broer en schoonbroer zullen in het zadel kruipen. Het is trouwens met een goeie kuitenbijter richting de Kerk van Hooglede, zoals ik het graag heb. Na de koers zal ik er ook effectief de fiets aan de haak hangen. En daarna iets lekker eten en drinken en gezellig feesten met de mensen die ik graag zie, meer moet dat niet zijn.”
Hoe hard heb je de koerswereld trouwens zien veranderen?
“Die is nu nóg professioneler dan toen ik voor het eerst kwam piepen. Maar ook de nervositeit in het peloton is toegenomen. En dat zorgt voor extra risico’s en gevaar. En valpartijen. Dat potentieel gevaar is trouwens een van de redenen waarom ik stop. Ik had er tijdens de Tour of Britain nog met Geraint Thomas over. We waren net twee grumpy old men.” (lacht)
Wat zal je, los van de mogelijke valpartijen, straks minder missen aan de koers?
“Ik ben blij dat ik ademruimte zal hebben in mijn agenda. Ik heb veel dingen moeten missen. Een dansoptreden van onze dochter, bijvoorbeeld. Of een schoolfeestje. Ik zal ook minder vaak lang van huis zijn en moet straks ook minder hard op mijn voeding letten. Gezond eten, zal ik blijven doen, maar over een eventueel folietje zal ik me niet schuldig hoeven te voelen. Maar ik zal me niet laten sleren, hé. Schrijf dat maar in dikke letters op. Ik heb de intentie om te blijven fietsen. Maar wel op een iets lager pitje dan nu.”
“Weet je wat ik niet zal missen? De shakes die we na de wedstrijden moesten drinken. Die komen straks niet meer in huis”
Wat zal je dan wél weer missen?
“De entourage, het groepsgevoel. De koers heeft me een ongelooflijk netwerk opgeleverd en ik heb er vrienden voor het leven gemaakt. Dat is onbetaalbaar. Ah, weet je wat ik ook niet zal missen? Die recuperatieshakes die we na de wedstrijden moesten drinken. Die komen straks niet meer in huis.” (knipoogt)
Je stopt als profrenner, maar je zegt de koers geen vaarwel. Als coach vervoeg je de rangen van Soudal-Quick Step. Zin in?
“En nog geen klein beetje. Op 21 oktober, daags na mijn laatste koers, begin ik er aan. Het wordt druk, want ik vertrek dan meteen voor een weekje naar Aigle in Zwitserland om mijn opleiding als ploegleider te volgen en daarna staat mijn criterium op stapel. Maar zo heb ik het graag.”
Wat zal coach Declercq moeten doen?
“Het is de bedoeling dat ik een tiental renners, zowel profs als coureurs van het development team, intensief zal begeleiden. Trainingsschema’s uitwerken, voedingsplannen bepalen, maar ook hun eerste aanspreekpunt zijn en een luisterend oor bieden. Ik heb tijdens mijn profjaren een masterdiploma Bewegingswetenschappen behaald, die kennis kan ik nu aan mijn ervaring koppelen. Het is mijn ambitie om een van de besten ter wereld in het vak te worden.”
En dat kan je dan ook nog eens in je oude nest doen.
“Ik kon naar enkele ploegen, maar mijn West-Vlaams DNA speelde zeker een rol. Plus: Soudal-Quick Step zit tjokvol mensen die top zijn in hun vak. Al besef ik maar al te goed dat ik een andere rol zal hebben. Eenvoudig gesteld: ik zal niet langer bij de renners, maar bij de staf aan tafel zitten om te eten. Maar het zal wel loslopen, daar ben ik zeker van.”
“De koers heeft me leren afzien en omgaan met tegenslagen. Het heeft me gemaakt tot wie ik ben”
Naar welke guilty pleasure kijk je eigenlijk het meest uit?
“Met Tracey een festivalletje doen. In hartje zomer een barbecue met vrienden waarbij we de vlezekes en pintjes niet hoeven te tellen. En in de frituur mijn bestelling plaatsen zonder dat iemand, weliswaar goedbedoeld, vraagt of ik dat wel mag eten.”
Tot slot: omschrijf in één zin wat de koers voor jou betekent.
“Het heeft me alles gegeven en gemaakt tot wie ik ben: profrenner is geen beroep, het is een way of life. Ik heb er leren afzien en omgaan met tegenslagen. Het heeft me gemaakt tot wie ik ben. Oei, dat is meer dan één zin, zeker?” (lacht)
The post “De koers heeft me leren afzien. Het heeft me gemaakt tot wie ik ben”: Tim ‘El Tractor’ Declercq is klaar voor zijn leven na de koers is provided by KW.be.
