De Stad Roeselare, de gemeenschapswachten, brandweerpost Roeselare en politiepost Roeselare bundelen op zondag 14 september opnieuw de krachten voor de organisatie van een Veiligheidsdag. Wij trokken mee op pad met enkele gemeenschapswachten en waren onder de indruk van hun gedrevenheid en empathie.
Vrijdagnamiddag aan de wijkantenne aan het station. Dit is de uitvalsbasis van de negen gemeenschapswachten en hun teamcoach Lode (*). Hier hebben we afgesproken om met Lode (54) te patrouilleren door het centrum van Roeselare. “Onze negen gemeenschapswachten zijn altijd met de fiets onderweg”, begint Lode. “Er is een shift van 7.30 tot 15.30 uur en een shift van 11.30 tot 19.30 uur naast een weekendploeg op zaterdag en zondag die van 8.15 tot 19.30 uur op de baan is. Onze gemeenschapswachten voeren allemaal dezelfde taken uit, maar de rode draad in ons verhaal is ‘customer service’. We zijn in de eerste plaats een vraagbaak voor de burgers: als de burger niet naar het stadhuis kan komen, komt het stadhuis naar de burger (lacht). We willen de drempelvrees voor de officiële instanties die bij sommige Roeselarenaars nog leeft, wegwerken.”
Voorbeeldfunctie
“We hebben Roeselare opgedeeld in 14 gebieden van De Ruiter tot De Tassche en van Beitem tot De Kapelhoek. In het kernwinkelgebied patrouilleert er altijd een gemeenschapswacht, in de aanpalende gebieden komen we minstens twee keer per week en ook in het weekend en de verdere gebieden bezoeken we minstens een keer per week.”
Lode fietst vlot door het centrum, maar houdt zich nauwgezet aan het verkeersreglement. “Natuurlijk want wij hebben toch een voorbeeldfunctie. Wij proberen alles in ons op te nemen. Vuilniszakken die te vroeg buiten staan, zwerfvuil, weesfietsen of wrakfietsen die in het straatbeeld te zien zijn. We zien dat en we ondernemen actie. We kunnen inderdaad ook GAS-vaststellingen doen, maar we proberen in de eerste plaats te sensibiliseren.” Net op dat moment passeren we een bestelwagen van een koerierbedrijf die heel onorthodox staat geparkeerd. Lode spreekt de koerier, die even verder aan een huis aanbelt, meteen aan. Hij wijst de man op zijn parkeergedrag en vertelt hem dat het de volgende keer een GAS-vaststelling zal opleveren. “Hoeveel dat zal kosten? Dat weten wij niet. Dat is niet aan ons om te bepalen. Wij doen de vaststelling en sturen die door. Maar als de overtreder bijzonder agressief is tegenover ons en helemaal niet meewerkt dan vermelden wij dat ook en de ambtenaar die de GAS-boete bepaalt, zal daar ongetwijfeld rekening mee houden.”
Onkruid in de goot
We rijden in de richting van het Sebastiaanspark want gemeenschapswacht Sofie (*) moet daar een achtergelaten fiets veilig stellen. “We krijgen vaak telefoontjes van burgers of van de politie om ons te bekommeren om wees- en wrakfietsen. In dit geval hier zien we een dure, elektrische fiets zonder registratienummer. We hangen die nu vast rond een boom met een stevig slot waar een telefoonnummer op staat. Wanneer de eigenaar ons contacteert, maken we een afspraak en ontmoeten we elkaar aan zijn of haar fiets.”
Volgende halte is buiten het stadspark. Burgers hebben een melding gemaakt van een bromfiets die een hele tijd voor hun deur heeft gestaan. Op het adres aangekomen, blijkt de bromfiets verdwenen. “Zo, dit dossier kunnen we afsluiten”, zegt gemeenschapswacht Sofie die ons vergezelt. “We moeten nu wel een klein beetje verder rijden op vraag van de politie om te controleren of de eigenaar van een woning het onkruid in zijn goot heeft verwijderd. Veel mensen denken ten onrechte dat het proper houden van de goot voor de deur voor de stadsdiensten is. Ook hier leggen we dat eerst goed uit en geven we de mensen de tijd om dat probleem aan te pakken. Maar als we terugkeren voor een controle en het is niet in orde dan zal een vaststelling volgen.”
We vervolgen onze weg en opeens houdt Lode halt en spreekt een jonge man aan. “Wij weten wat er leeft in de stad”, zegt Sofie. “We kennen de daklozen, de kwetsbare jongeren, we zien ze in het straatbeeld en we spreken hen aan. Als we hen kunnen helpen, doen we dat graag. Zij weten ook dat zij ‘de paarse mannen en vrouwen’ kunnen aanspreken.”
Bellen met Kris
“Of er soms vreemde zaken gebeuren in onze job? Dat valt voor, ja”, bedenkt Lode. “Zo was er een boze burger die mij na een lang pleidooi uitschold voor ‘paars kaalhoofd’. Ja, probeer dan maar eens serieus te blijven (lacht).”
“Of die mevrouw die we op heterdaad betrapten terwijl ze aan het sluikstorten was. Zij beweerde dat zij het niet was en voegde er nog doodleuk aan toe ‘dat het toch erg is wat de mensen durven doen’.”
“Wat we ook vaak horen, is dat mensen ‘direct eens zullen bellen met Kris’ wanneer we hen aanspreken over iets. Ze hebben het nooit over ‘de burgemeester’ maar altijd over ‘Kris’ die blijkbaar hun beste vriend is.”
“We willen de drempelvrees die nog bij sommigen leeft wegwerken”
“Zwerfvuil en sluikstorten zijn inderdaad prioriteiten voor ons, maar ook hondenpoep, honden die aan de leiband moeten lopen en hun baasjes die twee hondenpoepzakjes moeten bij hebben. We treden ook streng op voor mensen die sigarettenpeuken op de grond gooien en wildplassers. Maar met die opmerking dat een menselijke interpretatie altijd zeer belangrijk is. Handhaven is echt de laatste optie.”
Merci chef
We fietsen langs de Botermarkt en Lode kijkt lange tijd naar een parkeerplaats, vermoed ik. “Neen, helemaal niet”, repliceert Lode. “Ik keek naar een man die een hele tijd naar een groepje jonge kindjes keek. Dat kan de papa zijn en perfect normaal zijn. Maar indien dit niet het geval is, probeer ik een extra zekerheid te scheppen voor die kinderen. Ik heb die man met een neutrale blik aangekeken tot hij mij opmerkte en die weet nu dat ik hem zal herkennen in Roeselare.”
We draaien rond de Sint-Michielskerk en Lode gaat opnieuw in de remmen. Hij wijst naar een laad- en loszone waarop een wagen staat geparkeerd, stapt een handelszaak binnen en even later komt de bestuurder buiten. Met een brede glimlach en een welgemeende ‘merci, chef’ verplaatst hij zijn wagen. Ook Lode is tevreden.
Wanneer we aan Cityscoop passeren, remt Lode opnieuw. “Dit laten we nooit passeren”, wijst Lode twee wagens aan die aan twee laadpalen staan maar niet elektrisch opladen. “Zij nemen de plaats in van wagens die misschien dringend moeten laden en dat hier niet kunnen. Die krijgen onvermijdelijk een GAS-boete.”
Wanneer Lode en ik onze fietsen in de garage van de wijkantenne stallen, stel ik me de vraag of dit een van de vele jobs van je leven kan zijn. Absoluut dus want als gemeenschapswacht sta je ten dienste van de mensen in deze stad. En dan heb je nog het geluk dat je altijd door deze mooie stad mag fietsen en over het algemeen vriendelijke mensen tegenkomt. Wanneer het een mooie zomerdag is, heb je nog meer geluk maar zelfs als het regent, haal je veel arbeidsvreugde uit deze job.”
(*) Lode en Sofie zijn fictieve namen. Hun echte namen zijn bij de redactie bekend.
The post Onze Man op stap met de Roeselaarse gemeenschapswachten: “Serieus blijven als ze je ‘paars kaalhoofd’ noemen” is provided by KW.be.
