Op 1 september 2016 won Jens Keukeleire de 12de etappe in de Ronde van Spanje met start in Los Corrales de Buelna en finish in het Baskische Bilbao. Negen jaar na datum is de 36-jarige Bruggeling opnieuw van de partij in de Vuelta, ditmaal als ploegleider bij Alpecin-Deceuninck. Mét opnieuw een ritaankomst in Bilbao. “Voor Basken was het alsof ik de Ronde van Vlaanderen gewonnen had.”
Veertien seizoenen was Jens Keukeleire als renner in het profpeloton terug te vinden, maar inmiddels is de 36-jarige Bruggeling aan zijn tweede zomer als ploegleider bij Alpecin-Deceuninck bezig. En dat verschil voelde hij de voorbije maanden. “Het was druk en het was niet druk”, glimlacht Keukeleire. “Ik was in juli dan wel niet aan de slag in de Tour, met het Development Team trok ik naar een rittenkoers in Polen (Course Cycliste de Solidarnosc et des Champions Olympiques, red.) en de Ronde van Aosta. Daarna volgden de Tour de Wallonie, Clasica San Sebastian en Vuelta met de WorldTour-ploeg. Net als de voorbije 15 jaar was ik dus amper thuis in de zomer, maar het grote verschil was dat ik tussen San Sebastian en Vuelta drie weken écht vakantie kon nemen. Ik moet niet meer op details letten, zoals mijn voeding. Mijn programma wijzigt ook niet meer. Als renner was je altijd afhankelijk van ziekte en blessures bij ploegmaats. Nu kan ik met mijn gezin tenminste deftig plannen. Als ik thuis ben, ben ik thuis.” Na Aosta trok Keukeleire met zijn vrouw Sheena, zoontjes Lou en Bas en een bevriend gezin ook vijf dagen naar Les Deux-Alpes in de Franse Alpen, waar alles in het teken van outdooractiviteiten stond. “De oudste, Lou, is intussen oud genoeg om mee te fietsen”, vertelt hij enthousiast. “Met hem ging ik downhillen. En we zijn naar de passage van de Tour gaan kijken. Ik heb die koers zelf vaak gereden, maar nu heb ik het ook eens vanuit een ander perspectief kunnen volgen.”
Dit interview vindt uiteraard plaats naar aanleiding van jouw ritzege in de Ronde van Spanje op 1 september 2016 in de straten van het Baskische Bilbao, waar de Vuelta deze week opnieuw een finish kent. Hoe vaak ben jij in jouw leven al in Bilbao geweest?
“Al redelijk vaak. (denkt even na) Waarschijnlijk was die etappe in 2016 de enige keer dat ik een finish van een wedstrijd in Bilbao meemaakte, maar ik ben er heel vaak op de luchthaven geweest om de Ronde van Burgos (drie keer, red.) of Clasica San Sebastian (zes keer, red.) te rijden. En ook vorig seizoen, in mijn eerste als ploegleider, ben ik volgens mij door Bilbao gereden, maar vraag me niet wanneer.”
“Elke wedstrijd die ik het voorbije anderhalf jaar heb gedaan, was voor mij de bevestiging dat ik een goeie keuze maakte” – Jens Keukeleire
Welke herinneringen aan 1 september 2016 komen meteen in jou op?
“Dat ik het een van de mooiste momenten uit mijn carrière mag noemen, denk ik, zelfs zonder die ritzege. Die Vuelta was in zijn geheel een onvergetelijke periode. Een deel van de groep renners (bij Orica-BikeExchange, red.) met wie ik toen op pad was, hoor ik nog altijd geregeld. Onze Vuelta was zo succesvol: ritzeges voor Simon Yates, Magnus Cort en mezelf, de derde en zesde plaats in de eindstand voor Esteban Chaves en Yates… Het was ongelofelijk. En voor mij kwam die dag in Burgos alles samen. Mijn vrouw Sheena was erbij, samen met Lou’tje die nog maar enkele weken oud was. Vooraf had ik nooit kunnen denken dat dit kon gebeuren. Al zal ik zeker niet beweren dat die overwinning volledig onverwacht kwam. Ik was aan een erg goeie Vuelta bezig en had de avond ervoor nog uitgebreid gesproken met ploegleider Neil Stephens, die al zijn hele leven in het Baskenland woont. Neil kende die laatste klim uit zijn hoofd en zei dat hij ervan overtuigd was dat ik die Alto del Vivero kon overleven, maar ik moest wel eerst mijn werk voor Chaves en Yates proberen te doen. Ik herinner me zijn precieze woorden niet meer, maar ik heb die etappe alleszins met veel vertrouwen aangevat.”
Hoe is die rit uiteindelijk verlopen?
“Simon Yates vermeed graag de stress van het peloton en wilde niet te veel vechten en energie verspillen in de aanloop naar de Vivero, die we twee keer moesten beklimmen. De eerste keer draaiden we halverwege het peloton op en kon ik er op hangen en wurgen bij blijven. Voor de tweede beklimming zei ik tegen Simon: als ik er wil blijven aanhangen, moet ik helemaal vooraan kunnen beginnen, dus kruip maar in mijn wiel. Ik draaide op een redelijk zuinige manier in de top tien op en heb tijdens de klim goed kunnen pacen. Op de steilere stroken liet ik me er een beetje doorzakken, maar ik had al vlug het gevoel dat het me zou lukken. Ik weet nog goed dat ik tegen mezelf zei: Jens, zo’n kans krijg je niet meer.” (lees verder onder de foto)
In de pelotonsprint met 44 renners stond de rest niet op de foto.
“Ik had geluk dat ik nog enkele ploegmaats bij me had. Simon hield alles samen en Damien Howson deed een lead-out. Omdat er geen snelle mannen meer bij zaten, wist ik dat ik moest aanzetten vanaf het moment dat ik de ruimte kreeg. Ik ging van ver aan en had veel overschot. Ik voelde meteen dat ik ging winnen. Die sprint was de makkelijkste opdracht van de dag, want de hele rit (met 3.000 hoogtemeters, red.) had ik moeten vechten om te kunnen volgen. Op de eerste beklimming van de dag waren de acht beste punchers van die Vuelta al weggereden. Ik was mee met de eerste groep, maar moest daarvoor wel een van de beste 20 minuten-waarden uit mijn carrière trappen.”
Waar plaats je deze overwinning in jouw carrière?
“Het was mijn mooiste zege, door alles wat ik daarnet al zei. Die heel speciale Vuelta met een heel toffe groep. De aanwezigheid van Sheena en Lou. Een rit in een grote ronde. Het is iets waarop ik trots mag zijn.”
Je won drie rittenkoersen (Driedaagse van West-Vlaanderen, 2x Ronde van België), verschillende etappes (Ronde van Oostenrijk, Burgos en Slovenië), Le Samyn en Nokere Koerse. Je werd ook tweede in Gent-Wevelgem, zesde in Parijs-Roubaix, reed elf grote rondes en mocht met de nationale ploeg drie keer naar het WK. Hoe tevreden ben jij eigenlijk met jouw palmares?
“Heel tevreden. Als jeugdrenner droom je er altijd van om prof te worden, maar die droom is lang een droom gebleven. Tot ik als derdejaarsbelofte een grote stap zette en een contract kon tekenen bij Cofidis. Als ik toen enkele seizoenen prof had kunnen blijven, zou ik tevreden geweest zijn. Maar het ging heel goed en al vlug kon ik de stap naar de WorldTour zetten. Voor mij leek dat een soort van eindpunt, maar ik ben altijd blijven doorgroeien tot ik op het punt kwam dat ik aan WK’s mocht deelnemen en bij de betere Belgische renners hoorde. Natuurlijk wil je altijd meer, maar ik herinner me vooral de positieve dingen uit mijn carrière.”
Stel: je mag één wijziging aan jouw palmares doorvoeren. Welke kies je?
“Dan toch die Gent-Wevelgem van 2017 (waarin hij de sprint met twee verloor van Greg Van Avermaet, red.). Toen zat ik er heel dicht bij. Die dag kwam het op details aan. In 2015 sprintte ik in Parijs-Roubaix ook al voor de zege (met zeven, red.), maar toen kwam ik pas net voor de piste aansluiten en was er geen tijd meer voor recuperatie (hij werd zesde, red.). In Wevelgem had ik echt het gevoel dat ik kon winnen, in Roubaix niet.”
Terug naar Bilbao. De woensdagetappe van deze week telde opnieuw twee beklimmingen van de Alto del Vivero. Dat was een leuk weerzien voor jou.
(knikt) “Ik was er sindsdien nooit meer geweest. Het was speciaal. Neen, weemoedig was ik niet. Of mijn collega-ploegleiders en onze renners weten dat ik in Bilbao gewonnen heb? Het is al lang geleden en we zitten met een jonge groep, maar er zullen er wel zijn die het weten. Al hebben we natuurlijk ook geen Spanjaarden in onze groep. Bij EF Education, waar ik de laatste vier jaar van mijn carrière voor reed, hadden we enkele Basken in de ploeg. Die wisten allemaal dat ik in Bilbao had gewonnen. Voor hen was het alsof ik de Ronde van Vlaanderen had gewonnen.” (grijnst)
In oktober 2023 reed je jouw laatste wedstrijd. Hoe heb jij de overstap naar de job van ploegleider verteerd?
“Vooraf was dit iets waarvan ik dacht dat ik het goed zou doen. Of dat effectief zo is, weet ik niet. Het is niet aan mij om dat te zeggen. Maar elke wedstrijd die ik het voorbije anderhalf jaar heb gedaan, was voor mij de bevestiging dat ik een goeie keuze maakte. 2024 was het jaar waarin ik besefte dat ik dit heel graag doe, 2025 is het jaar waarin ik besef dat ik nog veel moet leren. Als renner heb ik heel veel ervaring opgebouwd, maar ploegleider zijn, is nog iets helemaal anders. Je blijft altijd bijleren. Voor mijn eerste koersen als prof zei de ploegleider tegen ons dat we allemaal het roadbook op pagina negen erbij moesten nemen en best eens het profiel doornamen. Nu is alles veel uitgebreider en gedetailleerder: PowerPoint-presentaties, Veloviewer, meetings… Vroeger was je aangewezen op de ervaring van oudere renners of parcoursverkenningen. Nu is dat minder belangrijk. Als je een wedstrijd nu écht wilt kennen, kan je het met de computer doen.”
The post Jens Keukeleire (36) keert nu als ploegleider terug naar ‘zijn’ Bilbao: “Die rit in de Vuelta was mijn mooiste zege” is provided by KW.be.
