Wie in Koekelare actief is in het verenigingsleven of in het woonzorgcentrum komt, ontmoet al snel Gilberte Proot. Sinds haar terugkeer in 1979 zet ze zich met veel enthousiasme in voor anderen en bouwde ze een warm netwerk van waardevolle, hechte contacten op die veel voor de gemeenschap betekenen.
Gilberte is geen mens om stil te zitten. In het woonzorgcentrum maakt ze, samen met haar trouwe golden retriever Nelle, de bewoners blij met haar bezoeken. Daarnaast helpt ze bij De Gezellige Tallore en springt ze regelmatig bij in de gemeenteschool in De Mokker, waar ze de kleuterjuffen een extra handje toesteekt. Ook buiten haar vrijwilligerswerk is ze graag onder de mensen, al vindt ze evenveel voldoening in rustige momenten in gemeentepark De Mote, samen met haar honden Nelle en Ruby.
“Ik ben er eigenlijk ingerold”, vertelt Gilberte. “Vroeger mochten er geen honden meer in het rusthuis en dat misten veel bewoners. De zorgkundigen merkten dat op en belden mij met de vraag of ik met mijn hond Nelle eens wilde langskomen. Natuurlijk zei ik meteen ja. Ondertussen ga ik al jaren maandelijks langs en kennen veel bewoners mij en mijn hond.”
“De voldoening zit in de kleine dingen: een lach, een herkenning, een gesprek. Mensen zien je graag komen en je voelt dat je iets betekent voor hen. Als je nog gezond bent, vind ik dat je je moet inzetten voor anderen. De liefde en dankbaarheid die je terugkrijgt, is onbetaalbaar.”
Hoe zou je jouw band met de gemeente omschrijven?
“Heel sterk. Ik woon sinds 1979 opnieuw in Koekelare, na een korte periode in een andere gemeente. Al snel voelde ik dat Koekelare echt mijn plaats is. Hier ligt mijn hart, hier voel ik me thuis.”
Wat is je mooiste jeugdherinnering aan deze gemeente?
“In mijn schooltijd had ik een vriendin, Marianne, vier jaar jonger dan ik. We hebben ontzettend veel samen gespeeld en konden dansen als geen ander. Paasmaandag was voor ons de hoogdag van het jaar: met de bus naar Diksmuide, samen met haar ouders. Dat was telkens een feest. Ik zie haar nog regelmatig, want ze woont ook in Koekelare.”
En je favoriete plek?
“Het gemeentepark De Mote. Ik kom er tot rust tijdens een wandeling met mijn honden Nelle en Ruby, maak graag een praatje met de vissers, kijk naar spelende kinderen en geniet soms van een drankje in de cafetaria. Het is een plek die alles heeft.”
Welke lokale horecazaak raad je iedereen aan?
“Ik heb geen specifieke favoriete zaak. Het belangrijkste vind ik dat je welkom bent en vriendelijk wordt onthaald.”
En om te shoppen?
“Dat doe ik het liefst in onze eigen gemeente. Zo kunnen onze winkels blijven bestaan en blijft Koekelare aantrekkelijk, ook voor mensen die ons mooie dorp willen ontdekken.”
Wat is er het meest veranderd in de gemeente sinds je hier woont?
“Er is veel vernieuwing gekomen. Het openbaar vervoer is sterk verbeterd: nu kan je elk uur met de bus naar Oostende, wat voor veel inwoners een enorme opluchting betekent. Dat is een hele vooruitgang. Misschien kan er in de toekomst ook werk gemaakt worden van betere en vlottere verbindingen naar Brugge.”
Wat zou je graag anders zien in Koekelare?
“Ik probeer al een tijdje een uitloopweide voor honden te realiseren, maar voorlopig is die er nog niet. In andere gemeenten zie je dat al vaker.”
Als je één ding mag realiseren voor Koekelare, wat zou dat zijn?
“Die uitloopweide! Dat zou zoveel plezier geven aan baasjes en hun dieren. Dan kunnen de honden eens lekker crossen.”
Welke persoon of vereniging verdient volgens jou meer erkenning?
“Het Sociaal Huis. Ze doen enorm veel voor de inwoners van boven de 65 jaar om hen uit hun isolement te halen.”
Wil je hier oud worden?
“Ja, absoluut. Ik hoop nog lang mijn steentje te kunnen bijdragen als vrijwilliger in de gemeente.”
The post Vrijwilligster Gilberte Proot (70) is thuis in Koekelare: “Ik hoop nog lang mijn steentje te kunnen bijdragen” is provided by KW.be.
