Altijd raak, vlijmscherp, maar fair. Zo tackelen onze huisanalisten Henk Vanhee (Club) en Roel Jacobus (Cercle) week na week de meest opvallende voetbalgebeurtenissen van het afgelopen weekend en werpen ze hun blik op hun volgende thuiswedstrijd. Stevig en zuiver op de bal, zoals een uitstekende tackle hoort te zijn.
Café De Zeveraar
Ook al is het clubvoetbal dit weekend al aan een eerste zeer korte adempauze toe, het is zeker geen overbodige luxe om even stil te staan bij de gebeurtenissen van de laatste zes weken. In het laatste weekend van juli, toen velen onder ons nog aan het genieten waren van welverdiende, zonnige dagen met al dan niet exotisch vertier, gingen bij Club de poorten open voor een dolle rit doorheen drie competities die ons tot mei 2026 onafgebroken in de tang zal houden. Het goede nieuws is vooral dat Club op zeer overtuigende en doortastende wijze de poort opengebeukt heeft naar een nieuwe deelname aan het kampioenenbal door na Red Bull Salzburg ook Rangers FC uit Schotland met sprekende cijfers opzij te zetten. Bij sommige fans en waarnemers treden gevoelens van gewenning op, maar dit is helemaal onterecht. Had je 10 jaar terug voorspeld dat Club jaren na elkaar vaste prik zou zijn op het hoogste Europese toneel dan hadden velen van ons je met pek en veren, onder schuddebuikend hoongelach, terug naar je barkruk aan de toog van Café De Zeveraar gestuurd. Ondanks het feit dat Club vorig seizoen één van de strafste elftallen op de mat kon brengen dat ik hier ooit heb mogen aanschouwen waren we geen kampioen geworden waardoor de voorrondes in de zomer bittere ernst werden. Met een verbluffende focus heeft Club dit onder moeilijke omstandigheden toch maar weer klaargespeeld. Het is een nieuwe pluim op de hoed van Club Brugge als bedrijf, als raderwerk, als geoliede machine.
“Bij sommige fans en waarnemers treden gevoelens van gewenning op, maar dit is helemaal onterecht”
De werkweigeraar
De omstandigheden waarin onze clubs met enige ambitie in het algemeen in deze periode moeten werken worden trouwens steeds meer verstikkend. Ieder nieuw seizoen wordt de Europese hiërarchie duidelijker dan ooit. Eén enkel cijfer om dit te illustreren: de Engelse Premier League spendeerde afgelopen maanden 3,5 miljard euro (u leest het goed) aan inkomende transfers, dat is evenveel als de Spaanse, Italiaanse, Franse en Duitse competities samen. Bovendien pompen de Turkse topclubs op hun eigen, geheel creatieve wijze, samen met de steenrijke Saudi Pro League dagen na het sluiten van de Europese markt nog eens tientallen miljoenen in het voetbal. Clubs met een opleidingsplan voor jonge voetballers zoals blauw-zwart tasten dus in het duister hoe hun kern er na deze waanzinnige periode zal uitzien. Onder invloed van de glimmende cijfertjes in het contract maken we ook meer en meer kennis met de voetbalstaker en de werkweigeraar. Spelers zijn zich bewust van hun macht en zetten via hun omkadering druk op de clubs in kleinere transitcompetities om hun droomtransfer af te dwingen. Sommige van die jongens moeten natuurlijk in een korte periode hun financiële veiligheid bijeen voetballen en ook het Europees wetgevend kader geeft hen geen ongelijk, want het transfersysteem hangt in principe met haken en ogen aan elkaar. Maar waar precies past de clubliefde nog in dit verhaal? Als je even afstand neemt, merk je dat de romantiek daaromtrent eigenlijk ver te zoeken is. Op een onbewaakt moment word je al eens onterecht als een ‘boomer’ gebrandmerkt als je er mijmerend een opmerking over durft maken.
Alle hens aan dek
Ondertussen stellen we ook weer vast dat de kwaaltjes van de vorige seizoenen niet verdwenen zijn. Het nieuwe avontuur tegen kleppers als Barcelona, Arsenal en andere Bayerns in de Champions League zal ook nu weer punten kosten in de reguliere competitie. Het was en is nog steeds alle hens aan dek om de meerwaardespelers aan boord te houden om zodoende zonder al te veel kwaliteitsverlies te kunnen roteren doorheen het seizoen. Het ziet er zelfs zowaar naar uit dat we dit met zowel Onyedika als Ordoñez zullen kunnen doen. Als er geen steenrijke oliesjeik of een door zotte ambitie gedreven Turkse voetbalvoorzitter in extremis roet in het eten komt gooien. Want al houdt Club zich strikt aan het vooropgestelde financieel plaatje, er zijn natuurlijk ook grenzen aan wat je zomaar links kan laten liggen, qua budget voor de toekomst.
The post Tackle: “Het transfersysteem hangt met haken en ogen aan elkaar” is provided by KW.be.
