Karl Vannieuwkerke schrijft elke week een brief. Deze keer richt hij zich tot Walter Godefroot, de legendarische wielrenner/ploegleider die afgelopen maandag op 82-jarige leeftijd overleden is. Reacties zijn welkom op [email protected].
Beste Walter,
Deze week heb je je laatste sprint gereden, de eindspurt van een leven. Niet op de kasseien van de Vlaamse Ardennen of Le Nord. Niet in een Tourpeloton, maar thuis in de stilte van een kamer waar je lichaam de strijd tegen een slepende ziekte verloor. Omringd door je dierbaren. Je vrouw en je zonen Patrick, Peter en Christophe. Tweeëntachtig was je. Klinkt als een gezegende leeftijd. En toch is het een ouderdom waarop verhalen en anekdotes normaal nog niet zijn uitverteld. Zeker niet in jouw geval. Maar de laatste jaren zijn jammer genoeg een calvarietocht geworden. Parkinson en kanker. Je wenst het niemand toe. En zeker een aimabele vent als jij niet.
De laatste demarrage is je te machtig geworden. Niet dat je nog iets moest bewijzen, integendeel. Jij had al lang je plaats in het pantheon van de koers verzekerd. Tien ritzeges in de Tour, de groene trui in 1970, twee keer de Ronde, Parijs-Roubaix, Luik-Bastenaken-Luik, olympisch brons in Tokio in 1964… en die eerste aankomst van een Tourrit op de Champs-Elysées in 1975. Alsof je toen wist dat daar een afspraak met de geschiedenis lag.
Vriendelijkheid was misschien wel je grootste kwaliteit
Je Tourverhaal is wel uniek. Je reed je eerste Ronde van Frankrijk in 1967. Op de tweede dag schoot je al raak. Op een atletiekpiste in Saint-Malo werd Nederlands kampioen Gerben Karstens als winnaar uitgeroepen, maar twee verschillende lijnen hadden voor verwarring gezorgd. De aankomststreep van de Tourrit lag nog voor de aankomststreep van de 100 meterbanen op de atletiekpiste. Jij won en niet de clown van het peloton die overigens ook een geweldige coureur was. Acht jaar later, in 1975, zou je je tiende en laatste Touretappe winnen. Op de mooiste boulevard ter wereld. Jean Nelissen dacht op de Nederlandse televisie, na ongetwijfeld een paar neuten, dat Gerben Karstens – ja, weer hij – die etappe won, maar je klopte hem met meer dan een fietslengte. Twee keer Godefroot op één en Karstens op twee. De cirkel was rond op die julidag in Parijs. Tien etappezeges in de grootste wielerwedstrijd ter wereld én de groene trui. Je erelijst in de Tour is exact dezelfde als die van Wout van Aert op dit moment. Van Aert pakte zijn tiende op… de Champs Elysées. Exact. Wielerwetten zijn er om te respecteren.
Beste Walter, ik had de eer en het genoegen je een tiental keer te ontmoeten en iedere keer bleek dat je een respectvolle en dankbare man was. Je was een harde, maar geen ruwe bolster. Integendeel. Achter die sterke benen zat een zachte en emotionele man. Maar je was ook slim en berekend. En liefhebbend en graag gezien. Je wist hoe je met mensen moest omgaan. Of het nu ploegmaats, concurrenten of supporters waren. Vriendelijkheid was misschien wel je grootste kwaliteit. En die kwam je van pas toen je je in de fietsenbranche ging manifesteren. Fietsen Godefroot is een begrip in Gent en ver daarbuiten. Een referentiezaak in Deurle die is uitgegroeid tot een wielertempel. En dat is niet alleen jouw verdienste, maar ook die van je zonen Peter en Christophe die het levenswerk voltooiden en onderhouden. Trots op hun vader en de zaak.
Je was een kampioen die kracht, snelheid, klasse en verstand tot een explosieve cocktail wist te shaken
Je was een slimme renner, Walter. Iemand die koers kon lezen als geen ander. Een kampioen die kracht, snelheid, klasse en verstand tot een explosieve cocktail wist te shaken. Een blinde beuker werd je pas toen er geen andere opties meer waren. Je was veeleer veldheer en strateeg. En dat zou je ook na je carrière worden toen je in de volgwagen kroop bij IJsboerke, Lotto, Caprisonne en Weinmann. En toen je aan het hoofd kwam te staan van Telekom. Daar regeerde je meer dan tien jaar in een van de minst mooie periodes van de wielersport.
Aan alles komt een einde. Je familie, vrienden en de wielerwereld worden verplicht om een grote meneer los te laten. De erfenis blijft. Je naam staat gebeiteld naast de groten van het wielrennen. En wie vandaag of morgen over jou begint, zal altijd met een glimlach eindigen.
Rust zacht, Walter.
Veel groeten,
The post Karl Vannieuwkerke schrijft een brief naar Walter Godefroot: “Je naam staat gebeiteld naast de groten van het wielrennen” is provided by KW.be.
