Vanuit Luik naar Parijs en terug. Zelfs met de auto zou het lastig zijn, maar Olivier (49) en Tom (40) deden het in amper drie dagen met de fiets. Ze namen deel aan een ultraracewedstrijd en behaalden er zelfs de overwinning bij de duo’s. “We waren verrassend genoeg nog fris op het einde.”
Olivier Wychuyse (49) uit Harelbeke en Tom Vanden Broucke (40) uit Kortrijk moeten wat lachen om het interviewverzoek. Een artikel? Waarom? Het toont hun relativeringsvermogen. Echter, hun prestatie is voor veel gewone stervelingen bovenaards. Het duo nam deel aan de ultrarace Luik-Parijs-Luik.
In lang vervlogen tijd was dat een geplande marathonrace, een helletocht waar randonneurs zich in het zweet zwoegden op hun stalen ros én waarvoor Luik-Bastenaken-Luik een trainingsritje was. Dat afzien was de inspiratie voor de organisatie van deze ‘nieuwe’ ultrarace. Het concept is eenvoudig: Vanuit Luik naar Parijs en terug in een zelf uitgestippelde route, maar wel met zes opgelegde sectoren – Dinant, Chimay, Laon, Meaux, Reims en Orval.
Voor Olivier en Tom betekende dat uiteindelijk een tocht van 1.180 kilometer met 13.000 hoogtemeters en dat in amper drie dagen – waarin ook het slapen en de lunchpauzes in vervat zitten. Straf én het leverde het duo ook de overwinning op. “We hadden eigenlijk niet genoeg getraind. Een keer een tocht van 300 kilometer en twee keer iets meer dan 200, dat was te weinig”, weet Olivier.
In het wiel
Tom lacht wat groen. “Op momenten kon ik niet goed volgen en dat is echt lastig als je moet vechten om het wiel te volgen. Vermoeidheid en pijntjes zorgen ervoor dat je toch wat bang wordt voor wanneer je weer opstaat”, zegt hij. Olivier beaamt het. “Ik had op een gegeven moment krampen, maar ik heb erdoor gereden. Als je weet wat je fysieke kracht is, komt het wel goed.”
En zo triomfeerden ze in de duocompetitie. “Misschien door onze tactiek, want wij besloten de eerste nacht niet te slapen en gewoon 25 uur door te rijden. Ons doel was om zaterdagavond te arriveren. Onze planning klopte, want we konden zelfs op restaurant gaan tijdens de race. We hadden geen ambitie behalve uitrijden. Tot dan misschien die laatste dag. Als je dan ziet dat je voorop ligt, ga je er wel voor.”
Ervaring
Niet dat ze geen ervaring hadden. Tom reed vorig jaar de Race around Rwanda, Olivier had dan weer al eens aan de start gestaan bij de North Cape 4.000. Daar haalde hij echter de finish niet. “Ik was aan het kijken op mijn gps en botste zo op een paaltje. Daarbij liep ik een hersenbloeding op. Na mijn ongeval wilde ik sowieso nog eens de uitdaging aangaan, maar dat mocht van mijn vrouw niet alleen”, vertelt Olivier.
En zo trok hij met Tom op avontuur. Ze kennen elkaar van bij fietsclub Terdewiel, waar ook ultrarijder Kristof Allegaert lid van is. “Toch een beetje onze inspiratie”, vertellen ze. “In onze club geldt bovendien dat snelheid niet van tel is. Een mooi parcours is veel belangrijker dan hoe snel je het aflegt.”
Dat credo kwam dan ook terug in hun ultrarace. “We namen dan ook vooral deel om te genieten. Het uitzicht was belangrijker dan de cijfertjes”, zegt Tom. Het zorgde alvast voor een onvergetelijke rit. “Die nachtrit bijvoorbeeld: we zagen wasbeertjes en springende hertjes. En dan die zonsopgang, dat is uniek. Met de kathedralen en abdijen, de champagnestreek, Montmartre, alles was eigenlijk mooi. Alleen al daarom raad ik iedereen aan om er eens aan deel te nemen.” (JDW)
The post 1.180 kilometer in 74 uur inclusief slapen, Olivier en Tom winnen ultrawedstrijd Luik-Parijs-Luik: “Eigenlijk deden we vooral mee om te genieten” is provided by KW.be.
