Met haar scherpe tong, zelfkennis en indringende blik is Anastasya Chernook (31) dé kandidaat om in de gaten te houden in de nieuwe reeks van De Verraders bij VTM. Na enkele korte passages en haar deelname aan De Slimste Mens lijkt de selfmade onderneemster klaar voor het grotere televisiewerk. Een openhartig gesprek over haar deelname, de balans tussen kwetsbaarheid en weerbaarheid, en haar ambities als kunstenaar en schrijfster.
“Drama in drie bedrijven”, leest Anastasya op de cover van Agatha Christie. “Klinkt een beetje als een gewone dag in mijn leven.” (lacht) We nemen foto’s in haar bureau, tussen lege schilderdoeken en een restje was, terwijl ze vertelt over het intrigerend boek dat ze leest over Jim Morrison. Anastasya is op zijn zachtst gezegd een geweldig interessante en no-nonsense vrouw. Dit najaar duikt ze op in De Verraders en zal ze ook te zien zijn – met haar man overigens – in Andy en de Baksteen Belgen (VTM) en Kijken en Kijken Kijken (Play4), waar ze respectievelijk hun mening geven over bouwen en televisiefragmenten van weleer. Alsof dat nog niet genoeg is, wordt ze ook jurylid in het nieuwe seizoen van De Slimste Mens ter Wereld (Play4), waar ze vorig jaar aan deelnam.
Voor wie de afgelopen twee jaar onder een steen heeft geleefd: Anastasya is afkomstig uit Kirgizië, op haar zesde naar Aartrijke (Zedelgem) verhuisd en bouwde de afgelopen jaren een carrière uit als model, blogster en influencer. Vandaag woont ze in de Wingense deelgemeente Zwevezele. Met haar eigen podcast School of Confidence en passages in televisieprogramma’s als De Slimste Mens ter Wereld maakte ze al snel furore als mediapersoonlijkheid, en vooral omdat ze het hart op de tong heeft. Vorig jaar schreef ze haar eigen biografie, waarin ze vertelde over haar jeugd waar pestgedrag en armoede nooit veraf waren. Komende maandag wordt ze 32 jaar, maar ze heeft al meer levenservaring dan veel mensen die dubbel zo oud zijn.
Je neemt zelden een blad voor je mond, dan lijkt me een passage in De Verraders – waar je strategisch moet spelen – niet zo eenvoudig.
“Ik zag het vooral als iets cools, een once in a lifetime kans om dat spel te spelen. Mijn sterkte is dat ik weet dat het een spel is. Bovendien worden we psychologisch begeleid en komen we niks te kort. Het is niet alsof we ergens zonder eten op een eiland gedropt worden.”
Getwijfeld om mee te doen?
“Nee. Ik vond het vooral jammer voor mijn man, want meedoen is zijn grote droom. (grijnst) Hij kan heel strategisch zijn als we pakweg Monopoly spelen. Of ik tegen mijn verlies kan? Ja, maar het gebeurt gewoon niet vaak, haha.”
Heb je het onderschat?
“Sowieso. Het lag een stuk buiten mijn comfortzone. Je wordt er ook echt in gesmeten. Je denkt dat het gaat beginnen, maar eigenlijk is het al bezig. Het psychologisch spel loopt door, van ’s morgens tot ‘s avonds en je zit vaak ook geïsoleerd. Op den duur wordt je er zo in gezogen dat je er helemaal in opgaat, waardoor je het gewone leven thuis vergeet.”
Hoe was het na afloop?
“Vraag maar aan mijn man. Ik kon het heel moeilijk loslaten. Ik ben niet strategisch ingesteld, omdat ik veel vertrouwen heb in mijn onderscheidingsvermogen op het moment zelf. Wat voor mij moeilijk is, is allianties smeden of achter iemands rug bezig zijn. Ik zat er dan weer niet mee in om de confrontatie aan te gaan. Maar niet iedereen kan daar goed mee om of heeft een ander emotioneel draagvlak. Dat heb ik wel geleerd over mezelf en anderen.”
Bekende Vlamingen die meedoen, hebben vaak al een pak meer televisie-ervaring en beseffen al snel dat er een camera aanwezig is. Hoe ging jij daar mee om?
“Ik was daar nooit mee bezig. Ik heb niets weg te steken. Als pakweg Geert en Maria daar commentaar op hebben straks, denk ik: ga jij eens naar dat kasteel. Als je denkt dat je het beter kan, doe het gerust zelf. Nog eens: ik zag het vooral als een heel unieke kans. (denkt na) Ik wil niet weer dat verhaal oprakelen van die sociale vernedering en opgroeien in armoede, maar het heeft wel gezorgd voor een zeker je m’en foutisme. Het is groot genoeg, maar het is niet alsof de evenaar door mijn gat loopt.” (lacht)
Commentaar lijkt heel gemakkelijk van je af te glijden. Is dat in zekere zin geen defensiemechanisme?
“Nee. Ik denk dat het iets is dat je op den duur belichaamt, dat je zaken weet op een intuïtief en intellectueel niveau. Door mijn verleden hecht ik minder belang aan bevestiging van buitenaf.”
In de media zo vasthouden aan authenticiteit, is dat niet tegenstrijdig?
“Het is een beetje als de high school op hoog niveau, waar iedereen een mening heeft. Weet je, iedereen kan een criticus zijn, maar niet iedereen heeft het in zich een kunstenaar te zijn.”
Waar liggen je ambities? Wil je prom queen van die ‘high school’ zijn?
“Dat kan me weinig schelen. Ik vind mezelf geweldig genoeg. Ik kan ook kritisch naar mezelf kijken. Maar ik vind het belangrijker dat ik kan aftoetsen of iets goed is bij de mensen die mij écht kennen. Als je de hele wereld en hun mening gaat binnenlaten… En weet je, het is een spel, hé. Kijk maar naar het nieuws. Er zijn belangrijkere zaken om je druk over te maken dan verraders zoeken in een kasteel.”
Heb je geen schrik dat je alles zo plat-relativeert?
“Ja, misschien wel. Je wil altijd ergens naartoe – ik wil graag meer tijd om te schrijven en kunst te maken – maar ik vind het ook belangrijk om content te zijn met wat je hebt. Ik ben de eerste vrouw in al die generaties die de kans heeft om carrière te maken. Het is niet zo dat mijn oma niet getalenteerd was, integendeel. Ze was heel intelligent, werkte aan de unief waar ze onder andere wetenschappelijk onderzoek deed naar de invloed van radioactieve mijnen op het menselijk brein en moest zoveel opofferen… Ik ben de eerste vrouw met de vrijheid om iets te doen, naast mijn gezin, van mijn zoon opvoeden tot het huishouden runnen. Ik wil niet klinken als een cliché, maar moet ik als vrouw nog meer? Nee, laat mij eens op mijn gemak doen. Ik heb niets te bewijzen of te verantwoorden. Wat kunnen ze doen? Mij uitschijten of mijn werk bagatelliseren, ja, maar het is ook niet zo dat ik gestenigd dreig te worden, hé.”
Veel mensen pikken pas laat dat soort levenswijsheden op.
“Ik benader het leven uit dankbaarheid, zelfrelativering en humor. Ik vind het belangrijk om over sommige zaken te praten, zoals mijn persoonlijke beproevingen. Ik wil daar niet mijn hele persoonlijkheid van maken, maar het heeft me in zekere zin wel beter gemaakt. Als mensen iets oppikken, is het hopelijk dat ze zichzelf niet altijd moeten zien als slachtoffer.”
Een tijdje geleden deelde je op sociale media dat je vader gestorven was, maar schreef je ook een pittige tekst waarmee je aangeeft er niet over uit te weiden, omdat je zelf wil bepalen wat wél naar buiten komt, zoals je huwelijk in Las Vegas dit voorjaar.
“Ik doe het ook om mijn mamaatje te beschermen. Het probleem met media is dat je niet alles kan nuanceren of uitleggen. Ik wil het zelf kunnen afbakenen. Mensen vinden het leuk als je lief en toegankelijk bent, maar ze hebben er soms moeite mee als je haar op de tanden hebt. Als mensen zeggen dat ze geïntimideerd zijn, denk ik: houden zo. (lacht) Soms denken mensen ook dat ze je kennen omdat ze je volgen of een mopje zagen maken op tv. Ik krijg soms veel verhalen binnen, maar ik heb niet altijd die emotionele draagkracht om daarmee bezig te zijn.”
Je gaf straks aan meer te willen schrijven of kunst te maken. Hoe zie je dat?
“Een roman, poëzie-album… Ik ben gestart als ondernemer en had ook lang een marketingbureau. Hoewel dat creatief is, is het ver weg van een leven als kunstenaar, wat ik in essentie denk te zijn. Met de dood van mijn papa in het achterhoofd, wil ik niet ‘Anastasya van De Slimste Mens’ zijn, maar toch een zekere tastbare erfenis nalaten.”
Maar iets zegt me dat de tijd ontbreekt…
(knikt) “Elizabeth Gilbert, die Eat Pray Love schreef, zei ooit dat schrijven als een affaire is. Je hebt er geen tijd voor, maar als je er eentje hebt, máák je er tijd voor. Ik moet daar gewoon eens werk van maken. Alleen heb ik geen management en doe ik echt alles zelf.”
Je doet veel commerciële dingen, heb je dan geen schrik dat je niet serieus genomen zult worden?
“Ja. Ik voel me soms Sisyphus die de grote bol naar boven duwt in de absurditeit van het leven, maar alweer: dat is een luxeprobleem.”
Word je nog met vooroordelen geconfronteerd, want én knap én een eigen mening…
“Soms krijg ik reacties van mensen die zeggen dat ze mij onderschat hebben. ‘Je kan echt wel iets’. Dan denk ik: fijn dat je die persoonlijke groei doormaakt door dat te beseffen, maar daar heb ik niets mee te zien.”
Was je al ontgoocheld in mensen?
“Ik ben niet zo bijgelovig, maar ooit zei zo’n madam soleil tegen mij: ‘jij bent teleurgesteld in de medemens geboren’ en ik dacht: ja, dat is het. Dat is ook mijn adagium in het leven: er zijn geen verwachtingen. Ik zie het glas niet halfleeg of halfvol, maar ik ben blij dat ik een glas heb tout court. Als er ook nog iets in zit, des te beter!”
Hoe zie je jezelf binnen tien jaar?
“Boven de grond. (lacht) De lat ligt niet hoog. Het is heel cliché, maar ik heb geen zotte doelen. Ik wil blijven doen wat ik graag doe, mezelf kunnen zijn en me begrepen voelen. Ik vind het al een godsgeschenk dat ik niet in een 9-tot-5-job onder een TL-lamp moet luisteren naar een Karen die aan de koffiemachine de laatste roddels uit mijn gat probeert te trekken.”
Opvallend is dat je de lat laag legt voor iedereen, maar niet zozeer voor jezelf.
“Ja, omdat ik vind dat we in deze tijden van zelfzorg ook niet mogen slabakken. Ik las onlangs een artikel dat de festivaltickets democratischer moeten zijn. Dan denk ik: ga ervoor werken. Ik ben wel hard en streng, maar kan ook relativeren. Ik moet ook niet om vier uur opstaan om met mijn fiets naar de champignonfabriek te trekken, zoals mijn moeder deed.”
Je wordt vaak in het hokje gestopt van rolmodel. Hoe kijk je daar zelf naar?
“Ik vind dat een grote verantwoordelijkheid. We moeten vrouwen dat onderscheidingsvermogen aanleren. Iemand blindelings volgen, is nooit goed. Wat ik zeg, is misschien goed voor de ene, maar niet voor de ander.”
Je bent iemand met wie je alle richtingen uit kan. Een godsgeschenk voor programmamakers. Met andere woorden: wanneer kunnen we een eigen programma verwachten?
“Dat is allemaal in the works. (lacht) Nee, ik kan niets meer zeggen, maar het komt vooral vanuit het idee hoe ik herinnerd wil worden. Zeker door zo onverwacht geconfronteerd te worden met de dood, leeft nog meer het idee dat ik iets wil achterlaten dat een positieve impact heeft.”
De Verraders, vanaf 14 september bij VTM.
The post Anastasya Chernook is dit najaar niet van het scherm weg te branden: “Mensen zeggen me soms ze mij onderschat hebben” is provided by KW.be.
