Over een blitzcarrière gesproken. Twee jaar geleden vertrokken ze met een rugzak, hun leraarsdiploma en wat spaarcenten naar Cambodja. Vandaag staan Dries Deconynck (26) en Kiani Vereycken (25) er aan het hoofd van een scholengroep met drie campussen en 200 leerlingen onder de vleugels. “Waar we de motivatie vinden? We doen het voor de kindjes. Ze verdienen het.”
Dries is van Tielt, Kiani van Hemiksem. De twee leerden elkaar kennen op Erasmus en volgden allebei een lerarenopleiding. Pas afgestudeerd stond het koppel begin 2022 voor het eerst voor de klas in Cambodja. Dat deden ze als vrijwilligers bij Outreach, een internationale ngo die gratis onderwijs biedt voor kansarme kinderen en jongeren. Twee maanden later was hun geld op en keerden ze terug naar België. “We hebben in België ook even lesgegeven, maar allebei misten we Cambodja”, vertelt Kiani. “We zijn ons hart verloren aan dat land, dat ook wel ‘the kingdom of smiles’ genoemd wordt. We zijn weer het vliegtuig opgesprongen en gingen aan de slag in een lagere school in de regio Phnom Kulen, in Popel Village, een afgelegen bergdorp in het noorden van het land.”
Geen autowegen
Dat ‘afgelegen’ is nog zacht uitgedrukt. Autowegen naar Kulen zijn er niet. Niet voor niets liet het Vietnamese leger het gebied in 1978 links liggen. Om bij de school op Kulen Mountain te raken, moeten de twee jonge leerkrachten twee uur lang dwars door de jungle rijden op motorfietsen. Daar trokken ze grote ogen. “Alles was anders. Leerdoelen of lesplannen? Die waren er niet. Er werd met stokoude, achterhaalde boeken gewerkt, waarin bijvoorbeeld nog te lezen stond dat meisjes niet alleen buiten mogen komen. Maar de kinderen daar waren zo enthousiast. Allemaal willen ze heel hard bijleren. De kans op een beter leven grijpen ze met beide handen. Via de lessen daar kwamen we in contact met de oprichters van het Outreach-programma en toen we hen uitlegden wat er volgens ons beter kon en hoe het anders aangepakt kon worden, luisterden ze. Zo probeerden we gaandeweg voor verbetering te zorgen.”
Vertrouwen
Met resultaat. De stichters van de ngo, die zelf niet in Cambodja wonen, kregen duidelijk vertrouwen in de twee jongeren. “In april 2024 zijn ze op bezoek gekomen en vroegen ze ons of we de directeurs wilden worden van de Cambodjaanse tak van de ngo. We hebben geen seconde geaarzeld”, gaat Dries verder. “Want we voelen allebei dat we hier echt een verschil kunnen maken. Naast de lagere school in Kulen hebben we in de stad Siem Reap – waar we ook wonen – ook een middelbaar internaat met honderd bedden en een ondersteuningscentrum voor universitaire studenten onder de vleugels, samen goed voor twaalf medewerkers en zowat 200 leerlingen.”
Geen lesgeven
Zelf geven Dries en Kiani geen les meer. Vanuit Siem Reap regelen ze het papierwerk, schrijven ze leerplandoelstellingen, werven ze fondsen, nemen ze nieuwe leerkrachten aan, waken ze over de kwaliteit en houden ze contact met de oprichters van de ngo. Een keer per week gaan ze op bezoek in het schooltje in Kulen. “We hebben het volste vertrouwen in onze leerkrachten. De meeste hebben we zelf aangenomen en opgeleid. Al is het wel een pittig anderhalf jaar geweest. Met vallen en opstaan hebben we aan dit verhaal gebouwd. Zo is het cultuurverschil tussen Vlaanderen en Cambodja best groot.”
Oude mannen
Het land heeft een hiërarchische cultuur, waarbij oudere mannen het voor het zeggen hebben. “Jongeren dienen volgzaam te zwijgen. Feedback geven, iets dat in Vlaanderen perfect normaal is, gebeurt niet. Toen we van start gingen met gesprekken met de leerkrachten, aanzag men dat als felle, negatieve kritiek. Daar hebben we langzaam leren mee omgaan. Op dat vlak verdient onze lokale tolk – onze representative – een grote pluim. Wij leggen uit wat we willen bereiken in het Engels, en zij ‘vercambodjaanst’ onze wensen.”
‘Wilde Oosten’
De twee leerden inmiddels ook de nogal losse Cambodjaanse administratie kennen. “Regels zijn er eigenlijk amper, al werden we wel vaak van het kastje naar de muur gestuurd. Het systeem is corrupt en iedereen die iets denkt te betekenen zet graag stempels op papieren. Hoe meer geld je op tafel legt, hoe sneller iets geregeld wordt. Van een structuur is nauwelijks sprake. Soms voelt het hier een beetje als het ‘Wilde Oosten’. Al is dat eigen aan een ontwikkelingsland.”
Het programma werpt volgens Dries en Kiani inmiddels wel vruchten af. “De ngo bestaat nu tien jaar. We hebben Cambodjaanse kinderen uit afgezonderde regio’s kansen kunnen bieden. Via onze programma’s studeren er nu mensen af als dokters, leerkrachten en computerspecialisten. En daar zijn we trots op. Al is er nog werk aan de winkel, want slechts drie procent van de Cambodjanen heeft een bachelordiploma.”
Toekomst
Rest de vraag wat de toekomstplannen zijn. “In oktober trouwen we in België”, aldus nog Dries. “Daarna keren we terug naar Cambodja. Nog zeker een paar jaar blijven we hier. Eigenlijk willen we hier een soort werkkader bouwen, om dan na verloop van tijd, als alles goed draait, de fakkel door te geven aan de Cambodjanen zelf. En idealiter kunnen we ons programma dan als het ware copy-pasten en elders implementeren, om nog meer kinderen te kunnen helpen.” (SV)
The post Dries (26) en Kiani (25) trokken in 2022 naar Cambodja met een rugzak en een lerarendiploma: vandaag zijn ze er directeurs van een scholengroep is provided by KW.be.
