Lieven Mathys schrijft over zijn leven in Tielt.
Je mag nooit het kind in je verliezen, is één van de meest wijze woorden die me ooit ingefluisterd werden. Dus koester ik die soms kinderlijke blik op de wereld. Zelfs nu nog. Tegen beter weten in.
Zoals die keer dat ik even mijn oor te luister legde bij het Agentschap Wegen en Verkeer (AWV voor de liefhebbers van letterwoordjes, mlt). Ik dacht zo, nu we toch de Ruiseleedsesteenweg – aka de N37 – onder handen nemen om het verkeer aan de McDonald’s met afslag- en invoegstroken en een fietsoversteek superveilig te maken, kunnen we misschien meteen “in één ruzie door” wat kruiwagens beton of asfalt wat kilometers verder storten.
Geen sluikstort, wel héél gericht in die enorme sleuven her en der in de grasberm. Je kent ze wel, van die meterslange putten die in het gras getrokken zijn en die voor – bij mij althans – koude rillingen zorgen. Check maar Google Maps, je ziet ze al vanop tientallen meters hoogte opduiken.
Je ziet ze zelfs op de satelliet van Google Maps
Je zal er maar in raken bij een of ander maneuver. Niet denkbeeldig, want als er plots een ambulance met zwaailichten op je afkomt, waar moet je heen? Juist, de berm in. Dus waarom blijven die gevaarlijke putten onaangeroerd?
Wel, “AWV heeft momenteel geen herstellingswerken gepland voor de beschadigde bermen langs de N37. Gezien de krappe budgettaire ruimte moeten we momenteel andere prioriteiten stellen”, luidt het.
Zoals aan de McDonald’s dus. Leuk detail: de herinrichting daar kost ons, de belastingbetaler, niets. “De kosten zijn volledig voor de projectontwikkelaar.”
The post In één ruzie door likdamezeggn is provided by KW.be.
