Hij mag dan al meer dan twintig jaar overleden zijn, Briek Schotte blijft tot de verbeelding spreken. Komende zondag wordt in Moorslede een reus ingehuldigd die de tweede wereldtitel van de Flandrien der Flandriens moet herdenken. “Een prachtig eerbetoon”, vindt ook zijn zoon Johan.
20 augustus 1950. Op de Markt van Moorslede troepen veertig coureurs samen om aan het wereldkampioenschap wielrennen op de weg deel te nemen. 284 kilometer en enkele stevige kuitenbijters later doemt er aan de meet één renner op: Briek Schotte. De West-Vlaming mag twee jaar na zijn eerste WK-triomf opnieuw de regenboogtrui aantrekken. Een prestatie die de aura van de – toen al – levende legende nog wat harder doet fonkelen.
De iconische overwinning van Schotte wordt een driekwart eeuw later uitgebreid herdacht. Met een tentoonstelling in de lokale bibliotheek van Moorslede, maar vooral komende zondag met de inhuldiging van de Briek Schotte-reus. “Prachtig, toch?”, glimlachen Johan Schotte (63), de enige zoon van Briek, en zijn vrouw Gilberte Lecoutere. “Dit bewijst dat heel veel mensen mijn vader nog diep in hun hart dragen.”
Opgegroeid in de koers
Johan trok in 1983 naar de Verenigde Staten, waar hij een Master of Business Administration en een doctoraat behaalde. Hij bleef er lange tijd wonen en werken, maar mag nu al even de Verenigde Arabische Emiraten zijn thuis noemen, met een Europese pied-à-terre in Zwitserland. “Maar ik blijf Belg – en vooral West-Vlaming”, knipoogt hij wanneer we hem videobellen. “Ik praat nog goed (West-)Vlaams, schrijven ben ik verleerd. De tand des tijds, zeker?”
Maar terug over naar vader Briek. Zijn actieve wielercarrière heeft Johan niet meegemaakt, zijn minstens even legendarische jaren als ploegleider des te meer. “Bij de Flandriaploeg groeide mijn vader uit tot een succesvol sportdirecteur. En ik trok vaak met hem mee naar wedstrijden. In mijn jeugdjaren heb ik zo acht keer de Tour de France van dichtbij meegemaakt, net als heel wat klassiekers. Ik ben opgegroeid in de koers en ging er aanvankelijk ook aan de slag. Bij Flandria ben ik nog mecanicien en zelfs even adjunct-sportdirecteur geweest.”
“Zijn uitspraak ‘koersen, dat is zere rien’ typeert hem helemaal, er niet te veel franjes om winden en gewoon doen”
Zelf een koerscarrière uitbouwen, was niet aan de orde. “Ik was acht of negen jaar oud toen er een aandoening aan mijn hart en longen werd vastgesteld. Ik was afgeschreven voor (top)sport voor ik er goed en wel aan begonnen was.” Ook Briek leed aan astma en chronische bronchitis. “Maar hij was hors catégorie. Ik hoor hem nog zeggen dat hij eerst 150 kilometer moest fietsen voor hij zijn échte adem vond. En dan kon hij blíjven gaan.” (Lees verder onder de foto)
Johan omschrijft zijn vader als een uniek man. “Hij was uiteraard een begenadigd renner en ploegleider, maar ik herinner hem vooral als een zeer goede vader. Hij was rechtlijnig en deed ook wat hij zei. Thuis een streng, maar rechtvaardig man. Iemand die ook zeer veel belang hechtte aan zijn geloof, maar vooral op zijn gezond boerenverstand terugviel. Zijn uitspraak koersen, dat is zere rien typeert hem helemaal. Er niet te veel franjes om winden: gewoon doen.”
Een echte doorbijter
Die instelling leverde hem ook de bijnaam De laatste der Flandriens op. “Hij was een echte doorbijter. Opgeven kende hij niet. Mochten we allemaal een beetje Briek Schotte in ons leven aan de dag leggen, de wereld zou er een pak mooier uitzien. Doorbijten, je normen en waarden naleven en een voorbeeld zijn voor anderen: zo zal ik mijn vader altijd herinneren.”
“Dankzij zijn onverzettelijke karakter is mijn vader nagenoeg onsterfelijk”
En met Johan heel veel mensen. “Dankzij zijn onverzettelijke karakter is mijn vader nagenoeg onsterfelijk”, glimlacht hij. “Een mens sterft twee keer: één keer bij het overlijden zelf en een tweede keer wanneer er niet meer over hem gesproken wordt. Ik hoop dat die tweede keer in het geval van mijn papa nog zeer lang mag uitblijven. Ik wil zijn erfenis ook helpen bewaren. Mijn vaders archief is ondergebracht bij het Waregemse stadsbestuur, maar misschien kan een vzw of stichting worden opgericht? Daar wil ik echt nog werk van maken.”
Dat Briek straks ook als reus door het leven stapt, daar is Johan erg dankbaar voor. “Ik herinner me dat ik als kind met mijn vader ooit door Moorslede reed en dat hij vertelde dat de toenmalige burgemeester hem had gezegd dat ze de grootste boulevard van de gemeente naar hem zouden noemen, na zijn dood. Zo ver is het nooit gekomen, maar deze reus is alvast een mooi initiatief. Het zorgt er ook voor dat de jonge generatie mijn vader leert kennen. Er komt een QR-code op de reus, op ooghoogte van de kinderen. Wanneer ze die scannen, kunnen ze het verhaal van Briek Schotte op kindermaat ontdekken.”
Romantisch kantje
21 jaar na zijn dood blijft Briek een grote aantrekkingskracht uitoefenen. “Verbeelding is een van de grote redenen daarvan”, stelt Johan. “In papa’s tijd was er amper bewegend beeld van wielerwedstrijden, laat staan uitgebreide verslagen. Nu wordt elk detail door tien camera’s vastgelegd en staan de sociale media er vol van. Bij de overwinningen van mijn vader moet je zelf het plaatje in je hoofd schilderen. Dat romantisch kantje speelt zeker een rol, net als het feit dat hij een steengoeie renner was.”
“Ik ben er zeker van dat hij preus zou zijn op zijn reus”
En wat zou Briek zelf van zijn reus vinden? “Ik ben er zeker van dat hij preus zou zijn, maar tegelijk ook geamuseerd zou staan kijken. Toen in april 1996 het standbeeld De Flandrien in zijn geboortedorp Kanegem ingehuldigd werd, was Briek daarbij. De meeste mensen krijgen pas na hun dood een monument, bij papa was dat nog toen hij in leven was. Dat zegt alles over hoe uitzonderlijk hij was. Als renner én als mens.”
The post “Vader zou ‘preus’ zijn op zijn reus”: Moorslede eert Briek Schotte 75 jaar na zijn wereldtitel is provided by KW.be.
