Het nieuwe schooljaar is in aantocht en de zenuwen staan strak gespannen. Niet enkel bij de helikopterouders die de gezinsagenda al vol hebben gepend en enthousiaste kiddo’s die niet kunnen wachten om hun nieuwe boekentas te showen aan hun klasgenootjes, ook voor de leerkrachten en directie zelf breekt er een intense periode aan. Politici discussiëren er dagelijks over en experts staan snel klaar met een mening, maar wie zelf voor de klas staat, ervaart het elke dag: lesgeven ziet er anno 2025 helemaal anders uit dan tien of zeker twintig jaar geleden.
Onze scholen zijn dan ook een weerspiegeling van de samenleving, die continu in verandering is. Zo zijn er momenteel al 50 West-Vlaamse scholen waar minstens een vierde van het leerlingenaantal een niet-Belgische nationaliteit heeft. “Ze doen het niveau dalen”, “Mijn kind hoort geen Nederlands meer op de speelplaats”, “Straks zitten er geen blanke kinderen meer in de klas”: als je de Facebookridders mag geloven, is ons onderwijssysteem én de toekomst van de jeugd gewoon gedoemd. Maar is dat wel terecht?
Niet-Belgische leerlingen kunnen allerlei verschillende kleuren, moedertalen en achtergronden hebben. Maar allemaal zijn het kinderen die ook gewoon willen leren rekenen en vriendjes maken, jongeren die hun talenten willen ontdekken en bij een groep willen horen. En ja, het zijn ook onze ingenieurs, verpleegkundigen, brandweerlui, loodgieters, IT’ers en schoonheidsspecialisten van morgen.
Laten we vooral mild zijn voor elkaar. Ook anderstalige kinderen hebben dromen en talenten.
Om ervoor te zorgen dat ook zij later hun bijdrage kunnen leveren aan onze maatschappij (want daar draait het in deze kapitalistische wereld uiteraard om) en hun dromen kunnen verwezenlijken, werken duizenden leerkrachten zich uit de naad om hun divers publiek zo veel mogelijk bij te leren. In welke taal dan ook, met alle mogelijke hulpmiddelen waar ze toegang tot hebben.
Geloof mij: met mijn Vietnamese, Marokkaanse, Poolse en Irakese klasgenoten van vroeger is het ook allemaal goedgekomen.
Dus laten we straks 1 september vooral met veel mildheid tegemoet gaan. Want ooit stonden we zelf met knikkende knieën voor de schoolpoort, benieuwd wat de wereld van ons zou maken. Laat ons allen de jongste generatie helpen om de beste versie van zichzelf te worden. Ongeacht welk land er op hun identiteitskaart vermeld staat.
The post OPINIE – Ook met de Poolse, Marokkaanse en Vietnamese klasgenootjes komt het goed is provided by KW.be.
