Karl Vannieuwkerke schrijft elke week een brief. Deze keer richt hij zich tot Kat Kerkhofs. De programmamaakster en echtgenote van Dries Mertens mag altijd antwoorden: [email protected].
Beste Kat,
De cirkel van het leven sluit zich soms zachtjes. Komend weekend zal dat in Leuven het geval zijn. Je vader Jokke – al 21 jaar geleden gestorven – ademt en neuriet vrijdag en zaterdag mee in de steegjes rond de Oude Markt. Hij zal te horen zijn in de bass en de echo’s van de gitaren en het applaus van de aanwezigen zal zeker ook voor hem zijn. Samen met je zus Lyn en uiteraard veel andere mensen laat je Marktrock verrijzen. Voor één dag, eigenlijk twee. Zo luidt het toch in de aankondiging. Wie weet, inspireert het succes van een prachtweekend tot meer. De Leuvenaars kruisen nu al de vingers. Jullie energie, jullie dromen en netwerk hebben dit mogelijk gemaakt. Jullie geven zuurstof aan iets wat ooit zijn trots was. En tegelijk is het een eerbetoon dat verder reikt dan muziek en festival. Het zijn dochters die zeggen: ‘Papa, ook al ben je er al een hele tijd niet meer, we zijn je niet vergeten. Je bent nog altijd bij ons en we dragen je waarden uit. We zouden niet liever willen dan dat heel Leuven en bij uitbreiding Vlaanderen dat ook doet.’
“Jullie geven zuurstof aan iets wat ooit de trots was van jullie vader”
Twintig graden, genoeg zon en weinig wind. Als ik de weerapp mag geloven wordt er vanuit de hemel gewaakt over de condities nodig om een festival in ideale omstandigheden te laten plaatsvinden. Niet te warm, niet te koud. Geen regen of storm. Ik probeer me jullie week voor te stellen. De hectiek van de laatste voorbereidingen. Kabels worden uitgerold, podia opgebouwd, de afspraken herhaald en herzien. Maar ergens onder al die praktische zorgen zit het meisje dat ooit met blinkende ogen vol bewondering naar papa Jokke keek. De man die wist hoe je een stad kon laten dansen, hoe je mensen samenbracht. Dat vuur heb jij geërfd, Kat. En dit weekend mag het knetteren tot de ochtend komt. Vonken en vuur. Het is bijzonder hoe jij de voorbije jaren je eigen pad hebt gekozen en gevonden. Natuurlijk kent de wereld je als de vrouw van Dries Mertens. Wie Dries zegt, denkt automatisch aan de vinnige Rode Duivel die groot werd in Napels en in Istanboel het Rams Park van Galatasaray meermaals tot een explosieve open luchtarena omtoverde. ‘Istanboel Rock’ kan ook nog. Onder meer Bon Jovi en Madonna traden al op in het Rams Park. Voor bijna 50.000 toeschouwers. Zoveel passen er niet op de Oude Markt, maar we twijfelen er niet aan dat het zaterdag full house zal zijn als de Tribute Band en Sylvie Kreusch op het podium zullen staan.
Je stond dikwijls in de schaduw van Dries, Kat. Omdat spotlights vaak hardnekkig dezelfde richting uitgaan. Maar die tijd ligt al even achter ons. Je hebt met kwaliteit, de nodige kwinkslagen en een betoverende glimlach laten zien dat je méér bent dan iemands vrouw. Je bent Kat. Creatief, ondernemend, koppig en zacht tegelijk. Bouwen aan de toekomst, met een ziel, vanuit het hart. Marktrock is niet zomaar een festival. Het is de polsslag Leuven die even in overdrive gaat. Het is de symbiose van herinneringen en mogelijk een toekomstperspectief. Het zijn vaders en dochters, moeders en zonen die samen zingen. Het is de Oude Markt die zijn naam alle eer aandoet: een plek van verhalen, emoties, ontmoetingen en verbinding. Van festivalgangers en studenten. Leuven op zijn mooist. Misschien komt er zaterdag wel een moment waarop een klein jongetje naar het podium wordt geloodst. Ciro, de zoon van een Rode Duivel en een Leuvense dochter, die nu al een beroemdheid is in Turkije. Hoe wonderlijk is het dat een kind dat geboren werd in een wereld vol schijnwerpers, die wereld ook met een ontwapenende vanzelfsprekendheid aankan? Hij moet niet zingen of dansen. Zijn aanwezigheid alleen al zal genoeg duidelijk maken: de cirkel van generaties draait verder. Je vader (zijn opa), jij, Ciro. Misschien is het wel het mooiste eerbetoon van allemaal. Even opduiken op de plek waar zijn grootvader ooit grootse dromen waarmaakte. Laat de Oude Markt als vanouds rocken, Kat. Laat Leuven dansen, de gitaren scheuren, de pintjes schuimen, de herinneringen stromen. En als jullie zondagmorgen in bed rollen, zal hierboven ergens iemand glimlachen. Omdat zijn dochters het mooiste eerbetoon gaven dat hij zich kon wensen: geen stilte, geen tranen, maar muziek, vriendschap en hoop. Er is nog leven na de dood. Afsluiten wil ik met een kleine boodschap voor jou en Lyn: ‘Girls, you can dance!’
Veel succes en warme groet,
The post Karl Vannieuwkerke schrijft een brief naar Kat Kerkhofs: “Als jullie zondagmorgen in bed rollen, zal hierboven ergens iemand glimlachen” is provided by KW.be.
