Na haar vlucht voor criminele bendes uit El Salvador werd in ons land uitgezaaide darmkanker vastgesteld bij Erika Rivera (33) die nu in Ieper woont. Ze probeerde nog een behandeling te crowdfunden, maar komt tekort. In haar laatste maanden doet ze een oproep. “Ik heb echt het gevoel dat het gezondheidssysteem me in de steek liet.”
Erika kreeg tweemaal per maand chemotherapie. “Maar mijn lichaam kon dit niet meer aan”, stelde ze drie maand geleden toen ze een crowdfundingsactie lanceerde. “Ik wil ook hyperthermie proberen, een alternatieve behandeling in Amsterdam. Helaas kan ik dit niet alleen betalen, daarom smeek ik om hulp bij anderen.”
Het doelbedrag was 10.000 euro, maar de teller blijft steken op 3.202 euro. “Ik kon de behandeling die ik volgde in Amsterdam niet langer betalen, dus ben ik ermee gestopt”, zegt Erika nu. “Op dit moment heeft de arts me nog maar een paar maanden te leven gegeven.”
Oproep
In haar laatste goede momenten doet ze een oproep. “Ik heb echt het gevoel dat het gezondheidssysteem me in de steek heeft gelaten. En het maakt niet uit of ik nog vijf maanden of tien jaar leef: ik voel dat er geen aandacht wordt besteed aan de eerste symptomen van kanker bij jonge mensen, gewoon omdat we jong zijn en niet in de statistieken passen”, stelt ze.
“Denken aan ‘waarom kreeg ík kanker?’ laat me met een vreemd gevoel achter. Het maakt niet uit of je een leven zonder trauma’s hebt gehad, of je altijd gezond hebt gegeten, of je regelmatig sport of niet, of je een prinses in het Verenigd Koninkrijk bent. Het maakt ook niet uit of je leven een voortdurende strijd is geweest, met zoveel trauma’s dat je er trots op bent dat je ze hebt overleefd en er nog steeds bent, als een ‘normaal’ mens. Het maakt niet uit of je bent gevlucht om je leven te redden en nu opnieuw in gevaar verkeert.”
Angstaanjagende precisie
“Kanker komt gewoon. Met een angstaanjagende precisie: de ziekte vindt je zwakke plekken en diepste lichamelijke pijnen. Soms confronteert het je met zodanig intense, duistere emoties dat je jezelf er niet eens in herkent. Denken dat kanker je ‘iets leert’ is niet helemaal waar. Ik ging al meerdere keren naar de dokter voor maagpijn, een opgeblazen gevoel, constante winderigheid. Ik raadpleegde de dokter vier keer voor dezelfde symptomen. Het antwoord was altijd hetzelfde: prikkelbare darm, en meer pillen.”
“Toen ik uiteindelijk de echte diagnose kreeg, voelde ik me slecht. Ik gaf mezelf de schuld dat ik niet meer had aangedrongen, dat ik niet had geëist dat ze naar me luisterden. Maar hoe discussieer je met een arts die zoveel jaren heeft gestudeerd en alle kennis in huis heeft? Hoe doe je dat zonder dat ze je het gevoel geven dat je overdrijft? Voor het gezondheidssysteem lijkt het alsof jonge mensen geen kanker kunnen krijgen.”
“Hoe vaak heb ik na de diagnose gehoord: ‘je bent zo jong, statistisch gezien zou je niet ziek moeten zijn’. Wat verwachten ze dat ik dan voel? Troost? Geluk? Ik ben vaak naar de dokter geweest, ik betaalde mijn verzekering en sociale zekerheid. Ze gaven me niets cadeau, maar ze namen alles van me af: de kans om een gezin te stichten, de mogelijkheid om plannen te maken, het recht om te dromen.”
Geloven en dromen
“Intussen had ik een nieuwe operatie. Alleen om me nog een beetje meer leven te geven, omdat ik al twee weken niet heb gegeten: mijn darmen zijn verstopt. Ik blijf dromen van een spontane remissie. Uiteindelijk rest mij alleen mijn optimisme vast te houden en te geloven dat er iets kan gebeuren, iets wat zelfs de artsen niet kunnen verklaren. En zo weer gezond te worden.” (TP)
The post “Ik heb nog een paar maand te leven”: Erika (33) kan kankerbehandeling niet meer betalen en roept op tot hulp is provided by KW.be.
