Karl Vannieuwkerke schrijft elke week een brief. Deze week richt hij zich tot Johan Verminnen, die recent zijn afscheidstournee aankondigde. De zanger-liedjesschrijver mag altijd antwoorden: [email protected].
Beste Johan,
Met ontroering en dankbaarheid las ik met enige vertraging het interview met je in De Zondag van 6 juli. Dit soort gesprekken leeft bij de gratie van de geïnterviewde. Dat was deze keer niet anders. Het was niet enkel lezen, ik hoorde je elk woord uitspreken. De doorrookte stem, de wervende stijl. Alsof je voor de lezer zat op een stoel die je zelf de massagetafel van een journalist noemde. Hij wreef zachtjes op je rug, jij praatte honderduit. Je voelde je duidelijk goed, met kriebels in het bloed. Mijn leven was geen egaal stromende rivier, maar een zee vol golven. Ik heb daar vrede mee.
Het klonk mooi en eerlijk. Ik keek naar de foto’s. Je handen maakten brede gebaren. Alsof je nog eens volop teksten wilde declameren in het licht van de schijnwerpers. De rimpels rond je ogen gaven jaren, maar vooral ervaring aan. Je keek naar je interviewer met een rustige glimlach.
Elke golfslag van het verleden heeft je duidelijk zachter gemaakt
Elke golfslag van het verleden heeft je duidelijk zachter gemaakt, Johan. Waardig ouder worden. Uit je houding sprak nog passie, maar weinig verzet. En ook wel de kalme zekerheid dat alles loopt zoals het moet, ook al had het anders gekund. Je kleinkinderen als grote goden. Zij die opa verzoeken om Mooie dagen te zingen. Ik neurie dit nummer al jaren te pas en te onpas mee, Johan. In Gent zag ik je op Sint-Jacobs terug, sindsdien gaan dagen voor mij veel te vlug. Duizenden mensen zongen op een plein. En ik die dacht van daar alleen te zijn. Een fijn orkestje op een podium. Zorgde ervoor dat ik weer dansen kon. Want het leven is toch al zo kort. Dat je beter lachend wakker wordt.
Straks mis je wel het applaus. De staande ovaties als drijfveer van de performer
Heerlijk. Ik moest niet eens Google raadplegen om de tekst hier neer te pennen. Weet dat ik al jaren fan van je ben, Johan. Jij en Raymond wakkerden mijn liefde voor kleinkunst aan. Ik zag een goedkeurend oog van mijn ouders toen ik als tiener jullie nummers door de woonkamer joeg en hardop mee zong. Correctie: mee kweelde. Ze moesten er ook wel om lachen.
Aan alles komt een einde, Johan. De afscheidstournee kan beginnen. Zelf de regie van de epiloog van een mooie carrière in handen houden is wat je wil. Begrijpelijk. Straks mis je wel het applaus. De staande ovaties als drijfveer van de performer. De bewondering en bij wijlen aanbidding van de aanhoorders werken verslavend. Maar ook de drang naar het maken van een volmaakte nummer dat niet bestaat.
En ondertussen maak je opofferingen. Een relatie die op de klippen loopt, moeilijke passages met dochter Pauline. Maar ook daar spreek je vrij over. Alles is goed gekomen. Alles komt altijd goed. Het gesprek in De Zondag begon bij het kanaal in Bellem, maar eindigde ver voorbij het water. Nand Buyl die je carrièreadvies gaf: speel geen rol, wees jezelf. Het is je gelukt, Johan. ‘Saudade’, dat Portugese woord dat je zo koestert, zat in alles wat je zei.
Jij stapt straks af, maar je doet het op je eigen tempo
Heimwee, ja, maar ook het verlangen naar iets dat allicht nooit meer terugkomt. De rook van je Landewyck maakte kringetjes in de Oost-Vlaamse lucht. Alsof de rook van je sigaret het woord nog eens wilde maken. Je praatte over Brussel, dat je zelden bezoekt, maar nog altijd in je binnenzak zit. Over het terras aan de Beurs waar de wereld voorbij wandelt. Over Latem, Hansbeke, over aangespoeld zijn maar nooit helemaal worden opgenomen. Je vertelde over armoede, over deurwaarders die je platen wilden meenemen, over het gevecht voor het artiestenstatuut als baas van Sabam. Maar dus ook over de liefde die soms stukging, soms niet. Je sprak zonder zelfbeklag, Johan. Alsof de zee die je leven was even vaak deining als storm kende en jij gewoon bleef zingen. Zelfs met natte kleren aan.
Bedankt, Johan. Voor de liedjes, de verhalen, de moed om te stoppen voor de laatste bocht en voor een van de mooiste interviews van het afgelopen jaar. Je noemt je afscheidstournee je laatste ronde. In mijn wereld is dat het moment waarop een renner nog één keer de finish passeert, nog één keer zwaait naar het publiek, wetend dat de benen nooit meer dezelfde zullen zijn. Jij stapt straks af, maar je doet het op je eigen tempo. Het klinkt als een man die weet dat een ovatie niet eeuwig mag duren en altijd ten volle moet worden gesavoureerd. Beste Johan, laat ons ook na die afscheidstournee toch maar niet alleen.
Met diepe bewondering,
The post Karl Vannieuwkerke schrijft een brief naar Johan Verminnen: “Laat ons na die afscheidstournee toch maar niet alleen” is provided by KW.be.
