Precies vijf jaar geleden, begin augustus 2020, zat ik voor het eerst tegenover Dalilla Hermans voor een gesprek in wat toen de ‘regenboogzomer’ van deze krant heette: een reeks interviews met kleurrijke inwoners van onze provincie, daarbij gefotografeerd in telkens een specifieke kleur. Voor Dalilla werd dat diep donkerblauw: kleur die – toevallig of niet – symbool staat voor sereniteit, inspiratie en wijsheid.
Ze was net in West-Vlaanderen komen wonen met haar gezin, een beetje onwennig nog, maar vastbesloten om ook in deze contreien geheel en al zichzelf te blijven: een jonge vrouw met een uitgesproken maar genuanceerde mening én het talent om die in heldere zinnen te gieten, een vrouw met tonnen energie en ambitie, maar bovenal ook warm en charmant. “Ik ben helemaal niet zo stoer”, vertelde ze me toen. Van wat ze naar aanleiding van haar activisme tegen racisme uit sommige hoeken te verduren kreeg, werd ze net zo bang als ik. Maar angst vond ze toen al een slechte raadgever.
Grenzeloze bewondering heb ik sindsdien voor haar. Voor de manier waarop ze de laagjes waarvan ze me vertelde dat ze haar identiteit bepalen, op elkaar blijft stapelen. Hoe alles wat ze ooit heeft ervaren, gevoeld en bedacht haar maken tot de vrouw die ze vandaag is en die ze morgen zal zijn. “Want identiteit is veranderlijk, niemand blijft zijn hele leven lang dezelfde.”
Identiteit en hoe het gegeven constant evolueert: daar had ook Wim Opbrouck het over, naar aanleiding van de openstelling van het Provinciaal Hof als ‘Huis van de West-Vlaming’ vorig jaar: hij maakte er een huis van voor álle West-Vlamingen, in ál hun diversiteit. En hij voelde de bui al hangen, maar ook hij vond angst een slechte raadgever.
Ik ben content dus dat de twee deze week samen nog maar eens op dezelfde nagel mogen kloppen in deze krant. We leven inderdaad in woelige tijden. Maar angst is en blijft een slechte raadgever.
The post Angst is en blijft een slechte raadgever is provided by KW.be.
