Al van de opbouw van Festival Dranouter klinkt op de wei de panfluit, het enige instrument dat de deels verlamde Tom Goemaere (50) kan spelen. “Ik zet het werk van m’n pa verder die hier 25 jaar vrijwilliger was, maar overleed aan kanker.”
“Ik ben op Festival Dranouter sinds 1989, toen nog met mijn pa die er heel lang vrijwilliger is geweest”, vertelt Tom Goemaere (50) uit Rekkem, een deelgemeente van Menen. “Hij overleed drie jaar geleden aan lymfeklierkanker. Na een stamceltherapie en een winter waarin hij slingerziek was, heeft hij meegeholpen aan de op- en afbouw van het festival. Hij beleefde er nog een fantastische tijd, daarna is hij achteruitgegaan.”
“Ik speel gewoon”
Tijdens de opbouw van deze editie zat Tom aan de in- en uitgang van de festivalweide. “Mijn taak: waken over het eenrichtingsverkeer in de uitgang voor de leveranciers en medewerkers zodat er geen opstoppingen ontstaan. De doodse momenten tijdens dat vrijwilligerswerk tracht ik op te vullen door mij nuttig bezig te houden en dat is, in mijn ogen, het bespelen van de panfluit. Wie weet zorgt dat ook wel voor wat extra sfeer en ludieke momenten. Maar dat laat ik over aan het oordeel van de mensen. Ik speel gewoon.”
Verlamming
Tom speelt het instrument al twintig jaar. “Het was een tijdlang zoeken naar een instrument dat ik kan bespelen.” De man toont zijn rechterhand. “Ik kan deze vingers niet gebruiken. Door zuurstoftekort bij de geboorte was mijn rechterkant verlamd. Vanaf mijn elf maanden volgde ik tot vijf keer per week kine tot mijn veertiende. Mijn ene been is intussen vijftien centimeter korter dan het andere en door een afgesleten rugwervel heb ik last van pijnscheuten. Een panfluit is een van de weinige instrumenten die ik mooi kan vastnemen.”
“Ik vond geen leraar of academie die zulke lessen aanbood in België, maar via het internet kwam ik terecht bij de Roemeense Raluca Patuleanu die na de revolutie in haar land naar België kwam. Ik mocht vijftien jaar privéles volgen bij haar. Ondertussen ben ik met vrienden een groepje begonnen. Wat optredens, jamsessies… alles blij en vrolijk, leuke sfeer! Te weinig mensen bespelen dit ondergewaardeerd instrument. Ik ken amper twee jongeren, één in Antwerpen en één in Brussel. Beiden zijn ook bij die Roemeense lerares gearriveerd. Daarnaast zijn er wel nieuwe Belgen uit Roemenië en Moldavië, de regio waar de panfluit meer ingeburgerd is.”
Het beeld van de man en het geluid uit de panfluit wekt interesse. “Amai, dat zien of horen we niet veel, zegt men wel eens. De mensen weten het wel te waarderen. Of ik ooit de panfluit wil spelen op Festival Dranouter? Ik wil dat niet pushen, maar dat zou natuurlijk fantastisch zijn. Wat de viool is in de westerse folk, is de panfluit in het oosten van Europa. In elk folkensemble is daar een panfluitspeler aanwezig.”
Herinneringen vader
“Het festival is een stuk van mijn leven en jeugd. Ik heb er veel herinneringen met mijn pa. Hij zat onder meer in de backstage bij de artiesten en verzorgde de merchandise. In totaal deed hij er een 25-tal jaar vrijwilligerswerk. Toen ik hier met hem aankwam, was dit nog een echt folkfestival. Nu hij er jammer genoeg niet meer is, vind ik dat ik zijn werk moet proberen verder te zetten. En natuurlijk wil ik dit mooi evenement helpen overeind houden. Voor het voortbestaan van cultuur zijn vrijwilligers nodig. Ook ik wil mijn steentje bijdragen. Een kleintje, maar alle beetjes helpen.” (TP)
The post Tom (50) is deels verlamd, maar speelt panfluit tijdens vrijwilligerswerk op festival: “Ik probeer het werk van mijn vader verder te zetten” is provided by KW.be.
