Fluovlagjes geven Festival Dranouter nieuw kleur. Moniek Vanseveren (78) en Rik Servayge (77) maken ze uit oude hesjes. Door hun stikmachine gingen al kilometers vlagjes voor de festivalweides en het dorp.
“Dit is ons 22ste festival als medewerker.” Met nog evenveel enthousiasme blijven Moniek Vanseveren (78) en Rik Servayge (77) vanuit Lauwe afzakken naar Dranouter voor vrijwilligerswerk. Het koppel begint traditioneel bij de opbouw. “Zie je al die vlagjes boven de weides en de straat door het dorp. Bijna alles ging door onze handen en deze stikmachine”, wijst Moniek. “Ik stikte al heel wat kilometers voor Dranouter. We werken zeker tien jaar aan de vlagjes. Onze eerste serie is intussen weg: ze waren uitgewaaid en lelijk van lang in de zon te hangen.”
Dus blijft het koppel vlagjes maken. “Als samenwerkende vennootschap”, lacht Rik. “Ik plan, teken en snij, het voorbereidend werk. We doen meer dan vlagjes. Ik herinner me een tipi van zes meter hoog, doeken in de hangaar en de bekleding van themabar ‘t Hommelhof met driehonderd meter jute die ze drie jaar konden gebruiken.”
Jonge vrijwilligers begeleiden
“In de artiestenzone wilden ze enkele jaren geleden het hele plafond in het zwart”, vertelt Moniek. “Ook dat moest gestikt worden. Dat waren meters, meters, meters… Normaal overnachten we in Dranouter tijdens ons vrijwilligerswerk. Voor sommige opdrachten werken we thuis verder, omdat we anders niet rond raken.”
“Op de festivaldagen zelf staan we klaar om alle jonge, nieuwe medewerkers te ontvangen en te begeleiden. Toen wij hier voor het eerst arriveerden, wisten we langs geen kanten waar we moesten zijn. Om onze medewerkers te houden, tonen we best tijdig waar ze kunnen eten en wat de regels zijn. En aan de jonge vrijwilligers: let op met al dat drinken. Probeer eens een alcoholvrij pintje, superlekker! Alle jonge gasten willen hier zijn: de Chiro, de scouts… hun gat wikkelt om naar Dranouter te komen.”
Dranouter-familie
“Door onze 17-jarige zoon zijn wij destijds als vrijwilliger op het festival beland. We gaan dat ook eens proberen, dachten we, en we zijn er niet meer van af geraakt. Eigenlijk is dat iets heel eigenaardigs. Hier leerden we mensen kennen die we nooit eerder ontmoetten en ongeacht hun achtergrond zijn we verbonden in deze Dranouter-familie. We zien hen amper een paar keer per jaar, maar het zijn hechte, onbeschrijflijke vriendschappen. Doorheen het jaar sturen we af en toe berichtjes rond om te vragen hoe het gaat.”
Duurzaam textiel
Zoals het Dranouter betaamt, werken Rik en Moniek zo duurzaam mogelijk. “De linten krijgen we van een firma en de stofjes komen van afgesneden jeansbroeken, recuperatiestofjes en giften van personen die naar een woonzorgcentrum gaan bijvoorbeeld. De fluovlagjes maken we uit hesjes met sponsoring van vorige edities. Deze zijn dus niet meer bruikbaar. Hele hopen hebben we verwerkt en daarbij praktisch alles gerecupereerd, we hielden slechts één zak vuilnis over. De nieuwste vlagjes werden onder meer opgehangen bij en in de feestzone.”
Boven de andere weide hangen oudere vlagjes. “Daar, oude hemden van ons vader, wijzen onze kinderen wel eens. Op het festivalterrein zelf doen we geen zwaar werk meer, maar taakjes die aangepast zijn aan onze leeftijd. Ook mensen met mindere capaciteiten dragen hier hun steentje bij. Iedereen werkt voor het festival alsof het voor zichzelf is. Echt woa.” (TP)
The post Moniek (78) en Rik (77) kleuren festival met duizenden duurzame vlagjes: “De nieuwe komen uit oude fluohesjes” is provided by KW.be.
