Karl Vannieuwkerke schrijft elke week een brief. Deze keer richt hij zich tot zijn collega’s van Vive le Vélo. Zij mogen mag altijd antwoorden: [email protected].
Beste vrienden van Vive le Vélo,
Min moaten,
We zijn opnieuw thuis. Al negentien jaar (de eerste twee edities werden in Brussel gemaakt) trekken we door Frankrijk in een poging om ’s avonds de best mogelijke versie van een wielertalkshow bij de mensen te brengen. De dankbaarheid om met jullie te mogen rondtrekken en in hetzelfde peloton te mogen rijden, is groot. Jullie loodsen mij elke dag in een zetel naar de aankomst of zetten me fris af aan de voet van een col waarop het verschil moet worden gemaakt. Tot op dat moment heb ik nog maar weinig krachten verspild. De tegenstand op de andere zenders heeft het meestal geweten. Als ik met de auto de verplaatsing maak naar een nieuwe locatie sta ik er tussen een lavendelveld en een kronkelende landweg niet zelden bij stil hoe belangrijk jullie zijn en vooral hoe mooi jullie zijn. Over generaties heen met het grootste respect voor mekaar. Als ik een overdosis sociale media binnen heb, twijfel ik aan de goede bedoelingen van de mensheid. Als ik van de Tour thuiskom, ben ik gerustgesteld. Er is naast talent nog veel innerlijke schoonheid. Waarvoor ontzettend veel dank, lieve vrienden. In negentien jaar ben ik tijdens Vive le Vélo nog geen enkele keer getuige geweest van een hoogoplopende ruzie. En dat zou gezien de sluimerende vermoeidheid na bijna vier weken van huis niet eens vreemd zijn. En toch gebeurt het niet. Omdat jullie zijn wie jullie zijn. Good people.
We verzamelen in één editie meer dan een half miljoen euro voor het goede doel. En dat kan alleen omdat jullie in elk detail jullie ziel leggen
Dat jullie al zoveel zomers lang het wonder op wielen dat Ronde van Frankrijk heet tot bij de mensen thuis brengen, is in een snel veranderend televisielandschap geen evidentie. Laat ons vooral de gedachte koesteren dat het nooit went. Dat het elk jaar aanvoelt als een voorrecht. Een zegen. Een reis met z’n allen door een van de mooiste landen van de wereld. We hollen achter een peloton aan dat zwoegt, droomt en lijdt, terwijl wij op onze manier hetzelfde doen. Jullie zijn de motor van Vive le Vélo, de brandstof in de machine. Sommigen onder jullie zijn er al van bij dat eerste avontuur in 2007 bij, toen we met veel enthousiasme maar zonder ervaring aan de Tour begonnen. Anderen zijn er later bij gekomen. Ze werden probleemloos in de groep opgenomen en aangestoken door de gedrevenheid en de passie die deze vriendenbende typeren. Of het nu water giet in Boulogne-sur-Mer of snikheet is in de Languedoc Roussillon: jullie staan er altijd!
Vive le Vélo is meer dan een programma. Het is een hechte familie. Jullie zijn mensen van vlees en bloed, met blaren op de voeten, wallen onder de ogen, maar ook met glinsteringen in diezelfde kijkers. Als ik me neerzet aan de tafel voor een korte repetitie kijk ik elke avond naar jullie en voel vooral dankbaarheid. Voor jullie vakmanschap, engagement en geloof in het grotere plaatje. We maken televisie met een ziel. We brengen koers met een kloppend hart. We verzamelen in één editie meer dan een half miljoen euro voor het goede doel. En dat kan alleen omdat jullie jullie ziel leggen in elk detail. We maken dit samen, lieve vrienden. Niet met ego’s, maar met vriendschap. Niet met regels, maar met vertrouwen. Jullie zijn geen collega’s, maar kameraden, moaten quoi.
Duizend keer dank. Voor de kracht, de koppigheid, het schaterlachen, de onverzettelijkheid, de hulpvaardige handen. Voor het luisteren, het tillen, het wachten, het doorgaan. Ik bewonder jullie. Laat ons vooral onthouden dat we niet alleen televisie maken, maar vooral ook herinneringen. En we zullen daar nog wel even mee doorgaan.
Warme groet,
The post Karl Vannieuwkerke schrijft een brief naar zijn ‘moaten’ van Vive le Vélo: “We maken televisie met een ziel, we brengen koers meteen kloppend hart” is provided by KW.be.
