Toen Hein Denturck (62) en Chris Mahieu (61) donderdag aankwamen in Santiago de Compostela, hadden ze er al meer dan 2.300 kilometer stappen opzitten. Toch is hun tocht nog niet ten einde. “We trekken nog verder naar Finisterre en Muxia. Op alles wat we al in de benen hebben, maken die laatste 100 kilometer ook geen verschil meer”, glimlachen de twee zielsgenoten.
Met een dag voorsprong bereikten Hein en Chris hun symbolische bestemming. Drieënhalve maand eerder vertrokken ze voor een pelgrimage ten voor het goede doel. Enkel het hoogstnoodzakelijke zat in hun rugzak, maar ondertussen dragen ze ook een rugzak vol herinneringen, bijzondere ontmoetingen en diepe indrukken met zich mee.
De twee wandelvrienden, die zichzelf ‘soulmates’ noemen, waren ruim op tijd in Santiago om de plechtigheid met de beroemde Botafumeiro te zien, het enorme wierookvat dat in de kathedraal heen en weer zwaait. “Viel dat even tegen”, bekent Chris. “We stonden uren te wachten en net toen we bijna aan de ingang waren, bleek de kathedraal al volzet. We mochten achteraf nog binnen en zagen het vat no lichtjes bewegen, maar het spektakel zelf hebben we gemist. Afin, het vat zelf was ook veel kleiner dan we gedacht hadden. Een kleine tegenslag die in het niets valt bij de hele mooie tocht erheen. Dit maakt alles goed.”
Indrukwekkend
Die weg, ruim 2.300 kilometer lang, was indrukwekkend. “We hebben het op alle vlakken goed doorstaan”, vertelt Hein. “Zelf kreeg ik wat last van mijn rechtervoet, een letsel van een ongeval van jaren geleden speelde me parten en in het begin had Chris een blaar die bijna groter was dan haar teen.”
“We zijn meteen gestopt aan een apotheek. Ik wou absoluut vermijden dat die zou openbarsten of infecteren. Dan was het avontuur snel voorbij geweest”, legt Chris uit. Maar dat gebeurde dus niet. Met een pelgrimsschelp aan de rugzak en daarop de naam van hun overleden partners, trokken ze verder. Hun geloof in de goedheid van mensen werd onderweg nog sterker. “Waar anders laat iemand je gewoon binnen in zijn huis om uit te rusten, terwijl hij zelf gaat werken?”, zegt Chris verwonderd. “We zijn onderweg zó hartelijk onthaald, van het eerste dorpje tot aan het plein in Compostela.”
Partners
“Onderweg hebben we dus ook onze partners meegenomen, met een schelp met hun naam op. Hier en daar hebben we ook hun namen achtergelaten. Het bood ons steun. Ook ontmoetingen onderweg blijven hangen. Zo kruisten we een pelgrim in de buurt van Tours, een veertiger die de tocht alleen deed en wel wat te lijden had onder die eenzaamheid. We stapten een tijdlang samen en zaten ’s avonds samen, maar wij namen later de noordkant en hij de Frances die iets korter en gemakkelijker is. Dat maakte dat hij voor ons in Compostela arriveerde en hij stond ons daar op te wachten. Dit is slechts één van de vele mooie momenten.”
Hein en Chris hebben volop genoten onderweg. “Elk heeft het op zijn manier beleefd: de natuur, prachtige stranden, kliffen, die oceaan, overweldigend allemaal. Ik krijg er nog steeds kippenvel van. Voor Chris was het iets spiritueler.”
Bevestiging
Voor haar kreeg de aankomst nog een extra dimensie. “We gingen naar het pelgrimsbureau voor onze laatste stempel, maar kregen er meer dan dat. Een monnik toonde oprechte interesse in onze tocht. Tijdens de mis werden we zelfs vernoemd en nadien sprak hij ons opnieuw aan. Dat voelde als een bevestiging van mijn geloof en waarom ik deze tocht ondernam.”
Nu zetten Hein en Chris koers naar de Atlantische kust, richting Finisterre en Muxia. “Finisterre symboliseert het einde van de wereld, Muxia het begin van iets nieuws”, legt Hein uit. “Die laatste kilometers willen we ook nog wandelen. En daarna? Op 4 augustus stappen we op de Flixbus naar huis. Vliegen zou vreemd voelen na maandenlang te voet onderweg zijn geweest.”
Opbrengst
Ze willen hun avontuur nog een klein beetje rekken, maar kijken tegelijk ook uit naar hun thuiskomst. “We zijn nog nooit zo lang van huis geweest”, zeggen ze. Natuurlijk misten ze familie en vrienden en Hein ook zijn muziek en zijn engagement voor het goede doel ‘Portret for Life’. “Nieuwe opdrachten mogen al gestuurd worden”, zegt hij met een knipoog. De opbrengst van Portret for Life gaat naar het Kinderkankerfonds en de Mucovereniging, verenigingen die hij ook steunde met de voettocht. Daar gaat toch al 5.000 euro naartoe. Chris zamelde al 2.500 euro in voor de strijd tegen de ziekte van Crohn.
Wat de toekomst brengt weten ze nog niet. “We leerden onderweg heel wat bij, we zullen zeker blijven wandelen”, verzekeren de twee. Al zal Hein zich eerst een paar nieuwe wandelschoenen moeten aanschafffen. “Ze zijn helemaal versleten”, toont hij.
Info over de actie Portret for Life vind je op Facebook.com/portretforlife.
The post Soulmates Chris (61) en Hein (62) bereiken na 3,5 maand stappen Compostela: “Weg erheen was mooier dan de aankomst” is provided by KW.be.
