Rino Vandevoorde (52) uit Kuurne was er vrijdag stipt om één minuut na middernacht aan begonnen: een tocht van 1.873 kilometer op de fiets in drie dagen tijd naar de Spaanse Costa Blanca. Dat betekende dagelijks 625 kilometer trappen… alleen werd hij in laatste 30 kilometer aangereden door een bestuurder die vluchtmisdrijf pleegde. “Mensen geloofden er niet meer in, maar ik wél. Ik ken mijn lichaam.”
De bedoeling van de 52-jarige Rino Vandevoorde was om in drie volle dagen naar Calpe te rijden, in de Spaanse Costa Blanca, waar op de nationale feestdag Kortrijk Drumt een optreden gaf. In totaal zo’n 1.873 kilometer, wat neerkomt op zomaar eventjes 625 kilometer per dag. Rino, die vrachtwagenchauffeur is van beroep, fietste voor het goede doel. “Ik haalde geld op voor Het Ventiel in Kortrijk, de organisatie die mensen met jongdementie ondersteunt. Maar ik droeg mijn tocht ook op aan Ludo Dierckxsens, die een vriend was van mij.”
Noodlot slaat toe
Een beetje tot zijn eigen verbazing leek de stunt van Rino nog te lukken ook. Tot het noodlot toesloeg. “Ik lag 2,5 uur voor op schema toen ik op een rotonde in het dorp werd aangereden, op zo’n 30 kilometer van mijn bestemming”, zegt Rino. “De aanrijder reed met een zwarte wagen en deed niet eens de moeite om te stoppen. Bij het ongeval liep ik schaafwonden op aan mijn onderbeen en aan mijn schouder. Ook mijn fiets liep wat averij op.”
“Hoewel het daar pikdonker was, kan de automobilist niet zeggen dat hij mij niet zag, want mijn lichten werken nog heel goed. Gelukkig kon ik nog verder fietsen, maar door de vertraging kwam ik pas rond 3 uur in de ochtend in Calpe aan. Ik klokte af op 2.000 kilometer. Het eerste wat ik deed, was een duik in de zee nemen. Dat deed ongelofelijk deugd.”
Spijt en trots tegelijk
Rino vindt het heel jammer dat hij zijn doel niet binnen de vooropgestelde tijd heeft bereikt, maar hij is toch tevreden. “Ik vind het zeer spijtig dat het op die manier moet eindigen, ook voor Het Ventiel en voor Ludo. Dat iemand mij zou aanrijden, daar had ik nu ook niet op gerekend, maar bon. Er waren veel mensen die er niet in geloofden, maar ik wel. Ik ken mijn lichaam. Met een hartslagmeter trainen heb ik nog nooit gedaan, maar ik weet tot wat ik in staat ben.”
“Hoe ik zal terugkeren? Dat weet ik nog niet, misschien blijf ik hier wel”
“Veel slapen kon ik onderweg niet, ik had ook geen slaapzak mee of zo. Nu en dan rustte ik toch een beetje om dan weer verder te fietsen. Mijn grootste vrees was diarree te krijgen. Ik had veel gelletjes en repen mee, maar ik ben een paar keer gestopt aan een tankstation om een hamburger te eten en een echte cola te drinken. Eerst was het de bedoeling dat er een mobilhome mee zou rijden met mij, maar die bleek dubbel geboekt. Dat was wel een domper.”
Rino zegt dat het hem ook een paar keer heeft meegezeten. “Zo kon ik op een bepaald moment in het wiel kruipen van een bromfietser die mij 30 kilometer lang op sleeptouw nam. Dankzij die man haalde ik toch snelheden tot 40 kilometer per uur. In Spanje stond een felle wind, maar gelukkig had ik die in de rug.” De bergen reed de man op eigen tempo op. “Maar eenmaal je boven bent, kan je onmiddellijk met de grote vitesse naar beneden.”
Nu wat genieten
Eenmaal op zijn bestemming moest Rino noodgedwongen nog enkele uren wakker blijven. “Ik vond niet onmiddellijk een bed en sliep een paar uur op het strand. Voor de volgende nachten moet het normaal wel lukken om in een bed te slapen. Ik ga nu een beetje genieten, maar ik denk de volgende dagen al opnieuw even op de fiets te gaan. Ik kan het niet laten, het is een verslaving. Hoe ik zal terugkeren? Dat weet ik ook nog niet, misschien blijf ik hier wel.”
The post Tocht voor goed doel eindigt bijna in mineur: Rino (52) fietst in drie dagen naar Costa Blanca, maar aanrijding zorgt voor domper op feestvreugde is provided by KW.be.
