We zitten te staren naar onze kinderen terwijl ze spelen in het zand. Onze zoon graaft putten, vervoert zand, haalt water uit de zee… Onze dochter krijst de boel samen, wijst naar alles en iedereen die voorbij komt lopen… Ik mijmer over hoe het er vorige zomer nog helemaal anders uitzag. Met een ronde buik zat ik de dagen af te tellen tot onze dochter er was. En nu zit ze voor me. Te lachen en te brabbelen met haar mondje waar hier en daar een tandje tevoorschijn komt. Nog enkele weken en we vieren haar eerste verjaardag. Mijn baby is bijna officieel geen baby meer.
Vorige zomer vroegen we ons nog luidop af hoe dat zou zijn, een leven met twee kinderen. Nu kunnen we zeggen dat het chaotisch is en niet zonder slag of stoot gaat, en dat mag je letterlijk nemen. Beeld je in: met het gezin gezellig naar een show gaan kijken. Voor aanvang vraagt onze zoon elke drie minuten: “Maar mama, waarom duurt het toch zo lang?!”. Onze dochter kan nog niets vragen, maar zit geen minuut stil. Haar armen en benen draaien overuren en ik probeer haar vliegende ledematen te ontwijken. Haar benen lopen een marathon over mijn billen en buik, en haar handjes hebben de snelheid van een professionele bokser. Na enkele rake klapjes geef ik haar aan mijn man voor ik er een blauw oog aan overhoud. En dan voel ik het: een kriebel in mijn neus. In paniek grabbel ik naar een zakdoek. De show begint en het enthousiasme schiet door de zaal en ik zucht diep wanneer ik bloed op mijn papieren zakdoekje aantref.
The post “Het leven met kinderen gaat niet zonder slag of stoot, en dat mag je letterlijk nemen” is provided by KW.be.
