Het leven heeft Christiane Gheeraert (91) en haar familie niet gespaard. Daarom blijft haar buurtwinkeltje in Merkem bij Houthulst open. Elke dag, zolang het kan. “En als God het belieft.”
Je bent er zo voorbij gereden. In een huisje op het platteland bij het dorp Merkem baat Christiane Gheeraert al meer dan een halve eeuw een kleine kruidenierswinkel uit. “De naam van mijn winkel? Ik heb nooit een gegeven. Wanneer ik begon? Het jaar dat ze de BTW invoerden.” Een gerestaureerde windmolen is een herkenningspunt voor wie haar winkeltje zoekt. “Mijn vaders moeder is afkomstig van die ‘meuln’.”
Uitgestorven
Terwijl Christiane gelijkaardige buurtwinkeltjes zag uitsterven, bleef de tijd bij haar stilstaan. Toch krijgt ze nog volk over de vloer. “Ik mag niet klagen. Het is niet meer zoals vroeger, toen ik nog sigaretten verkocht. Ik blijf wel elke dag open. ‘s Avonds sluit ik wat eerder omdat de thuisverpleegster komt. De mensen komen langs voor wijn, koffie, confituur, groene ‘mentjes’, mayonaise… allemaal gewone dingen. Je moet niks uitzetten dat niet zou weggaan hé. Ik heb ‘e bitje van soortn’, maar ik ga niet zeggen dat ik alles heb.”
Broers gestorven
In de woonkamer achter de winkelruimte hangt een oud familieportret. “Ik ben geboren in dit huis en maakte er veel miserie mee. Ik heb een triestig leven gehad. Mijn broers waren twee jaar jonger, een identieke tweeling. Ze werkten in de melkerij in de buurt en waren elk ‘in kennis’ met een zus. Van het ene moment op het andere mocht een van hen er niet meer komen, waarop hij zichzelf tekortdeed (zelfmoord pleegde, red.).”
“De andere broer huwde uiteindelijk met iemand die werkte op de burelen van de melkerij, maar dat was geen gemakkelijke. Plots kwam z’n zoon langs om te zeggen dat hij zich ook had tekortgedaan, zoals z’n broer. Die datums, hun verjaardagen, elk jaar weer… dat is niet makkelijk voor mij. De zoon van m’n broer is de enige dichte familie die ik nog heb. Ikzelf trouwde nooit en heb dus geen kinderen. Ik had amper tijd: we hielden vroeger ‘bjièstn’. Ik moest koeien melken met twee bidons, zo doen ze dat nu niet meer. Mijn vader verkocht de koeien in 1969, waarop ik begon met een winkel in de woning.”
Tegenslagen
“Sindsdien was m’n moeder niet meer ‘goed’, nog een tegenslag. Een klep van haar hart werkte niet meer. De voorlaatste dag van 1984 ging ik ‘s avonds rond 21.30 uur slapen. Na drie kwartier liep mijn vader naar boven. Ze was opgestaan om naar het toilet te gaan buiten, maar de koude was op haar hart geslagen. Het deed haar in een rusthuis belanden en op de dag van haar begrafenis was het gesmoord, gesneeuwd, gevrozen… sommigen kregen hun poort niet open. Ik stond daar wel, maar met een keelontsteking. Dus ik moet niet veel bofn met heel mijn leven enni.”
Aan de muur hangt ook een foto van een hondje. “Op 27 juli zal het twee jaar geleden zijn dat Blackie overleed, in september zou zij veertien worden. Als je niemand meer hebt, mag je elke dag opendoen hé. In mijn winkel zie ik de een en de ander nog eens. Het verandert de dag een beetje en de tijd passeert. Ik doe het graag, zie mensen, blijf in gang. Daar heb ik deugd van. Hoe meer je zit, hoe slechter.”
Peppol
“Christiane maakt zich zorgen”, weet Bart Castelein die vlakbij De Boot uitbaat, een vzw gespecialiseerd in ecotoerisme. “Ze vreest dat ze haar winkel op 1 januari moet sluiten naar aanleiding van Peppol, het nieuw digitaal betalingssysteem. Misschien is er voor haar wel een uitzondering mogelijk. We proberen haar te helpen waar we kunnen. Het zou zonde zijn voor haar en de wereld als zij op die manier een einde ziet aan ‘haar lank leven’. Al wie bij ons komt packraften, wandelt daar voorbij. Ik zeg hen dat ze eens moeten binnenlopen. Zo’n winkeltjes bestaan niet meer. Het is onze enige overgebleven kruidenierszaak, de ‘Delhaize van Merkem’.”
Steun gemeente
Ook de gemeente wil bijspringen waar nodig. “Het kan niet de bedoeling zijn om mensen, die vooral een winkeltje hebben voor sociaal contact, te doen sluiten door nieuwe regelgeving”, vindt Jeroen Vandromme, burgemeester van Houthulst (Lijst Bugemeester). “We gaan met Karlos Debouck, onze schepen van lokale economie, kijken hoe we kleine ondernemers kunnen informeren en begeleiden waar nodig.”
Christiane stapt traag met een wandelstok, maar blijft te been. “Ik mag niet klagen. Ik ben enkele keren in de kliniek beland. Zeven jaar geleden viel ik in mijn kelder. Mijn bloed, dacht ik, maar het waren evenwichtsstoornissen. Sindsdien ben ik niet meer in m’n kelder geweest. Ik weet wat ik moet doen en laten. Zoals mayonaise, dat eet ik beter niet meer. Hoe het voor mij verder moet met dat nieuw betaalsysteem? Ik weet het niet. Het liefst zou ik voortdoen. Zo lang het gaat en als het God belieft.” (TP)
Wie met vragen zit over zelfdoding, kan terecht bij de Zelfmoordlijn op het gratis nummer 1813 en op de website www.zelfmoord1813.be.
The post Christiane (91) opent nog elke dag haar buurtwinkel in Merkem: “Zo blijf ik de een en de ander zien” is provided by KW.be.
