Het voltallige team van Rode Kruis Diksmuide neemt collectief ontslag, aldus woordvoerder Arne Zoete.
“Er komt een dag waarop je beseft: we zijn niet meer bezig met mensen helpen. We zijn bezig met overleven in een systeem dat vergat waar het ooit voor stond. Vandaag is die dag. Vandaag, 20 juli 2025, nemen wij als voltallig bestuur en al onze leden van Rode Kruis afdeling Diksmuide ontslag. Op een termijn tot 16 augustus 2025 stopt alles. Hulpdienst, vorming, bloed,… Permanent. Onherroepelijk. En met lood in het hart” aldus Arne Zoete woordvoerder van Rode Kruis Diksmuide.
van warme plek naar zakelijke koude
“Want dit is niet langer het Rode Kruis dat wij ooit zijn binnengewandeld. Dit is niet de beweging waar wij ons met hart en ziel voor hebben ingezet. Dit is niet meer de warme plek waar mensen centraal stonden. Het is koud geworden. Hard. Zakelijk. Het is een kluwen van macht, geld, dikke nekken en vriendjespolitiek. Het draait al lang niet meer om het helpen van wie kwetsbaar is. Het draait om controle. Om wie aan de juiste touwtjes trekt. Om wie met wie kan lunchen en op wie zijn schouders mag kloppen op recepties. Wij zijn daar niet meer in mee. Betalen om vrijwilliger te mogen zijn, hallucinant maar waar. We betalen elk jaar ongeveer €4.000 aan de organisatie. Niet voor materiaal. Niet voor hulp. Niet voor bijscholingen. (dat moeten we zelf nog eens zelf bekostigen als afdeling) Maar gewoon… om te mogen bestaan, om mensen te mogen helpen. Vierduizend euro. Om een lokaal open te houden. Om een afdelingsnummer te hebben. Om een logo op onze jas te mogen dragen. Stel je dat even voor. Een non-profitorganisatie die haar lokale afdelingen — haar vrijwilligers — geld laat ophoesten om hun werk überhaupt te mogen doen. Alsof we huur betalen om mensen te mogen helpen. Om in ruil om niets terug te krijgen. Hoe is het zover kunnen komen? Terwijl we boven onze hoofden zagen hoe geld werd uitgegeven aan prestigeprojecten, dure campagnes, structuren zonder voeling met de basis. Laptops. Vergaderingen. Beleidsplannen. Visienota’s. Mooie woorden. Mooie doeken. Maar geen daden. Jaren van vernedering We vroegen niet veel. We vroegen alleen om te kunnen doen waarvoor we hier zijn: zorgen voor mensen. Maar telkens wanneer we initiatief namen, kregen we de deur in ons gezicht. We konden een tweedehands ambulance aankopen, goedgekeurd door het hoofdgebouw Mechelen, nodig, efficiënt. Afgewezen. Niet omdat het niet mocht. Maar omdat het niet paste. Omdat 1 iemand in de provincie vond dat het niet kon, ze konden er geen winst op maken. We moeten maar één huren aan de provincie. Maar ondertussen mogen andere afdelingen wel 2 splinternieuwe ambulances aanschaffen van elk 140.000. Waarom? omdat het via hun ging. Ze konden er een procentje op winnen. We vroegen om ingezet te mogen worden bij dringende interventies. MIP’s Onze mensen zijn opgeleid, bekwaam, gemotiveerd. We hadden de middelen. We huren nu een ambulance aan een andere afdeling om toch nog te kunnen helpen. Op sommige diensten met een ambulance. Maar we mochten niet. We werden buitengesloten, genegeerd, weggezet als “niet nodig”.
weggelachen en genegeerd
Als iemand van onze vrijwilligers reageerde op een bericht op fb dat wij niet zijn opgeroepen ondanks dat we de dichtste zijn; die als eerste ter plaatste zou kunnen komen wordt dat bericht verwijderd ofwel krijgt onze voorzitter onder haar voeten met boze mails. We meldden grensoverschrijdend gedrag/ belaging. We bewezen het, het waren meerdere meldingen van verschillende vrijwilligers/cursisten. We wilden dit intern eerst regelen en hebben de provincie op de hoogte gebracht. Wat kregen we? Stilte. Oogrollen. Alsof wij de lastpakken waren. En hun antwoord? We kunnen geen lesgever/vrijwilliger missen. Ongehoord. Beschamend in hun plaats. We zaten op vergaderingen waarin gelachen werd met onze bezorgdheden. Waarin vriendjes elkaar klopjes gaven en wij “het veld” mochten vertegenwoordigen — als decoratie. Zoals we enkel onze hulppost mochten zetten bij de overstromingen in de westhoek, op ons terrein, waar we de mensen bij naam kennen. Maar gewoon niet mochten fysiek helpen. Wat krijgen we dan later te horen van inwoners. Waar waren jullie, we zijn ontgoochelt in jullie. En dat doet pijn, zeer veel pijn. Jarenlang hebben we gezwegen, geslikt, gehoopt. Maar die hoop is op. De dood van een ideaal Wat ooit een beweging van menselijkheid was, is vandaag een log bedrijf geworden dat draait op Excelbestanden, KPI’s, en ego’s. We zouden ons kapot moeten werken en ondertussen beleefd “ja” moeten zeggen. Naar de buitenwereld toe stralen we warmte uit, maar intern lopen we leeg, branden we op. We voelden het als een taboe om dit te zeggen, maar iemand moet het doen: Het Rode Kruis Vlaanderen is zijn ziel aan het verliezen. En als wij dat benoemen, zijn we lastig. Onprofessioneel. Bitter. Dan liggen wij in de fout. Dan zijn we “te gevoelig”. Wel, weet je wat? Gevoeligheid is wat ons mens maakt. Wat ons drijft. Wat ons ertoe bracht vrijwilliger te worden. Maar gevoeligheid krijgt hier geen plaats meer. Er is alleen nog plaats voor wie buigt, knikt en zwijgt.
toch nog trots
Wie zorgt er nog voor wie? We hebben als bestuur jarenlang bovenmenselijk werk geleverd. We hebben onze gezinnen opzijgezet, onze nachten ingeleverd, onze grenzen genegeerd. We waren daar bij ongevallen, bij evenementen, bij warme momenten en pijnlijke stiltes. We waren daar altijd. Maar niemand was daar voor ons. Geen waardering. Geen inspraak. Geen respect. En vooral: geen bescherming. En dus kijken we nu terug… en voelen we vooral verdriet. Verdriet om alles wat we niet kregen. Maar ook trots. Trots om wat we wel gedaan hebben. Voor het kindje met de koortsaanval op de jaarmarkt. Voor de vrouw die haar man verloor en in onze armen brak. Voor de jongen die flauwviel op het schoolfeest, en ons daarna nog maanden dankbaar groette. Wij waren daar. Voor hen. Altijd. Het is op vandaag nemen wij ontslag. Niet uit zwakte, maar uit sterkte. Uit zelfrespect. En op 16 augustus 2025 valt het doek definitief. Dan stoppen we. Volledig. Geen permanentie. Geen evenementen. Geen lokale werking. Geen Rode Kruis Diksmuide meer. En weet je wat het wrangste is? Niemand daarboven zal er wakker van liggen. Want wij zijn vervangbaar in hun systeem. Maar voor de mensen hier? Voor Diksmuide en Houthulst.? Wij waren onvervangbaar. Want wij waren meer dan een logo. Wij waren menselijkheid. Echt. Tastbaar. Warm. Onze familie – het enige wat écht telde En dan… is er nog iets wat we moeten zeggen. Misschien wel het moeilijkste van alles. Want wat we vandaag loslaten, is niet alleen een uniform, een gebouw of een werking. Wat we proberen vast te houden, is elkaar. Wij waren meer dan een bestuur. Meer dan een afdeling. Meer dan vrijwilligers. Wij waren een familie. Een ploeg die samen at na een lange wacht. Die mekaar opving na een zware interventie. Die lachte tot diep in de nacht na een festivaldienst, terwijl we pizza aten op de postvloer. Die er stond, telkens iemand het moeilijk had. Zonder woorden. Gewoon, door er te zijn. We hebben samen gegroeid. Samen gevochten. Soms ook samen gehuild. We hebben de mooiste mensen leren kennen. Sterke karakters, warme harten, stille werkers, harde werkers. Mensen met vuur in hun ogen. En dat vuur… willen we niet zien doven. Want ondanks alles wat vandaag breekt — de familie mag blijven bestaan. Misschien zonder het Rode Kruis. Misschien in een andere vorm. Maar met dezelfde mensen, dezelfde warmte, dezelfde idealen. We hopen – uit de grond van ons hart – dat dit niet het einde is van ons. Dat we elkaar blijven vinden. In vriendschap, in verbondenheid, in herinnering aan alles wat we samen hebben neergezet. Dat we ooit, ergens, weer samen staan. Niet voor cijfers of beleidsnota’s. Maar voor mensen. Voor elkaar. Want uiteindelijk… waren wij het Rode Kruis. Niet de structuur. Niet het systeem. Wij. De mensen. De familie. Laten we dat nooit vergeten. Laat dat het vuur zijn dat we vandaag meenemen uit de as. Wij waren hier. En wij blijven in elkaar. Dit hoofdstuk eindigt, maar onze sporen blijven.
dank aan elkaar, niet aan het systeem
We vertrekken met opgestoken middenvinger naar het systeem, maar met open armen voor alles wat we wél hebben mogen meemaken. We bedanken elkaar. We bedanken wie wél geloofde. En we rouwen om een organisatie die haar waarden heeft verkocht aan macht, structuur, en schijn. Rode Kruis Diksmuide stopt. 7 Maar onze menselijkheid stopt niet. En wie ooit nog durft te zeggen dat we er niets aan gedaan hebben… moet deze brief lezen. Tot op het einde. En voelen wat wij voelden. Wij waren hier. En wij verdienen herinnerd te worden. We zijn vrijwilligers, geen winstmodel en zeker geen ondernemers Nu heb ik genoeg gezegd maar niet alles. Maar het is genoeg voor vandaag — Het voltallige bestuur, alle vrijwilligers”
The post Rode Kruis Diksmuide neemt collectief ontslag is provided by KW.be.
