Als kind vond hij het al heel fascinerend: hij groeide op in Keiem en hoorde de sirenes en zag de brandweerwagens op en af rijden. Willy Clarysse (65) werd getriggerd door mensen die hij erover hoorde praten en trad toe tot de brandweer. Nu 37 jaar later zwaait hij af.
Willy Clarysse is getrouwd met Els Deremaux. Samen hebben ze 4 kinderen en 9 kleinkinderen. Ze wonen in Leke. “Ik begon mijn carrière bij de brandweer op 1 januari 1988. Vooraf werkte ik bij de spoorweg als rijtuigschouwer daarna werkte ik gedurende 20 jaar als beroepsbrandweerman op de luchthaven van Oostende terwijl ik dan ook vrijwillig brandweerman in Leke was”, start Willy zijn verhaal. “Ondertussen zijn ook mijn zoon Joeri en mijn schoonzoon Robbe Bervoet bij de brandweer. Joeri als beroepsbrandweerman in Diksmuide en Robbe als dispatcher, beiden zijn ook vrijwillig brandweerman in Leke. Op 1 juli 2006 werd ik in Leke benoemd tot officier en in 2008 werd ik dienstdoende postoverste. Vanaf 2010 deed ik die taak samen met Filip Vandenberghe. De Wifi noemde men ons dan”, lacht Willy.
“Filip en ik hebben altijd een goede samenwerking gehad, we zijn dan ook volledig op elkaar afgestemd. Filip werd in 2015 benoemd tot postoverste van Leke en Diksmuide. De hechtheid van de groep is iets wat Willy altijd zal bijblijven. “Het familiale van de ploegen apprecieerde ik heel erg. Vroeger waren er 2 twee ploegen die elk om beurt een week dienst deden, nu zijn dat er drie. We hebben hier een heel sterk korps, met heel wat specialiteiten zoals het DRT-team, gespecialiseerd in redden van dieren. Daarnaast staan we ook sterk in brandpreventie, hebben we adviseurs gevaarlijke stoffen, teams voor psychologische bijstand en nog heel wat meer.”
Dodenbaan
Met een gevaarlijke weg en de autosnelweg dichtbij kreeg de brandweer wel regelmatig te maken met ongevallen. “We hebben enorm veel ongevallen gehad langs de ‘dodenbaan’ Diksmuide-Oostende. Dodelijke ongevallen raken je natuurlijk altijd heel diep raakt als je daar ter plaatse komt. Daarnaast hadden we heel wat branden”, vertelt Willy.
“Ik ben heel gelukkig dat we altijd voltallig mochten terugkeren”
“Wat ik het gruwelijkste vond was een vrachtwagen met aanhanger die kantelde op een vluchtheuvel. Het gevaarte, geladen met varkens, vatte vuur. Het schreeuwen van die dieren ging door merg en been. Met de autosnelweg dichtbij kwamen we ook vaak bij gevaarlijke ongevallen waar onze specialiteiten dan goed van pas kwamen. Ik ben heel gelukkig dat we altijd voltallig mochten terugkeren, je mag er niet aan denken iemand te verliezen terwijl je net probeert anderen te redden.” Ook echtgenote Els leefde op het ritme van de brandweer.
Wanneer de pager bijvoorbeeld ’s nachts afging was ik meteen wakker en zette ik klaar wat Willy nodig had. Ik zorgde ervoor dat alle lichten aan waren, ik opende de garagepoort en zette de auto al klaar zodat hij nog enkel moest instappen en wegrijden, het is een routine waar je als vrouw van een brandweerman leert mee leven.”
Vrouwen
“Het was een grote verbetering op het moment dat wij, de vrouwen, dan wisten waarvoor ze uitrukten, als het voor een ongeval of een brand was, we wisten dan ook ongeveer hoelang ze weg zouden blijven zodat we ons niet onnodig zorgen moesten maken”, vertelt Els. Daarom bedankten Filip en Willy de vrouwen die altijd op hen wachtten, met grote waardering voor hun inzet.
Nu er heel wat tijd vrijkomt zal Willy zich niet vervelen. “Genieten van de kinderen en kleinkinderen staat voorop maar zeker ook regelmatig op reis gaan en de zon opzoeken”, besluit Willy.
The post Willy Clarysse Blikt terug op zijn brandweerloopbaan: “Ik hoor varkens nog krijsen” is provided by KW.be.
