Tijdens de eerste dag op het Cactusfestival in het Brugse Minnewaterpark bleven de rockchicks wat op hun honger zitten – enkel Johnny Marr zorgde vrijdagavond voor felgesmaakte gitaarrifs. Zaterdag werden de rockers op hun wenken bediend, ook al speelde headliner The Black Keys een routineuze set. Maar het artistieke hoogtepunt op de tweede Cactusdag was de Gentse popdiva Sylvie Kreusch.
Zijn wij onverdraagzaam geworden? Wellicht wel, want we ergerden ons samen met twintig andere muziekliefhebbers toen drie stoere papa’s hun kroost tijdens het volledige concert van Sylvie Kreusch hun zoontjes op hun schouders torsten en ons zicht belemmerden. Droeg Sylvie een wit kleedje? Wij konden het niet zien en even verschuiven voor het podium bleek nagenoeg onmogelijk.
Watermeloen
Van de liedjes van deze Gents-Antwerpse zangeres genoten we des te meer, ook al klonk haar stem live wat vermoeid. Ze zorgt dezer dagen voor een frisse en originele noot in onze Belpop, geruggensteund door een band met vier vrouwen en twee heren. Vrouwen aan de macht!
Eerst kreeg Sylvie Kreusch het publiek in het publiek muisstil tijdens een ballade als ‘Wild Love’, nadien bracht ze het park aan het dansen. met hits als ‘Ding Dong’ en ‘Comic Trip’. Tussendoor hekelde ze de genocide in Palestina op erg subtiele wijze door een grote paraplu in de kleuren van een watermeloen te openen.
Sylvie Kreusch vormde, na Johnny Marr, de vroegere gitarist van The Smiths op vrijdag, het tweede muzikale hoogtepunt van het Cactusfestival. Chapeau!
Shoegaze
“Van een concert van de Engelse band Slowdive kun je enkel genieten als je een joint gerookt hebt”, zei een muziekkenner naast ons. Wij hielden het bij enkele pintjes. Maar de ‘fluwelen klanktapijten bij ondergaande zon’ verveelden zonder illegale roesmiddelen. Shoegaze wordt dit genre genoemd, waarbij drie gitaren minutenlang dezelfde akkoorden aanhouden.
Vocaliste Rachel Goswell leek met haar lange, blonde manen op een Keltische hogepriesteres die net uit de filmsage ‘The Lord of the Rings’ gestapt was. Slowdive was voor ons te veel een softe versie van de Schotse postrockformatie Mogwai, die enkele jaren geleden nog op Cactus schitterde. Maar die Schotten hebben vijf sterke gitaristen en hun liedjes duren nog langer dan die van Slowdive. Gemiddeld twintig minuten per song.
Routineus
De tweede Cactusdag was al maanden uitverkocht wegens headliner The Black Keys. De Amerikaanse bluesrockers haspelden hun set erg routineus af. Zanger Dan Auerbach kruidde zijn liedjes met ruige gitaarrifs, maar interactie met het nochtans enthousiaste publiek was er niet en The Black Keys hadden geen zin in bisnummers.
Omstreeks één uur zondagochtend konden we wel troost putten in een magistrale versie van ‘Little Black Submarines’, akoestisch ingezet en vervolgens elektrisch exploderend. Met de hit ‘Lonely Boy’ uit hetzelfde album ‘El Camino’ dat al van 2011 dateert, werd dit concert toch nog een muzikaal feestje.
Honger
Kortom: artistiek bleven we een beetje op onze honger zitten, te meer daar de Gentse Bob Dylan – singer-songwriter The Bony King of Nowhere – veel te vroeg in de namiddag geprogrammeerd werd. De geëngageerde teksten van de Britse dichteres Kae Tempest (vroeger Kate) bezorgden ons in de vooravond gemengde en weeë gevoelens, toen we onze pasta verorberden.
Lees ook: de eerste festivaldag op Cactus (‘Merol doet het met een haai’) en de fotospecial van de tweede dag
The post Subtiele Sylvie Kreusch schittert op Cactus: watermeloen als politiek statement is provided by KW.be.
