Kristel Mernhout (47) uit Poperinge komt regelmatig naar het kerkhof van Watou, waar haar papa Freddy Mernhout sinds 10 juni 2003 begraven ligt. Op de dag van haar vaders begrafenis werden de bloemstukken- en potten gestolen vanop zijn laatste rustplaats. “Het kerkhof is voor mij een plaats van troost en verbondenheid. Dat iemand deze plaats gebruikt om te stelen, raakt mij.” Schepen van Begraafplaatsen Bryan Vanderhaeghe betreurt de gebeurtenissen.
“Ik was 20 jaar toen mijn vader stierf. Mijn vader werd geboren op 5 augustus 1951 en overleed aan een hersenbloeding op 10 juni 2003. Hij leed aan zware suikerziekte, zijn nieren takelden af door de insuline en mijn vader had al meerdere tromboses ondergaan.”, vertelt Kristel Mernhout. “Mijn vader en ik waren twee handen op één buik. Zonder woorden begrepen we elkaar. Op jonge leeftijd ben ik mijn vader verloren en dat was niet altijd gemakkelijk. Het kerkhof is voor mij een plaats van troost en verbondenheid. De kerktoren van de kerk hier in Watou? Die heeft mijn vader gebouwd, hij was dakwerker”, zegt ze.
Kolibrievlinder
“Mijn papa was een grote natuurliefhebber en ik voel me dicht bij hem als ik hier ben. Ik haal hier kracht uit. Zo zag ik onlangs een kolibrievlinder rond zijn graf – net op het moment dat mijn ouders 49 jaar getrouwd zouden zijn. Vroeger hadden we veel kolibrievlinders in onze tuin. Ik weet zeker: dat is geen toeval.”
Het kerkhof in Watou is ondertussen een vertrouwde en veilige plek voor Kristel, die jammer genoeg wordt verstoord door diefstallen. “Het is hier een mooi kerkhof eh? Het is hier toegankelijk met verschillende ingangen, er is een mooi wandelpad. Maar er is geen controle. Die lage haag zorgt ervoor dat alles zeer zichtbaar is. De gieters die ter beschikking gesteld worden, hangen vast en om ze te gebruiken moet je geld insteken zoals bij een winkelkar. Dat is slim gezien natuurlijk, maar het zou fijn als er ook geïnvesteerd wordt om onze dierbare spullen te beschermen”, zegt Kristel.
(lees verder onder de foto)
Diefstal
“Het kerkhof moet een veilige, serene plek blijven, voor iedereen die hier troost komt zoeken. Er wordt heel veel geïnvesteerd om de begraafplaatsen en kerkhoven proper en aantrekkelijk te maken, maar het plaatsen van meerdere camera’s zou mij en andere mensen zeker een plezier doen”, aldus Kristel.
“Na de rouwmaaltijd van mijn vader gingen we nog eens langs bij zijn graf. De bloemstukken- en potten waren verdwenen. Niet weggewaaid of verplaatst, maar verdwenen. We waren er niet goed van en zelfs na meer dan 20 jaar kan ik het nog altijd niet begrijpen. We stelden heel veel in vraag daardoor: hadden we iemand iets misdaan, had mijn vader vijanden..? Nu weten we dat dat allemaal niet het geval is, maar dat er kapers op de kust zijn.”
Preus
Dure bloemen of beeldjes kiest Kristel niet meer uit om op haar vaders graf te plaatsen. “Door de jaren heen zijn er al veel zaken verdwenen vanop het kerkhof. Zaken uit ijzer, koper… dingen met emotionele waarde. We gokken dat ze het meenemen om door te verkopen. Via andere mensen op het kerkhof horen we dat ze ook met diefstal getroffen worden. Veel mensen maken bloemstukken al vast aan het graf, in de hoop diefstal te voorkomen”, zegt Kristel.
“Ik kan absoluut niet begrijpen waarom iemand zoiets doet. De doden kunnen niet praten, dus zij zullen het alvast niet vertellen. Maar ik wel. Papa zou preus zijn dat ik hiervoor opkom. Toen ik de oproep op Facebook zag passeren en de reacties van andere mensen die hiermee geconfronteerd worden, wist ik dat ik mijn verhaal ook moest delen.”
(lees verder onder de foto)
Eeuwige verbinding
Op 12 juni 2025 verloor Kristel haar grootmoeder Godelieve Bequoye uit Watou. “Zij ligt naast papa begraven. Veel bloemen of beeldjes zullen we niet op het graf plaatsen uit schrik dat iemand het meeneemt. Ik heb een armbandje met de vingerafdruk van mijn grootmoeder laten maken. Die verbinding is voor eeuwig en niemand kan dat stelen. Moest dit ook mogelijk geweest zijn toen mijn vader leefde, had ik dat zeker ook gedaan. Het had ons misschien het hartzeer gespaard van spullen die ons werden ontvreemd.
Voor Kristel draait het niet enkel en alleen om het graf van haar dierbaren. “Beeldjes of teddyberen die gestolen worden op het graf van jonge kinderen. Dat kwetst me enorm. Over verlaten of verwaarloosde graven zou ik me met plezier over ontfermen om ze te onderhouden. Ik sta in het onderwijs, dus ik heb zeker twee maanden de tijd om de handen uit de mouwen te steken.”
The post “Kristel strijdt mee tegen grafschennis: “De doden kunnen niet spreken, maar ik wel” is provided by KW.be.
