Iedereen heeft er wel eentje: die ene herinnering die jou terug in de tijd gooit, naar een haast pre-digitaal tijdperk. Het gerinkel van de ijskar in de verte. Een vergeten deuntje op de radio. Een vergeeld fotoalbum dat je bladzijde na bladzijde omslaat. Teletekst uitpluizen op zoek naar de uitslag van je favoriete wielrenner. Een Suske & Wiske-strip voor de elfendertigste keer lezen, van voor naar achter en weer terug. De opwinding die je voelt zodra je een vers Panini-album openslaat. Allemaal zijn het prikkels die je meenemen naar je kindertijd. In één woord: jeugdnostalgie.
Bij mij komt ze elk jaar bovendrijven zodra de Tour de France van start gaat. Dan voel ik het weer: die kriebelende spanning, die pure verwondering. Alsof ik opnieuw twaalf ben. Die leeftijd had ik toen mijn ouders in 1998 voor de eerste keer een zomerreis in het teken van de Tour hadden geboekt. Naar Alpe d’Huez. Een onooglijker skioord vind je niet, maar die ene week was het mijn walhalla, samen met de klim aan de overkant van de vallei, die naar Les Deux Alpes, waar op maandag 27 juli 1998 de aankomststreep van een loodzware Alpenetappe was getrokken.
Marco Pantani zette met een exploot van jewelste de Tour op zijn kop en deed de verkleumde geletruidrager Jan Ullrich wenen van de pijn
Overweldigend was het. Dankzij de danteske weersomstandigheden waarin de renners op de proef werden gesteld. Dankzij de kilometerslange publiciteitskaravaan, die mij een onevenaarbare buit aan snoep, petjes en drinkbussen opleverde. Dankzij het eindeloze aftellen naar de komst van de renners, in een pre-smartphonetijdperk waarin nieuwsupdates nog via een krakende radioverbinding kwamen. Dankzij wijlen Marco Pantani, die met een exploot van jewelste de Tour op zijn kop zette en de verkleumde geletruidrager Jan Ullrich deed wenen van de pijn. Maar vooral dankzij mijn wegwerpfototoestel waarmee ik mijn helden – ja, dat waren ze op de gevoelige plaat vastlegde. Correctie: probeerde vast te leggen. Dat deed ik zo minutieus mogelijk, want op het wegwerptoestel had ik 27 foto’s ter beschikking, niet meer of niet minder. Wissen was in 1998 niet mogelijk, missen daarentegen wel. Makkelijk zelfs. Of er een professionele fotograaf aan mij voorbijgegaan is, durf ik niet te beweren. Maar intenser dan dit is jeugdnostalgie in mijn leefwereld later nooit meer geworden.
Dit weekend strijkt de Tour na elf jaar nog eens in onze contreien neer. Catsberg, Zwarteberg en Casselberg: een heerlijk menu voor de West-Vlaamse koersliefhebber. Met duizenden zakken ze straks naar het Heuvelland af en ongetwijfeld verliezen tal van kinderen de komende dagen hun hart aan de koers. Ze zullen met hun smartphone foto’s bij de vleet nemen en zoveel filmpjes maken dat zelfs TikTok het ritme niet kan bijhouden. Maar dezelfde jeugdnostalgie als dat twaalfjarige jongetje in 1998, met zijn wegwerptoestel met 27 foto’s, zal het niet opleveren. Dat is onbestaande.
The post OPINIE – Wissen was in 1998 niet mogelijk: met mijn wegwerptoestel had ik 27 foto’s om mijn helden vast te leggen is provided by KW.be.
